Η πολιτική του Σαμαρά για το χρέος της Ελλάδας

Στην πρώτη φάση (Δεκέμβριο 2009-Μάϊος του 2010), όταν το ελληνικό χρέος ακόμα ήταν μέσα στα όρια της βιωσιμότητας (1,15) ο Σαμαράς πρότεινε μέτρα που θα μείωναν το πρωτογενές έλλειμμα στο μηδέν και θα τόνωναν την οικονομία, για να αντέξει τη μείωση των ελλειμμάτων. Προσέφερε μάλιστα γενναιόδωρη «συναίνεση», ώστε να

ληφθούν έγκαιρα τέτοια μέτρα…

Επειδή όλο αυτό το διάστημα η Κυβέρνηση του ΓΑΠ έκανε τα αντίθετα και δεν πήρε εγκαίρως μέτρα, οδηγήθηκε η Ελλάδα στο Μνημόνιο.

Και τότε ο Σαμαράς το καταψήφισε, διότι επέβαλε στη χώρα ασφυξία ύφεσης, ενώ εκτίνασσε το χρέος σε επίπεδα μη βιώσιμα.

Έβαζε τη χώρα «σε φαύλο κύκλο ύφεσης και υπερχρέωσης», όπως είπε τότε…

Λίγο αργότερα, (στο Ζάππειο-Ι, τον Ιούλιο του 2010) πρότεινε:

– μέτρα που τόνωναν την Οικονομία (για να βγει από την ύφεση)

– μηδενικού δημοσιονομικού κόστους (για να μην επιδεινωθούν τα ελλείμματα)

– και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας (για να ελεγχθεί η εκτίναξη του χρέους και να ξαναγίνει βιώσιμο).

Τώρα πια δεν ήταν «συναινετικός» στο λάθος (του Μνημονίου), αλλά παρέμενε θετικός (με προτάσεις διεξόδου από την κρίση).

Στο κέντρο της πολιτικής του, το γεγονός ότι το Χρέος της χώρας γινόταν σταδιακά μη βιώσιμο. Και για να το αντιμετωπίσει αυτό, πρότεινε καταπολέμηση των ελλειμμάτων, με προοπτική πλέον, όχι απλώς μηδενικά πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά ταχύτατη κάλυψη και των τόκων, ώστε να σταματήσει και να αντιστραφεί η απόλυτη αύξηση του χρέους. Πρότεινε μηδενικά δημοσιονομικά ελλείμματα!

Ακριβώς, επειδή έβλεπε ότι αλλιώς το χρέος γινόταν μη βιώσιμο. Άρα θα άρχιζε συζήτηση αναδιάρθρωσης, που θα πέρναγε μέσα από «χρεοκοπία».

Ταυτόχρονα πρότεινε αξιοποίηση της περιουσίας για να προκύψει σύντομα μείωση του χρέους.

Και τέλος πρότεινε επιτάχυνση της Ανάκαμψης για να μπορέσουν να γίνουν όλα αυτά μιαν ώρα αρχύτερα.

Οι προτάσεις Σαμαρά αρχικά αγνοήθηκαν από την Κυβέρνηση. Ύστερα χλευάστηκαν. Όμως, ένα χρόνο αργότερα η Κυβέρνηση προσπαθεί αποσπασματικά και όπως-όπως να τις εφαρμόσει, χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνει πώς…

Να σημειωθεί ότι κόμμα της Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα σπάνια προτείνει αναλυτικά εναλλακτικές προτάσεις σε μια πολιτική που διαφωνεί.

Γιατί κάτι τέτοιο έχει ρίσκο…

Ακόμα σπανιότερα Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης παίρνει το κόστος να ψηφίζει σωστά επί μέρους στοιχεία μιας Κυβερνητικής πολιτικής με την οποία συνολικά διαφωνεί.

Ο Σαμαράς πήρε και το κόστος και το ρίσκο.

Και του βγήκε:

Δέκα μήνες αργότερα, η «Τρόϊκα» πρότεινε και η κυβέρνηση αποδέχθηκε πολλά από τα μέτρα τόνωσης της ζήτησης που είχει προτείνει ένα χρόνο πριν ο Σαμαράς, καθώς και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας για άμεση μείωση του χρέους.

