Η κυρία δήμαρχος και οι Αρχές του Τσόρτσιλ

Γράφει ο Διαμαντής Σεϊτανίδης
Επειδή αυτές τις μέρες γίνονται "διάφορα" στο δήμο, δηλαδή ανάμεσα σε διοίκηση και ομαδούλα των αποστατών, θα ήθελα να θυμίσω στην κυρία δήμαρχο -αλλά και σε όποιον θέλει να το διαβάσει- ένα

ιστορικό παράδειγμα.

Την 10η Μαΐου 1940 συνέβη στην Αγγλία κάτι ακατανόητο. Το πρωί της ημέρας εκείνης ο Χίτλερ κατέλαβε το Βέλγιο κι άρχιζε την επίθεσή του εναντίον της Γαλλίας. Αρκετά βορειότερα, στο Λονδίνο, λίγο αργότερα ο γερο- αριστοκράτης Νέβιλ Τσάμπερλεν, που φαινόταν να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς διακυβευόταν πέρα από τη Μάγχη, παρέδιδε την πρωθυπουργία της Βρετανίας στο διάδοχό του.

Ο διάδοχος του Τσάμπερλεν ήταν ένας πολιτικός τον οποίον λίγοι εκτιμούσαν και πολλοί θεωρούσαν ανεπαρκή. Μόλις πριν αναλάβει τα ηνία της χώρας του, όντας υπουργός του Τσάμπερλεν, δεν είχε περισσότερους από πέντε συναδέλφους του που να πιστεύουν ότι η Βρετανία θα μπορούσε να αντισταθεί στο ναζισμό, αν το Βερολίνο αποφάσιζε να της επιτεθεί. Η εμπλοκή του στα Δαρδανέλια πριν περίπου τρεις δεκαετίες από την ημέρα που έγινε πρωθυπουργός, τον είχαν βάλει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής της Βρετανίας, ως έναν ατάλαντο, αν όχι επικίνδυνο πολιτικό. Αυτός ο άνθρωπος, –μέσα από μια σειρά συμπτώσεων, αλλά και γιατί η πολιτική τάξη στη Βρετανία ήθελε να ορθώσει απέναντι στον Χίτλερ έναν ξεροκέφαλο αντιναζί- ορκίστηκε πρωθυπουργός της Βρετανίας το μεσημέρι της 10ης Μαΐου 1940. Τον έλεγαν Ουίνστον Τσόρτσιλ. 

Ο Χίτλερ κατακτούσε περίπου ανενόχλητος τη Δυτική Ευρώπη, χωρίς καμία κυβέρνηση να μπορεί να του αντισταθεί. Βέλγιο, Ολλανδία και Γαλλία έπεσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Η κυρίαρχη αντίληψη της συνθηκολόγησης με τον Χίτλερ στρεφόταν τώρα προς το Λονδίνο. Ο υπουργός Εξωτερικών Χάλιφαξ ήταν ολόθερμος υποστηρικτής αυτής της εξέλιξης, γιατί πίστευε ότι αυτό ήταν το συμφέρον της πατρίδας του. Ο Τσάμπερλεν επίσης. Το ίδιο και οι περισσότεροι υπουργοί. Όσο για το εξωτερικό, στη Γαλλία πια συνομιλητής του Τσόρτσιλ ήταν ο Πετέν. Στην Ιταλία ο Μουσολίνι ήταν το δεξί χέρι του Χίτλερ, στη Ρωσία ο Στάλιν απολάμβανε την περίοδο ειρήνης που είχε επιτύχει με τον Χίτλερ, ενώ η μεγάλη ελπίδα του Βρετανού πρωθυπουργού, η υπερατλαντική βοήθεια, δεν φαινόταν ούτε ως ενδεχόμενο, αφού ο Ρούσβελτ ετοιμαζόταν για τη μοναδική επανεκλογή Αμερικανού προέδρου για τρίτη φορά και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε καν να σκεφτεί για πόλεμο. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν μόνος του.  Με προσέχετε, κυρία δήμαρχε; ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!!!!!

Κι όμως, στύλωσε πεισματικά τα πόδια του στο έδαφος! Η ρήξη του με την κυρίαρχη αντίληψη ήταν πλήρης και απόλυτη. Από τη μια εκείνος μόνος, κι από την άλλη όλοι οι άλλοι και η λογική μαζί. Παρά ταύτα, ο Τσόρτσιλ δεν έκανε απολύτως καμία κίνηση που να έδινε μήνυμα συνθηκολόγησης στον Χίτλερ. Αντίθετα, όσο και όπως μπορούσε πάσχιζε να κρατήσει ψηλά το ηθικό του βρετανικού λαού, γιατί αυτό ήταν το μοναδικό του στήριγμα…

"Θα πολεμήσουμε στις παραλίες"

