1864: Ο Κωνσταντίνος Κανάρης αναλαμβάνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.
1922: Κάνει πρεμιέρα η πρώτη κινηματογραφική ταινία με θέμα τον Δράκουλα. Πρόκειται για την εντυπωσιακή εξπρεσιονιστική ταινία «Νοσφεράτου - Η συμφωνία του τρόμου», σε σκηνοθεσία Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου.
1940: Παρθενική παράσταση της Λυρικής Σκηνής Αθηνών, με την οπερέτα του Στράους «Νυχτερίδα».
1946: Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ εκφωνεί τον περίφημο λόγο του στο Φούλτον του Μιζούρι και εισάγει στο πολιτικό λεξιλόγιο την έκφραση «σιδηρούν παραπέτασμα», που αναφέρεται στις
χώρες του ανατολικού μπλοκ.
1972: Ο Μίκης Θεοδωράκης εγκαταλείπει το ΚΚΕ.
- Γεννησεις
1887: Εϊτόρ Βίλα Λόμπος, βραζιλιάνος μουσουργός, που ενσωμάτωσε στο έργο του σκοπούς της πατρίδας του. («Μπαχιάνας Μπραζιλέιρας») [θαν. 17/11/1959]
1922: Πιερ Πάολο Παζολίνι, ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου. [θαν. 2//11/1975]
- Θανατοι
1913: Γεώργιος Α', βασιλεύς των Ελλήνων. Έπεσε νεκρός στη Θεσσαλονίκη από τις σφαίρες του Αλέξανδρου Σχινά, στην 50η επέτειο από της αναρρήσεώς του στο θρόνο. [γεν. 12/12/1845]
1953: Ιωσήφ Στάλιν, ηγέτης της Σοβιετική Ένωση. [γεν. 18/12/1878]
Αυτή τη μουτσούνα τον Τσόρτσιλ τί μας την έβαλες πρώτη μούρη; Μιλάμε για τον άνθρωπο που αιματοκύλισε την Αθήνα στα Δεκεμβριανά, δίνοντας εντολή στο Σκόμπυ να συμπεριφερθεί ο αγγλικός στρατός λες και βρισκόταν σε αποικία. Αλλά δεξιούλης δεν είσαι; Τον άνθρωπο που νεκρανάστησε τη λούμπεν δεξιά θα προβάλεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε συμπονώ. Όταν έβαλα τον Λένιν, τι ήμουνα; Αριστερούλης; Η βλακεία είναι αήττητη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποιός αιματοκύλισε την Αθήνα στα Δεκεμβριανά και το θέμα του εμφυλίου, γενικώς, θέλει πολύ μεγάλη συζήτηση, που δεν θα πρέπει να υποβιβάζεται στο πεδίο των πολιτικών παθών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ το τι θα γινόταν σε περίπτωση που ήταν άλλη η έκβαση του εμφυλίου, αγαπητέ Ανώνυμε 9:10.
Σε ό,τι αφορά, πάντως, τον Τσώρτσιλ, ιδεολογικοί φίλοι και αντίπαλοι, δέχονται ότι υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα.
Και πράγματι είχε όλα τα χαρακτηριστικά του μεγάλου ηγέτη.
Και ο Χίτλερ και ο Στάλιν μεγάλες φυσιογνωμίες ήταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα, τόσα εκατομμύρια σκότωσαν ο καθένας τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μάρκος Βαφειάδης, στρατηγός του ΕΛΑΣ, είχε πει για τον εμφύλιο, εκεί γύρω στο 1987 ...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ευτυχώς που χάσαμε".
Ο Βαφειάδης δεν ήταν στρατηγός του ΕΛΑΣ αλλά του ΔΣΕ. Τι σχέση έχει ο ΕΛΑΣ με τον εμφύλιο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ... και έδωσε τα χέρια με τον τότε αντίπαλο του αν θυμάμαι σωστά στρατηγό Τσακαλώτο, για την ακρίβεια υποκλήθηκε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι επίσης πολλοί από τους πρωταγωνιστές δεν μπόρεσαν να μιλήσουν γιατί δολοφονήθηκαν(π.χ. Στρατηγός Σαράφης) ή εκτελέστηκαν(π.χ. Μπελογιάννης) ή αυτοκτόνησαν (π.χ. Άρης) και πάντως από τους επιζήσαντες ελάχιστοι έκαναν ότι ο Βαφειάδης...
