Η ιστορία ενός Μεγάλου

Ένας μεγάλος, είναι πάντα μεγάλος. Κανόνας στη ζωή. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, απλώς τον επιβεβαιώνουν. Μεγάλος στις επιδόσεις, μεγάλος στην ψυχή, -πώς το λένε- πλασμένος να τα καταφέρνει στα δύσκολα. Κι ο μεγάλος, συνήθως, είναι απλός, ακριβώς διότι έχει αίσθηση ότι αυτό που έκανε, αυτό που κάνει, δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας. Ο αληθινά μεγάλος δεν καυχιέται, δεν επαίρεται. Αφήνει το
έργο του να μιλήσει.


Ένας αληθινά μεγάλος στον τομέα του, το μπάσκετ, είναι ο Απόστολος Κόντος. Δεν χρειαζόταν να κυκλοφορήσει το βιβλίο με τη ζωή του για να μάθουμε το "ιερό τέρας" του ελληνικού μπάσκετ, σε χρόνια δύσκολα για τη χώρα μας, για τον αθλητισμό. Κι όλοι ήμασταν από τότε περήφανοι που ο Κόντος ζούσε στη Νέα Φιλαδέλφεια, κι ας ήταν "βάζελος". Α! το ξέχασα, έπρεπε να το γράψω στην αρχή: Ο αληθινά μεγάλος πάντα ξεπερνά το πεδίο δράσης του, και κερδίζει την κοινωνία για το παράδειγμά του, το ήθος και την προσφορά του σε αυτή την κοινωνία. Τι κι αν ο Κόντος ήταν "βάζελος"; Ήταν ο δικός μας Κόντος, ο γείτονας, ο άνθρωπος που περπατούσε όπου κι εμείς, που αναπνέαμε τον ίδιο αέρα. Βάζελοι, γαύροι, ΑΕΚάρες, όλα αυτά υποχωρούν μπροστά στην παραδοχή που κάνουμε όλοι μας: Ο άνθρωπος είναι μεγάλος αθλητής.

Το βιβλίο, λοιπόν, δεν με έκανε να μάθω τι ήταν ο Απόστολος Κόντος, ήξερα από πριν ότι είναι μεγάλος. Το βιβλίο με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα ΠΟΙΟΣ είναι ο Απόστολος Κόντος, να νιώσω τον Άνθρωπο μέσα από τον Αθλητή. Ως την ώρα που διάβασα το βιβλίο, μέσα μου άλλος ήταν ο Κόντος- ίνδαλμα των γηπέδων, κι άλλος ο Αποστόλης, ο αδελφός του Σταύρου, ο καλωσυνάτος ψηλός, ο "έξω καρδιά" φίλος που τα λέμε και ενίοτε τα πίνουμε μαζί. Πόσο μεγάλο λάθος!... Το βιβλίο μεβοήθησε να καταλάβω ότι ο Κόντος- ίνδαλμα ήταν τέτοιος ΑΚΡΙΒΩΣ διότι ήταν καλωσυνάτος κι "έξω καρδιά. Ακόμα και μαθήματα κάνει μέσα στο βιβλίο του ο Κόντος στους επίδοξους μπασκετμπολίστες του αύριο: Πώς δούλευε τον καρπό του, πώς έδινε δύναμη και κίνηση στη μπάλα με τα δάκτυλα, πώς έμαθε να σουτάρει. Τι μου θύμησε... Το μακαρίτη Λεωνίδα Μελεμενή να πασχίζει να μας μάθει τότε, τα παλιά τα χρόνια στον ΑΟΝΦ, αυτό ακριβώς: Το σουτ, μας έλεγε, είναι μια τεχνική, τίποτε άλλο. Και για να το εμπεδώσουμε, έκλεινε τα μάτια και σούταρε από απόσταση που σήμερα θα λογιζόταν ως τρίποντο. Μια με δυο στις τρεις βολές ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ο Μελεμενής την έβαζε μέσα! Το είχα σπρώξει στη μνήμη μου βαθιά, δεν το θυμόμουν, ώσπου διάβασα τον Κόντο να μιλάει για τα δάκτυλα και τον καρπό την ώρα του σουτ! Αυτό κάνει ένας Μεγάλος: Βγάζει από μέσα σου κι αναδεικνύει ωραία πράγματα που σε σημάδεψαν, και που η ρουτίνα της καθημερινότητας (και τα χρόνια...) στα γέμισαν σκόνη, τα κάλυψαν με άλλα νεότερα, τα απομάκρυναν από σένα. Γιατί ο Μεγάλος, θέλει- δεν θέλει, είναι και δάσκαλος!