Πριν κλείσει έναν μήνα στην πρωθυπουργία, ο Τσόρτσιλ είχε την πρώτη του μονομαχία με τον Χίτλερ, παρά που δεν συναντήθηκαν ούτε εκείνοι, ούτε οι στρατοί τους. Τα γερμανικά στρατεύματα είχαν εξολοθρεύσει τους αντιπάλους τους κι είχαν περικυκλώσει στη Δουνκέρκη περισσότερους από 350.000 στρατιώτες, κυρίως Γάλλους και Καναδούς. Μετά τη Δουνκέρκη, τίποτα δεν εμπόδιζε τον Χίτλερ να εισβάλει στη Βρετανία, ή να της προτείνει συνθηκολόγηση με τους δικούς του όρους. Κι ενώ τα γερμανικά στρατεύματα λίγο έξω από τη Δουνκέρκη περίμεναν μια ξερή διαταγή του Χίτλερ για να καταλάβουν την περιοχή και να κατασφάξουν τους εγκλωβισμένους αντιπάλους τους, ο ηγέτης του Γ! Ράιχ άκουσε έκπληκτος να του αναφέρουν ότι ο Τσόρτσιλ έκανε μια εμπνευσμένη ομιλία, όπου είπε και την περίφημη φράση «θα πολεμήσουμε στις παραλίες».

Τότε, την ώρα που η Δουνκέρκη θα έκρινε πολλά, φαίνεται ότι οι δυο τους, ο Τσόρτσιλ και ο Χίτλερ, κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ο επαναστάτης ναζί κατάλαβε ότι η στάση του συντηρητικού Βρετανού δεν ήταν προϊόν τακτικής επιλογής, αλλά στάση ζωής. Κι έκανε κάτι το ακατανόητο: Δεν εισέβαλε στη Δουνκέρκη, επιτρέποντας τη διαφυγή μέσα σε μια εβδομάδα και των 370.000 στρατιωτών που είχαν εγκλωβιστεί εκεί. Η απόφαση του Τσόρτσιλ να πολεμήσει για την ελευθερία του Δυτικού Κόσμου και για την περηφάνια του βρετανικού έθνους είχαν φέρει τα πρώτα ανέλπιστα αποτελέσματα. Δεν ξέρω αν με προσέχετε, κυρία δήμαρχε! Ο Τσόρτσιλ, λέω, έδειξε ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΗ ΣΤΑΣΗ και ο ίδιος ο Χίτλερ έκανε πίσω. Πόσο μάλλον, οι κάθε λογής Χιτλερίσκοι...

 Μόνος, και όρθιος

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στάθηκε όρθιος απέναντι στον μέχρι τότε ανίκητο Αδόλφο Χίτλερ. Παρέμεινε όρθιος, χωρίς να δώσει ούτε μια στιγμή την εντύπωση ότι προσχωρεί στη λογική της συνθηκολόγησης, ακόμα κι όταν ήταν μόνος, ολομόναχος. Όταν το δικό του κόμμα τον πίεζε να συζητήσει και να «τα βρει» με τον Χίτλερ, όταν τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησής του ήταν υπέρ της συνθηκολόγησης, κάνοντας κάθε συνεδρίαση του Υπουργικού του Συμβουλίου να είναι για εκείνον αληθινό ναρκοπέδιο, όταν οι ΗΠΑ αρνούνταν να μπουν στον πόλεμο, όταν η Γαλλία του Πετέν, η Ισπανία του Φράνκο, η Ιταλία του Μουσολίνι και αρκετές ακόμα κυβερνήσεις ανδρεικέλων έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κάμψουν τη στάση του. Όταν όλοι, έκαναν τα αδύνατα δυνατά  για να ακυρώσουν τη μια και μοναδική, αλλά τόσο αποτελεσματική, ρήξη που έκανε ο Τσόρτσιλ στο κύμα της υποταγής στα «θέλω» του Αδόλφου Χίτλερ. Με προσέχετε, κυρία δήμαρχε; Ένας άνθρωπος μόνος του, ολομόναχος, γύρισε τον ρου της Ιστορίας. Ένας μέχρι τότε αποτυχημένος πολιτικός, ένας περιθωριακός της πολιτικής στη Βρετανία, ένας δημόσιος άνδρας που τον κατέτρυχε το φιάσκο των Δαρδανελίων, έσωσε τον Ελεύθερο Κόσμο εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 1940. Αποφάσισε μόνος του τη ρήξη με την κρατούσα αντίληψη των πολιτικών ελίτ της Ευρώπης απέναντι στον Χίτλερ. Αρνήθηκε να φιλήσει το χέρι που δεν μπορούσε να δαγκώσει. Και νίκησε. Για αυτό η Ιστορία, κι όλοι εμείς, οι ανυποχώρητοι και χωρίς εκπτώσεις θιασώτες της ανθρώπινης ελευθερίας από τα δεσμά κάθε τυραννίας, οφείλουμε φόρο τιμής κι αναγνώρισης στον γέρο που μας έμαθε το σήμα της νίκης. Όχι με τα δάκτυλά του τόσο, όσο με τη στάση του: Την ανυποχώρητη ρήξη με το κυρίαρχο σύστημα της εποχής στην Ευρώπη! Την μέχρι τέλους εμμονή στην άποψή του, ακόμα κι όταν έμεινε εντελώς μόνος.

Είναι η ευκαιρία σας, κυρία δήμαρχε: Να δείξετε ότι η στάση Αρχών που επιλέξατε εξ αρχής, σας κάνει να μένετε σταθερή στις θέσεις σας. Δείξτε ότι οδηγός σας είναι η συμπεριφορά του Τσόρτσιλ, κι όχι η στάση του Τσάμπερλεν και του Πετέν. Εδώ είμαστε, να σας δούμε!