Χωρίς να θέλω να πω συστυχώς ηττηθήκαμε δεν μπορώ να πως κι ευτυχώς...
Μπορώ να πω σίγουρα όμως ότι η ήττα που τρώμε σήμερα (μνημόνιο, μέτρα...) είναι η πιο ταπεινωτική από γεννήσεως Ελληνικού έθνους κι όχι απλά κράτους! Και με αυτή να δούμε τι θα κάνουμε...
Για να κάνει τα όργια που εκανε στην Ελλαδα ο Τσώρτσιλ, πάει να πει ότι ο έτερος "μεγάλος" Στάλιν, θα έκανε τα στραβά μάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηπως η ίδια ιστορία, από την ανάποδη, δεν έγινε σε ΄μια σειρα από χώρες που εντάχθηκαν τελικά στο "ανατολικό μπλοκ";
Συνεννοήσεις στο ανώτατο επίπεδο υπήρχαν, ερήμην των λαών. Δυστυχώς.
Όσο για τα καθιζήματα τύπου Βαφειάδη, που αυτοαναιρέθηκαν στην πορεία με δηλώσεις σαν την "ευτυχώς χάσαμε", τι να πει κανείς; Ότι είναι κρετίνοι; Ε είναι! Άσχετα αν για τον Μάρκο συγκεκριμένα πιστεύω πως ήταν μια στρατιωτική ιδιοφυια τα χρόνια εκεινα, απέναντι στις παρωχημενες αποψεις του Ζαχαριάδη.
Διαφωνώ όμως ριζικά και με τον prospero, που "δεν μπορεί να φανταστει τι θα συνέβαινε αν η Ελλαδα γινοταν κοκκινη". Τώρα, προφανώς, χαίρεται περισσότερο με την κατασταση της σημερινής Ελλάδας, που ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ (για όσους γνωρίζουν από πολιτική οικονομία) θα βιώναμε όλοι οι Έλληνες.
Ας άφηναν οι βολεμενοι της Ευρώπης (που σημειωτέον πολλοί απ'αυτούς έστειλαν τότε μέχρι και στρατό για να καταστείλουν το νέο σοβιετικό καθεστώς) να ανθίσει το άνθος που περιέγραφε ο Μαρξ και ο Λένιν, και θα βλέπαμε ποια κατάσταση θα επέτρεπε στους ανθρώπους να ζήσουν με αξιοπρέπεια και χωρίς το φόβο του αύριο.
Με την κούρσα των εξοπλισμών όμως, και τον εγκλωβισμό των σοβιετικών αρχών σε μια οικονομίστικη και χωρίς βάθος αντίληψη των πραγμάτων, το κομμουνιστικό άνθος μοιραία δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί και μαζί τα όνειρα για εκατομμύρια ανθρώπους για ένα κόσμο αλλιώτικο πήγαν περίπατο.