Πάμε πίσω, στο βιβλίο του Κόντου. Το επιγράφει "έρωτας με το καλάθι". Η μεγαλύτερη αλήθεια. Πρώτον, διότι για να φτάσεις τόσο ψηλά όσο έφτασε εκείνος, πρέπει να είσαι μόνιμα, ανυπόκριτα, αληθινά ερωτευμένος με αυτό που κάνεις. Και δεύτερον, γιατί το "καλάθι", το μπάσκετ, μόνο στο επίπεδο του έρωτα μπορούσε να φτάσει για τον Απόστολο Κόντο, αφού η θέση στην καρδιά του, η μοναδική θέση που μπαίνει όχι ο έρωτας, αλλά η αγάπη, ήταν από παλιά, ως φαίνεται, κλεισμένη για την "Ελενίτσα", τη σύντροφο της ζωής του, η παρουσία της οποίας στο κείμενο αλλά και στις φωτογραφίες, διαπερνά, όχι τυχαία, όλο το βιβλίο. Να άλλη μια αλήθεια που μας θυμίζει ο Κόντος: Πίσω από κάθε Μεγάλο άνδρα, υπάρχει μια γυναίκα. Κι η ίδια η σύζυγός του, το λέει καθαρά σε μια σελίδα του βιβλίου: "Δεν είναι εύκολο να είσαι η γυναίκα του Απόστολου Κόντου". Και κανενός Μεγάλου, θα πρόσθετα εγώ.

Δυο πράγματα ακόμα γι αυτό το βιβλίο που με συνεπήρε, το διάβασα τρεις φορές, μονορούφι κάθε φορά. Ο Κόντος δεν καλοπιάνει κανέναν, δεν κάνει φτηνές δημόσιες σχέσεις στο βιβλίο του. Λέει καθαρά τη γνώμη του, ακόμα κι αν είναι αρνητική, για πρόσωπα και καταστάσεις. Μιλά καθαρά για την πικρία του όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό, για την απογοήτευσή του όταν αποφάσισε να μην ακολουθήσει το επάγγελμα του προπονητή, ακόμα και για πρόσωπα με τα οποία δέθηκε με δεσμούς ζωής μέσα στα γήπεδα. Ο Κόντος δεν "γλείφει" κανέναν, αλλά και δεν προσβάλλει κανέναν. Ο προσεκτικός αναγνώστης διαβλέπει με ποιους είχε δύσκολες σχέσεις ο Κόντος. Ονομαστικά τους γράφει. Αλλά δεν θα βρει κανείς κάτι μειωτικό για κανέναν στις σελίδες του βιβλίου. Ο Μεγάλος, λέει τη γνώμη του καλή ή κακή, αλλά δεν προσβάλλει κανέναν. Πόσο δύσκολο είναι αυτό, για όποιον δεν έχει μέσα του Αρχές και Αξίες σταθερές, που όμως καθοδηγούν τη ζωή του στα εύκολα, κυρίως όμως στα δύσκολα!

Ο Κόντος ξαναζωντανεύει μέσα από το βιβλίο του καθοριστικούς σταθμούς στην πορεία του ελληνικού μπάσκετ. Και το κάνει με την απλότητα ενός Μεγάλου. Γράφει για ταξίδια και μάχες στο παρκέ με υπερδυνάμεις του αθλήματος, σαν να γράφει ότι πήγε στο περίπτερο να αγοράσει τσίχλες. Με την απλότητα του ανθρώπου που κάνει αυτό που αγαπά και το ζει, ξέρει να ζει και να χαίρεται κάθε στιγμή της ζωής του.Η απλότητα και η "ροή" στο κείμενο, ασφαλώς οφείλονται και στην επιμελημένη εποπτεία του Τάκη Ευσταθίου, δημοσιογράφου και "μπασκετάνθρωπου".

Εντύπωση μου έκανε ο ευγνώμων Κόντος. Έχει μια καλή κουβέντα για όλους, όσοι τον βοήθησαν στη ζωή του. Αναγνωρίζει ανθρώπους που τον βοήθησαν και τους αποδίδει την οφειλόμενη τιμή. Τέτοιες αναγνωρίσεις θα έπρεπε να είναι κανόνας στη σημερινή κοινωνία. Δυστυχώς είναι εξαίρεση. Γι αυτό, όπου τις συναντούμε, πρέπει να τις αναδεικνύουμε.

Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι μια γλυκειά εμπειρία για τους φανατικούς βιβλιοφάγους. Αλλά το βιβλίο του Κόντου είναι τόσο αυθεντικά γραμμένο, που κερδίζει ακόμα και όσους δεν τα πάνε καλά με τα βιβλία. Απόστολε σε ευχαριστώ που μου το χάρισες και σου αφιερώνω τον υπέροχο, αξεπέραστο στίχο του Σεφέρη, που αναδύεται μέσα από το βιβλίο σου, μέσα από κάθε σελίδα του:

Λίγο ακόμα
να ιδούμε
τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν,
τα Μάρμαρα να λάμπουν στον Ήλιο,
τη θάλασσα να κυματίζει.
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε,
λίγο ψηλότερα.
Λίγο ψηλότερα.
Λίγο ψηλότερα.

Να είσαι πάντα καλά. Σε ευχαριστώ και για την αφιέρωση, που θεωρώ μεγάλη μου τιμή.