Δεν σβήνει τις κυβερνητικές ευθύνες η επέκταση της κρίσης

Ο κ. Παπανδρέου έχει ένα  ταλέντο.  Να μεταθέτει  τα προβλήματα για αργότερα! Να λαμβάνει τις δυσάρεστες αποφάσεις, μόνον όταν δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και επειδή ακριβώς οι όποιες αποφάσεις του  είναι σχεδόν πάντα καθυστερημένες, τον προλαβαίνουν τα
γεγονότα.
Όταν ανήλθε στην εξουσία, ενώ έλεγε παντού ότι η οικονομία μας είναι στην ..εντατική, μοίραζε παροχές! Ανακοίνωσε  τα πρώτα μέτρα μετά από έξι μήνες! Και έκτοτε, διαρκώς κινδυνεύουμε να ….πτωχεύσουμε, αλλά την τελευταία στιγμή μας …σώζει!
Τις τελευταίες μέρες  κυβερνητικά παπαγαλάκια, με δυσκολία,  προσπαθούν να κρύψουν  μια αμυδρά ελπίδα αισιοδοξίας.
H επέκταση της κρίσης στην καρδιά της ευρωζώνης, λένε,  θα μας βγεί σε …καλό! Η λογική τους είναι ότι επιτέλους η ΕΕ θα αναγκαστεί  να πάρεις τις απαιτούμενες τολμηρές αποφάσεις και να επιδιώξει μια συνολική (και πολιτική) λύση του προβλήματος χρέους της ευρωζώνης.  Μια συνολική λύση θα καθησυχάσει  τις αγορές  και θα δημιουργήσει  προϋποθέσεις σταθερότητας.
Άρα, θα βγούμε πολλαπλώς κερδισμένοι και ίσως δεν χρειαστεί να λάβουμε τόσο επώδυνα μέτρα!
Εκ πρώτης όψεως, το επιχείρημα φαίνεται λογικοφανές.
Όμως, πριν φτάσουμε εκεί, ας μη μας διαφεύγουν ορισμένες βασικές παραδοχές.
Πρώτον, έχει διαχρονική αξία η ρήση πώς όταν στο βάλτο συγκρούονται τα βουβάλια, τα πρώτα θύματα είναι τα βατράχια.
Δεύτερον, όσο επεκτείνεται η κρίση, θα λιγοστεύουν και τα προς διάθεση κεφάλαια για τη σωτηρία μας,  θα αυστηροποιούνται οι όροι παροχής  βοήθειας, ενώ θα εγείρονται όλο και περισσότερες ενστάσεις και φωνές διαμαρτυρίας για το αν αξίζει να μας σώσουν!
Τρίτον, καμιά σύγκρουση δεν τελειώνει  χωρίς …θύματα! Και τα πρώτα θύματα (ενδεχομένως και τα μόνα) είναι πάντα οι αδύναμοι. Και η Ελλάδα, όπως την κατάντησε ο κ. Παπανδρέου, αυτή τη στιγμή είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης.
Τέταρτον, και αν ακόμα επιλεγεί μια συνολική λύση, δεν αποκλείεται η Ελλάδα, ως εξαίρεση, να μείνει έξω από τη ρύθμιση αυτή! Γιατί; Γιατί είμαστε η πιο δύσκολη περίπτωση απ’ όλες. Γιατί αν θυμάσθε τις δηλώσεις μετά τον …θρίαμβο της 21^ης Ιουλίου, όλοι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι διευκρίνιζαν  ότι η Ελλάδα αποτελεί «ειδική περίπτωση»! Γιατί ήδη στην Ελλάδα εφαρμόζεται ένα συνολικό πρόγραμμα (ο θεός να το κάνει) σταθεροποίησης και εξόδου της χώρας μας από την κρίση. Γιατί μπορεί να μας θεωρήσουν το «σάπιο μήλο που πετούν απ’ το καλάθι».
Πέμπτον, και αν ακόμα ενταχθούμε στη συνολική λύση, πολύ φοβούμαι ότι τα  θετικά   ωφελήματα θα εξανεμιστούν σχετικά σύντομα γιατί η Κυβέρνηση Παπανδρέου έχει αποτύχει σε όλους τους στόχους της.  Εκτός από το να επιβάλλει φόρους και οριζόντιες περικοπές, τίποτα άλλο σοβαρό δεν έχει να παρουσιάσει. Ακόμα και το μεγάλο στοίχημα, που ήταν η περιστολή των δαπανών, το χάνει χωρίς αγώνα. Και για έναν ακόμα πρόσθετο λόγο: εξ  αιτίας αυτής της αποτυχίας και της πανθομολογουμένης πλέον ανικανότητάς της,  έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη των αγορών, άρα δεν αποτελεί αξιόπιστο συνομιλητή και κατά συνέπεια δεν μπορεί να διαπραγματευτεί κάτι παραπάνω. Αποδέχεται, ότι μας παραχωρούν και στη συνέχεια προσπαθεί να το ενδύσει με τον μανδύα της επιτυχίας. Ηχουν ακόμα οι θριαμβολογίες Παπανδρέου-Βενιζέλου μετά τη «μεγάλη μάχη» της 21^ης Ιουλίου. Είναι ζωντανή  η εικόνα του υπουργικού συμβουλίου να υποδέχεται όρθιο και με χειροκροτήματα των …πορθητή πρωθυπουργό.
Συμπέρασμα: Η επιδείνωση της κρίσης, δυσκολεύει τις προσπάθειες της χώρας μας γιατί αυτές γίνονται σ’ ένα περιβάλλον αβεβαιότητας. Η Ε.Ε. όπως, μέχρι τώρα έδειξε, είναι ένας δυσκίνητος μηχανισμός που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις αντί να τις διαμορφώνει. Η Ελλάδα για να μπορέσει να επωφεληθεί από κάποια γενικότερη λύση, θα πρέπει πρώτα να δώσει απτά δείγματα γραφής, ότι παράγει έργο. Και έργο δεν είναι οι φόροι. Έργο είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές και η ανάπτυξη.
Κ.Ρ.