Ο Σ. Σαράφης, πρώην αρχηγός του ΕΛΑΣ, σκοτώθηκε σε τροχαίο στην λεωφόρο Αλίμου κοντά στο σπίτι του την 31-5-1957. Μόνο η Αγγλίδα γυναίκα του, που τραυματίστηκε βαριά στο ίδιο ατύχημα λέει πως ήταν δολοφονία. Μαζί με τον Μπελογιάννη εκτελέστηκε και ο Δημήτρης Μπάτσης, συγγραφέας του βιβλίου «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα». Πολύς ντόρος για τον Μπελογιάννη, για την Μπάτση τίποτα. Ο «δηλωσίας, ύποπτος, τυχοδιώκτης» Άρης αυτοκτόνησε με μια σφαίρα από το περίστροφό του στο μέτωπο ή από την έκρηξη της χειροβομβίδας που κρατούσε στην κοιλιά του; Όσο για τον διαγραμμένο απ το ΚΚΕ Βαφειάδη, «Πρώτος προσπάθησα για συμφιλίωση για να ξεχαστούν τα παλιά. Πήγα σε έναν από τους κυριότερους αντιπάλους και έδωσα το χέρι στον Τσακαλώτο, αυτή η πρωτοβουλία ήταν δική μου. Δέχθηκε και αυτός βέβαια προς τιμή του.» λέει το 1984 στη συνέντευξή του. Την συγκλονιστική αυτή συνάντηση έτυχε να παρακολουθήσω τότε στην τηλεόραση. Ελάχιστοι έκαναν ότι οι Βαφειάδης και Τσακαλώτος. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι και έτσι ο καθένας μας έχει πρόσβαση στο γεμάτο πληροφορίες για «παράξενα» και «αμφιλεγόμενα» πρόσωπα και γεγονότα internet. Ας μην τα αναφέρουμε άκριτα επικαλούμενοι το ΔΝΤ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάσαι το περιβόητο σλόγκαν του GAP «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», που έσπευσε να το υιοθετήσει και η Αλέκα; Τι σχέση να είχε άραγε το σλόγκαν αυτό με τον μακαρίτη τον Καστοριάδη; Τελικά πάντα φταίνε «οι άλλοι».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ανώνυμε 9:39
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά, κάποιες ερωτήσεις με αναφορά στην πρόσφατη ιστορία.
1. Όταν ο Στάλιν υπέγραφε το σύμφωνο μη επιθέσεως με τους ναζιστές, οι "βολεμένοι της Δύσης" έφταιγαν;
2. Όταν οι σοβιετικοί,με τον συνέταιρό τους Χίτλερ, μοιράζονταν την Πολωνία, οι "βολεμένοι της Δύσης" έφταιγαν;
3. Όταν οι προστάτες του λαού, μπήκαν στην Φινλανδία, καταλύοντας κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, οι "βολεμένοι της Δύσης" έφταιγαν;
4. Όταν μετέπειτα οι σοβιετικοί, μπήκαν στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία και τα έκαναν γης μαδιάμ, επιβάλλοντας τις μαριονέτες τους, αδιαφορώντας για το τι θέλουν οι λαοί, φταίνε κάποιοι άλλοι που δεν άφησαν τα "λουλούδια" του Μαρξ και Λένιν να ανθίσουν;
Που ήταν σε αυτές τις περιπτώσεις ο σεβασμός στον άνθρωπο;
Τα αλήστου μνήμης καθεστώτα των χωρών του λεγομένου ανατολικού μπλοκ, άφησαν πίσω τους κοινωνίες ρημαγμένες και ανθρώπινα ερείπια. Τα οποία ανακαλύψαμε με την πτώση τους.
Τα ανελεύθερα καθεστώτα, τα καθεστώτα που επιβάλλουν στον πολίτη το πως θα ζει, είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση.
Τι διαφορά δηλαδή, αγαπητέ φίλε, είχε π.χ. η Ανατολική Γερμανία ή η Ρουμανία των Χόνεκερ και Τσαουσέσκου, από την Ελλάδα του Μεταξά;
Το κράτος, ο πατερούλης, όσοι διαφωνούν στη φυλακή (στην καλυτερη περίπτωση), το μεγαλείο του καθεστώτος, οι εντυπωσιακές παρελάσεις.
Και για όλους αυτούς τους στυγνούς δικτάτορες των πρώην "κομμουνιστικών" χωρών, δεν έφταιγε κανένας βολεμένος από τη Δύση.
Αυτά ήταν τα λουλούδια που άνθισαν σύμφωνα με αυτά που έλεγε ο Λένιν.
Ναι, ασφαλώς και προτιμώ την Ελλάδα, ακόμα και του σήμερα, από τις χούντες των διαφόρων "κομμουνιστών". Γιατί ξέρω ότι ζω σε ένα σύστημα, το οποίο μπορεί να έχει οικονομικούς κύκλους και διακυμάνσεις, αλλά μου δίνει την δυνατότητα να ελπίζω.
prospero
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεγονός είναι ότι ο Στάλιν τάκανε θάλασσα με τις συγκυριακές συμμαχίες του στο Β' Παγκόσμιο. Μόνο του μέλημα ήταν η επιβίωση (χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές) του καθεστώτος που είχε με βία και τρομοκρατία -είναι αλήθεια- επιβάλει στη Σ.Ενωση.