Μόνο που όλα αυτά, πια, δεν έφταναν. Άσε που και η κυβέρνηση δεν ήξερε πώς να τα κάνει (ούτε τα πολύ-πίστευε)…

Μετά τον Απρίλιο του 2011, όταν φάνηκε πια ότι το Μνημόνιο δεν λειτουργεί, ότι η ύφεση «απορροφά» όλα τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος, ότι το έλλειμμα, αντί να μειώνεται πλέον αυξάνεται – παρά τις οδυνηρές θυσίες – και το Χρέος εκτοξεύεται σε πρωτοφανή επίπεδα, ο Σαμαράς πρότεινε νέο συνολικό πακέτο πολιτικής: το «Ζάππειο-ΙΙ».

Τώρα πια εισηγήθηκε, όχι απλώς μέτρα που θα διευκολύνουν την Ανάκαμψη, αλλά ένα συνολικό «δημιουργικό σοκ» για «Επανεκκίνηση» της Οικονομίας.

Γιατί η Ανάκαμψη δεν μπορούσε πια να έλθει ούτε εύκολα, ούτε αυτόματα…

Η ύφεση που είχε μεσολαβήσει ήταν τόσο μεγάλη, που δεν αρκούσαν μέτρα τόνωσης της ζήτησης. Χρειάζονταν ένα συνολικό πακέτο Επανεκκίνησης, και από την πλευρά της Προσφοράς και από την πλευρά της Ζήτησης και από την πλευρά της Ρευστότητας. Καθώς και συνολική στρατηγική για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας.

Αυτή τη φορά η «πρόταση Σαμαρά» είχε τεράστια απήχηση. Προκάλεσε, βέβαια, αντιδράσεις, κυρίως η ταυτόχρονη μείωση των φορολογικών συντελεστών…

Αλλά όταν, μετά από λίγο άρχισε να γίνεται γνωστό πως η αύξηση όλων των φορολογικών συντελεστών προκάλεσε μείωση φορολογικών εσόδων, οι αντιδράσεις άρχισαν να αμβλύνονται.

Όσο περνάει ο καιρό και συνειδητοποιείται ο βαθμός παράλυσης της Ελληνικής Οικονομίας που έχει προκληθεί λόγω Μνημονίου, τόσο αναδεικνύεται η προτεραιότητα να αλλάξει η πολιτική του Μνημονίου, να υπάρξει Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας, να υπάρξει Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου (και του Μεσοπρόθεσμου πλέον), ώστε η χώρα να μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση δανεισμού.

Όλες οι προσπάθειες για βελτίωση των όρων αποπληρωμής του χρέους, που έγιναν – και παλαιότερα και πρόσφατα – δεν λύνουν αυτό το πρόβλημα. Άρα δεν λύνουν κανένα πρόβλημα…

Καλύτεροι όροι αποπληρωμής, όταν προσφέρονται για να συνεχιστεί η ίδια Πολιτική υφεσιακής ασφυξίας είναι «δώρο-άδωρο».

Θα μπορούσε η βελτίωση των όρων αποπληρωμής να βοηθήσει πραγματικά, αν συνοδευόταν από αλλαγή της Οικονομικής πολιτικής.

Αλλά με συνέχιση της ίδιας πολιτικής, ελάχιστα ενδιαφέρει πια αν μας χρεώνουν μικρότερα επιτόκια…

Το πρόβλημα με την Ελληνική Οικονομία δεν είναι να ξεπληρώνει λιγότερα κάθε χρονιά, για περισσότερα χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να ξεπληρώνει τίποτε και βουλιάζει συνεχώς σε βαθύτερο χρέος.

Τώρα εξάντλησαν πια τα μέτρα βελτίωσης των όρων δανεισμού.

Κι επειδή η Ελληνική Οικονομία δεν αντιδρά στη «θεραπεία», είναι υποχρεωμένοι να αρχίσουν να συζητούν αλλαγή και της Πολιτικής που επέβαλαν στην Ελλάδα.

Χωρίς αυτό η Ελλάδα δεν σώζεται. Αλλά και η Ευρώπη, πλέον, δεν γλιτώνει…

Τώρα η πολιτική της Επαναδιαπραγμάτευσης έρχεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο προσκήνιο…