Καλό τσίκνισμα...

Με τις ευχές μας να περάσετε καλά σήμερα το βράδι, να τσικνίσετε και να αφήσετε για λίγο τα βάσανα στην άκρη, σας αφιερώνουμε αυτό το τραγουδάκι. Θυμάμαι, τα παλιά εκείνα τα χρόνια, στο πατρικό σπίτι της οδού Μαιάνδρου, μαζευόμασταν όλοι, ο
μπάρμπας μου ο Μήτσος έκανε τον ψήστη -εδώ και κάμποσο καιρό κάνει την νοσοκόμα...-κι ο συγχωρεμένος ο θείος Σκαρλάτος (πάντα είχε μια καλή κουβέντα να μου πει, κι όταν ήμασταν στις γλύκες μας τον έλεγα "κόλακα" κι όταν τσακωνόμαστε τον φώναζα "κόρακα"), ο Σκαρλάτος, λοιπόν, έκανε τον τενόρο, με τη μπάσα του φωνή, λίγη από φυσικού του και λίγη από το τσιγάρο. Το σπίτι είχε κήπο, απέναντι οι Ελευθεριάδηδες, πιο κάτω ο κύριος Ιπποκράτης κι η οικογένεια Καραμπινάκη, κοντολογίς καμία σχέση με το σήμερα. Και λίγο πιο πέρα η οικογένεια Βαρνή, με το μικρό Αντρέα, που τώρα όποτε τον βλέπω στο δρόμο λέμε για τα δημοτικά της πόλης, αντί να πούμε για τις δικές μας παιδικές αναμνήσεις - α ρε Αντρέα, πώς τα κάναμε έτσι, γμτ... Η μαμά με τις θειές ήταν επί του σερβιρίσματος. Πολύ δεν τσικνίζαμε, γιατί "τα παιδιά αύριο έχουν σχολείο, να μην μυρίζουν στην τάξη", αλλά το γλεντούσαμε δεόντως. Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε, μπαρμπα Γιάννη κανατά και τα τοιαύτα, ήταν τα must τραγούδια της εποχής. Συγνώμη κιόλας, αλλά τότε δεν υπήρχε Μπιγιονσέ. Κι η μακαρίτισσα η γιαγιά, να μας λέει ιστορίες του παππού Διαμαντή, με το μαγαζάκι στην πλατεία Κωνσταντινουπόλεως, να τις λέει και να τις ξαναλέει, μην τυχόν και δεν τις αποστηθίσουμε και χαθεί η προφορική παράδοση της οικογένειας, απο γενιά σε γενιά- κάτι σαν τα ομηρικά έπη, ένα πράγμα... Κι άντε βίβα μου κι εμένα, κι άντε βίβα σας κι εσάς...
Σήμερα, οι πιο πολλοί από κείνους έχουν περάσει από καιρό τον Αχέροντα, αλλά στη θέση τους ήλθαν τα παιδιά και τα ανίψια μας, κι έτσι, γεμάτο είναι πάλι το σπίτι στη Μαιάνδρου. Από τους παλιούς, μόνο ο μπαμπάς κι η Παρούλα έμειναν, εκείνη χωρίς επαφή με την πραγματικότητα και τούτος εδώ με την ταυτότητα να γράφει 85 και το σουλούπι να φωνάζει 70, μας το παίζει άνετος μπροστά στο νυστέρι- αλλά δεν είναι, πιστέψτε με. Ούτε μείς είμαστε...
Και του χρόνου καλύτερα, εύχομαι, για όλους! Για μας, για σας, για όλους. Τσικνίζουμε σήμερα και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να λέω οικογενειακές ιστορίες στη Τζορτζίνα, το Φαίδωνα και τον μικρό Παναγή, όπως η γιαγιά Ευφροσύνη έλεγε σε μάς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι πάντοτε σαν φάρσα...
Πάμε, λοιπόν: Πρό-σε-ξέμη σε γελάααασει, κααααα-μιάααα έμορφη κυρά, καμια έμορφη κυρά, μπαρμπα Γιάννη κανατάαααα.