Όμως εγώ στέκομαι κριτικά απέναντι στο Στάλιν, όπως και στους ομοίους του Τσαουσέσκου, Δημητρώφ και λοιπούς.
Η μεταβατική περίοδος (κατά Μαρξ) ή δικτατορία του προλεταριάτου που ακολουθεί την κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πράγματι, αποστέωσε το νέο πολιτικό σύστημα από κάθε αναφορά στον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του, αλλά μην ξεχνάς ότι εδώ έρχονταν τα πάνω κάτω σε μια χώρα που δεν πέρασε καν από το αστικό στάδιο και που ήταν απόλυτα περικυκλωμένη από χώρες με διαφορετικό προσανατολισμό. Διαλυόταν μια κατάσταση (εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι) χιλιάδων ετών σε μια νύκτα...
Πάντως, με το να βάζεις στο ίδιο (σχεδόν) τσουβάλι Στάλιν και Χίτλερ είναι ένα χονδροειδές από μέρους σου λάθος.
Αναφέρεσαι, καταρχήν, στο σύμφωνο μη επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, το οποίο όπως γνωρίζεις δεν ίσχυσε, αφού τον Ιούνη του '41 ο Χίτλερ επιτέθηκε με την έξωθεν βοήθεια (πρώτες ύλες κλπ) Σουηδών, Ελβετών, και πάσης φύσεως "ουδέτερων" λωποδυτών στη Σ.Ενωση. (Επιτέθηκε ΚΑΙ στην Ελλάδα, ελπίζω να μην το ξέχασες αυτό). 22 ολόκληρα εκατομμύρια Σοβιετικών θυσιάστηκαν τότε για να μην γίνει η Ευρώπη παραμάγαζο των ναζιστών, αλλιώς εγώ και συ κάτω από την μπότα αυτών των αλητών με τα χακί θά'μασταν ακόμη.
Η αυθαίρετη διαίρεση κρατών, στην οποία αναφέρεσαι μετά, είναι οπωσδήποτε καταδικαστέα, αλλά ήταν, κατά Στάλιν, ένα πρωτο στάδιο πριν το ολοκληρωτικό πέρασμα στο σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό μπλοκ, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνισμού. Το ότι λαοί και έθνη ολόκληρα λειτούργησαν ως "λάφυρα" του ενός (κομμουνιστή) ή του άλλου (καπιταλιστή) μετά τον πόλεμο είναι πάντως μια θλιβερή πραγματικότητα. Αλλά έτσι δεν είναι και η πραγματικότητα; συχνά κυνική και ωμή;
Το θέμα ήταν από το '50 και μετά κυρίως (οπότε και η Σ.Ενωση ήταν και αυτή πλέον μια πυρηνική δύναμη) να δινόταν η ευκαιρία στους πολίτες αυτών των σοσιαλιστικών χωρών να γνωρίσουν επαρκώς και τον υπόλοιπο κόσμο, να συμμετάσχουν στα κοινά των χωρών τους, να εμποτισθούν με τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας (του ευρωπαϊκού διαφωτισμού).
Κάτι τέτοιο δεν έγινε, επήλθε γρήγορα ιδεολογικός και πολιτισμικός μαρασμός σε μια κοινωνία χωρίς όνειρα και πνευματικές ανησυχίες.
Εξού και οι ακραίες, αλλά απόλυτα κατανοητές απόψεις της κάθε ουκρανής στην Ελλάδα του στυλ "Καλύτερα καθαρίστρια εδώ παρά δασκάλα ή νοσοκόμα εκεί".
Χαίρομαι γι'αυτήν την ανταλλαγή απόψεων. Καλό βράδυ.
Αγαπητέ Ανώνυμε 3:44
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, προτιμώ να αγωνιστώ για να γίνει η χώρα μου Ελβετία ή Δανία, παρά Βουλγαρία ή Ρουμανία του "υπαρκτού" (ακριβέστερα του ανύπαρκτου).
Επειδή αναφέρεσαι στις αρχές του ευρωπαικού Διαφωτισμού, θα πρέπει να ξέρεις ότι η αντίληψη των τριτοδιεθνιστικών κομμάτων, είναι ότι αυτές οι θεωρίες αφορούν το εσωτερικό του καπιταλισμού. Ορισμένες δε, τις ονομάζουν και αντιδραστικές.
Γενικώς, πιστεύω ότι στις μετανεοτερικές κοινωνίες, το ζητούμενο είναι η διάχυση της δημοκρατίας σε όλους τους θεσμικούς χώρους της κοινωνίας, καθώς επίσης, η ευρεση του σημείου ισορροπίας, μεταξύ των διαφοροποιημένων θεσμικών χώρων (κατά τον Μουζέλη) και ειδικά του κοινωνικού/πολιτικού, με τον οικονομικό.
Εξάλλου, η παγκοσμιοποίηση των οικονομιών και η αλληλεξάρτησή τους, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με κεντρικούς σχεδιασμούς και κλειστές κοινωνίες, όπως οι αλήστου μνήμης κοινωνίες του "υπαρκτού σοσιαλισμού" ή ακριβέστερα του κρατικού καπιταλισμού.
Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι το μητροπολιτικό κέντρο του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν μπόρεσε να αντέξει σε συνθήκες διεθνοποίησης ττης οικονομίας.
Επιπλέον, όπως έγραψα και κάπου παραπάνω, στην εποχή του αναστοχαστικού εκσυγχρονισμού, όπου κάθε άτομο είναι ελεύθερο να δημιουργήσει την προσωπική του βιογραφία (κατά Giddens), φαντάζει εξωπραγματική, η σκέψη και μόνο, σοβιετικών μοντέλων κοινωνίας
prospero
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ προβληματίζομαι ιδιαίτερα από το γεγονός ότι στα επιμέρους κράτη (όπως Ελβετία, Δανία και φυσικά Ελλάδα) της σημερινής διεθνοποιημένης οικονομίας υπάρχει χάσμα τεράστιο ανάμεσα στην πολιτικο-οικονομική ελίτ που κυβερνά και κυριαρχεί ιδεολογικά και τον υπόλοιπο κόσμο που συμμορφώνεται με τις άνωθεν αποφάσεις και απλά νομιμοποιεί αυτή την ελίτ μέσω εκλογών-παρωδία. Όλα αυτά τα προηγμένα κράτη της Δύσης επικαλούνται πάντα την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, αλλά στην πρακτική τους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ουδεμία σχέση έχουν (και ούτε θέλουν να έχουν) με μια τέτοια ΑΜΕΣΗ δημοκρατία που θα τους εξέθετε ανά πάσα στιγμή.
Προκειμένου λοιπόν να διαχυθεί η δημοκρατία (όπως όμως την εννοώ εγώ), όπως λες, σε όλους τους θεσμικούς χώρους, προαπαιτείται η συναίνεση των εχόντων τα σκήπτρα (πράγμα δύσκολο έως αδύνατο, αφού έχουν βολευτεί με την παρούσα κατάσταση) ή μια διαδικασία επαναστατική από το πλήθος που αδικείται και δυστυχώς δεν έχει ομονοήσει έως σήμερα.
Όσο για το ότι η Μόσχα δεν άντεξε σε συνθήκες διεθνοποιημένης οικονομίας, το ερώτημα είναι ποιας οικονομίας; του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, των παιχνιδιών με το χρυσό και το πετρέλαιο; Πράγματι, στη Μόσχα και αλλαχού υπήρξε όπως λες κρατικός καπιταλισμός, και φυσικά σε αυτό το πεδίο (το καπιταλιστικό) οι αγγλοαμερικάνοι και οι δορυφόροι τους έπαιζαν και παίζουν χωρίς αντίπαλο.
Δεν νοσταλγώ σε καμία περίπτωση τα καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ, μην παρεξηγηθώ. Όμως θεωρώ, και ολοκληρώνω, ότι μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σοβιετικού τύπου κοινωνία διαθέτει μόνη αυτή αληθινά δημοκρατικά χαρακτηριστικά και αντανακλαστικά (κυριολεκτικά: ΣΟΒΙΕΤ=ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ). Θλίβομαι βαθύτατα να ξέρω ότι είμαι ένα, απειροελάχιστο έστω, κομμάτι αυτού του άδικου συστήματος, που γνωρίζω (και συ επίσης) ότι κάνει τους κύκλους του, ειδικά όταν ξέρω πως μέρος του κύκλου, για άλλους μεγάλο-για άλλους μικρό, αποτελούν ο πόλεμος, η πείνα και ο θάνατος.
prospero, μην το ψάχνεις, εδώ ο Γκορμπατσώφ παραδέχτηκε απ το 1990 την ευθύνη της χώρας του για τη σφαγή μερικών χιλιάδων Πολωνών στο Κατίν, η Ρωσική Δούμα την αναγνώρισε ως Σταλινικό έγκλημα και οι δικοί μας επιμένουν ακόμα ότι την διέπραξαν οι Γερμανοί. Κατά τα άλλα δεν ίσχυσε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ. Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε 9:58
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα συμφωνήσω ότι ειδικά σε κράτη όπως η Ελβετία, η Δανία, η Νορβηγία, Φινλανδία κλπ. οι ταξικές διαφορές είναι τόσο έντονες, χωρίς να παραγνωρίζω ότι υπάρχουν.
Το καλό με τα κράτη του καπιταλισμού, είναι ότι στις περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, το βιοτικό επίπεδο των πληθυσμών είναι υψηλό (παρά τις διαφορές).
Είναι σημαντικό, όμως, να τονιστεί, ότι τουλάχιστον στις δημοκρατίες δυτικού τύπου, οι πολίτες έχουν την δυνατότητα να διεκδικήσουν και, σε πολλές περιπτώσεις να επιβάλλουν τα αιτήματά τους. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν θα μπορούσε να γίνει στις "σοσιαλιστικές" χώρες.
Για τους πολίτες τους, ήξερε το κόμμα, καλύτερα από τους ίδιους τι ήθελαν.
Νομίζω ότι αυτό αντιβαίνει και στην ίδια την ανθρώπινη φύση.
Κάτι μάθαμε σήμερα από τον ανώνυμο 11:51. Ότι ο εκτελών χρέη πιτσαδόρου Γκορμπατσώφ ομολόγησε το σοβιετικό έγκλημα στο Κατίν. Εγώ για τον αρκουδιάρη Γέλτσιν, ήξερα. Τέλος πάντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην από 9/5/43 καταχώρησή του στο προσωπικό του ημερολόγιο, ο ναζιστής Γκέμπελς πάντως αναφέρει: "Δυστυχώς στους ομαδικούς τάφους βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες. Αυτό δεν πρέπει επ'ουδενί ν'αποκαλυφθεί, αλλιώς καταρρέει όλη η ιστορία". Επίσης, επιτροπή που αποτελείτο και από Γερμανούς, είχε αποφανθεί εντός λίγων μηνών από το συμβάν ότι οι σφαγές είχαν γίνει στη διάρκεια του χειμώνα '41 προς '42, όταν η γεωγραφική περιοχή του Κατίν είχε καταληφθεί από τους ναζί.
Άντε σε λίγο να υψώσουμε και μεις μνημείο υπέρ των Γερμανών απελευθερωτών μας, όπως έκαναν και στην Εσθονία προ ετών.
Είπε κανείς πως η ιστορία γράφεται από τους νικητές;
prospero
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Δανία έστειλε στρατιώτες στο Αφγανιστάν, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός της έγινε Γ.Γ του ΝΑΤΟ! Ρωτήθηκε κανένας από τους επιφανείς δανούς πολίτες αν επιθυμεί η χώρα τους να εμπλακεί σε πόλεμο; Δεν μας ενδιαφέρουν οι ταξικές διαφορές σε επίπεδο χρήματος. Μας ενδιαφέρει κατά πόσο και εκεί ο μέσος Δανός έχει λόγο και ακούγεται η φωνή του.
Η δημοκρατικότατη Ελβετία, πάλι, με τον υπερμεγέθη τραπεζικό της τομέα, κατάφερε να τραβήξει όλο το πανευρωπαϊκό βρώμικο και ύποπτο χρήμα. Όταν, προ λίγων ετών, συζητούνταν τρόποι απαλλαγής της χώρας απ'αυτήν τη ρετσινιά, η ελβετική κυβέρνηση μαζί με τους τραπεζίτες έκοψαν κάθε κουβέντα.
Όσο για τις φάσεις οικονομικής ανάπτυξης, από τέτοιες πέρασε και η Ελλαδίτσα μας, μόνο που ήταν πλασματικές, χάρη στον υπέρμετρο δανεισμό και μόνον. Ούτε άλλες δυτικές χώρες είχαν ποτέ φάση πραγματικής οικονομικής ανόδου. Τέτοια μπορεί να υπάρξει ΜΟΝΟ μετά από πόλεμο, οπότε ερχόμαστε στα προλεχθέντα.
Συμφωνώ ότι στις "σοσιαλιστικές χώρες" ούτε διεκδικήσεις υπήρχαν, ούτε τίποτα. Γι'αυτό πρέπει να μην σταματάμε να σκεφτόμαστε και να ελπίζουμε.
Ανώνυμε 2:31
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό επίσημες κοινωνικές μετρήσεις, προκύπτει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών των δυτικοευρωπαικών χωρών, αν όχι συναινεί, τουλάχιστον δεν αντιτίθεται σε επεμβάσεις στα πλαίσια αποφάσεων του Ο.Η.Ε.
Μην συγχέουμε όλες τις επεμβάσεις, με τα ψέμματα του Μπους για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ.
Ο μέσος δυτικός πολίτης έχει πειστεί ότι πρέπει να αντιδράσει μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο, όπλα μαζικής καταστροφής (χημικά, πυρηνικά), να τα διαχειρίζονται παράφρονες και φανατικοί.
Κλασικό παράδειγμα το Ιράν και οι Ταλιμπαν στο Αφγανιστάν.
Δεν συμφωνώ επίσης ότι η οικονομία βρίσκεται σε φάση ανόδου μόνο μετά από πόλεμο.
Μην ξεχνάς τους οικονομικούς κύκλους, κατά τη νεοκλασσική θεωρία, καθώς και τους μακροχρόνιους κύκλους Kondratief.
prospero
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες φορές δεν αντιτίθενται στις στρατιωτικές επεμβάσεις, γιατί τα εγκάθετα ΜΜΕ κάνουν καλά τη δουλειά τους. Εγώ ό ίδιος ήμουν στο εξωτερικό την περίοδο βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας (φανατικοί και αυτοί;) και το τι άκουσα δεν λέγεται.
Τώρα αν οι Ταλιμπάν ή το Ιράν έχουν χημικά ή πυρηνικά εγώ αυτό δεν το ξέρω. Αν ξέρεις εσύ κάτι, μην το φανερώνεις, γιατί δίνεις ιδέες σε κάποιους.
Αυτό που ξέρω πάντως σίγουρα είναι ότι δεκαετίες τώρα ένα κράτος φανατικών στην Παλαιστίνη (μάντεψε ποιο) διαθέτει πυρηνικά και επειδή εμάς (ή καλύτερα τους προστάτες μας Αμερικανούς) δεν μας χαλάει, κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Εκεί δεν είδα να έχεις καμιά ιδιαίτερη ευαισθησία όμως... Το τι γίνεται στο μακρινό Αφγανιστάν σε ενδιαφέρει μόνο δυστυχώς. Ή στο Ιράν, που αν μιλήσεις με Ιρανό, θα θυμηθεί με χιούμορ τους Μηδικούς Πολέμους και το ότι τρωγόμασταν μεταξύ μας επί τόσα χρόνια στην αρχαιότητα.
Δεν πειράζει όμως. Γι'αυτό εκφράζουμε τις απόψεις μας. Και για να διαφωνούμε.
Αγαπητέ Ανώνυμε 4:02
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσφαλώς και η διαφωνία είναι απαραίτητη.
Δράττομαι, λοιπόν, της ευκαιρίας να πω ότι δεν συμφωνώ με κάποια πραγματα που λες.
Είτε θέλουμε είτε όχι, το Ισραήλ είναι η μοναδική δημοκρατία στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται. Θερμοκέφαλοι, βέβαια, υπάρχουν παντού. και ασφαλώς κανείς δεν συμφωνεί με ορισμένες υπερβολικές αντιδράσεις του Ισραήλ, αλλά τα πάντα έχουν ιστορικές αιτίες.
Ξεχνάς ότι κατά καιρούς που φουντώνουν και στη χώρα μας οι εθνικιστικές εξάρσεις, βλέπουμε ότι είμαστε περιτριγυρισμένοι από εχθρικές χώρες. Ξεχνάς το περιβήτο "μουσουλμανικό τόξο" που μας περιβάλλει, για το οποίο πολλά είχαν λεχθεί λίγα χρόνια πριν; Την ίδια στιγμή που με τις χώρες αυτές (Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία, Τουρκία) είχαμε αναπτύξει οικονομικές σχέσεις σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Φαντάσου λοιπόν το Ισραήλ, που όντως είναι ζωσμένο από εχθρούς.
Μιλάς για το Ιραν, για μια χώρα στην οποία λιθοβολούνται μέχρι θανάτου άνθρωποι που είχαν σεξουαλικές σχέσεις.
Μια χώρα την οποία διοικούν οι μουλάδες και τα πλήθη αλαλάζουν με φανατισμό σε κάθε συγκέντρωση.
Μια χώρα την οποία κυβερνά μια από τις πιο σκληρές δικτατορίες που υπάρχουν στον πλανήτη.
Που δικαστήρια γερόντων καταδικάζουν τους ανθρώπους, με την υποψία και μόνο κάποιου "παραπτώματος"
Μιλάς επίσης για τη Γιουγκοσλαβία, την εποχή του αιμοσταγούς σφαγέα Μιλόσεβιτς, ο οποίος στην Ελλάδα είχε περισσότερους οπαδούς, λόγω δήθεν της κοινής θρησκευτικής πεποίθησης, αλλά στην ουσία επειδή το "έπαιζε μάγκας" στους νατοικούς.
Μας αρέσουν κάτι τέτοια στην Ελλάδα, αλλά όταν μας οδηγούν στην υποστήριξη κοινών δολοφόνων, είναι, αν όχι επικίνδυνα, τουλάχιστον ανήθικα.
Δυστυχώς, με την μεγάλη ρευστότητα που επικρατεί παγκόσμια, βλέπουμε ότι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι ο υπ΄αριθμόν ένα παράγοντας αποσταθεροποίησης.
Και το Ισλάμ βρίσκεται μακράν στην πρώτη γραμμή της παράκρουσης.
Όχι ότι οι χριστιανοί φονταμενταλιστές είναι καλύτεροι, αλλά τουλάχιστον αυτοί εξαντλούν τον όποιον ακτιβισμό τους εντός των χωρών τους και χαρακτηρίζονται περισσότερο γραφικοί, παρά επικίνδυνοι.
Τελικά, η πραγματικότητα τείνει να δικαιώσει τον Σάμιουελ Χάντιγκτον, που μίλησε για τον πόλεμο των πολιτισμών.
Και οφείλω να τονίσω ότι δεν δέχομαι επιχειρήματα του τύπου, η φτώχεια και η εξαθλίωση ωθεί τους μουσουλμάνους στην τρομοκρατία, γιατί και στην δύση υπάρχουν φτωχοι και εξαθλιωμένοι, αλλά δεν βάζουν βόμβες και δεν δολοφονούν αδιακρίτως αθώους πολίτες.
Έτσι, λοιπόν, πιστεύω ότι η Δύση δεν έχει δικαίωμα να επιτρέπει σε τρελούς δικτάτορες, για οποιαδήποτε αιτία, να αναπτύσσουν τεχνολογίες και μεθόδους που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν τυφλά χτυπήματα εκτός των χωρών τους.