Δυο κείμενα για την Ευρώπη

Πέρασαν ήδη 24 χρόνια από την ημέρα που στο Ζάππειο, υπεγράφη η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια- τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, σήμερα
Ευρωπαϊκή Ένωση. Δημοσιεύουμε σήμερα την ομιλία στο Ζάππειο του Κωνσταντίνου Καραμανλή τότε, και ένα ακόμα κείμενο -σημερινό αυτή τη φορά- για την Ελλάδα στην Ευρώπη:
Η ομιλία του Κωνστνατίνου Καραμανλή ήταν η ακόλουθη:
Κύριε πρόεδρε, κύριοι πρωθυπουργοί, κύριε πρόεδρε τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Εὐρωπαϊκῶν Κοινοτήτων, κύριοι ὑπουργοί, κυρίες καὶ κύριοι,
Ἀπὸ μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σᾶς ἀπευθύνω θερμὸ χαιρετισμὸ καὶ σᾶς μεταφέρω τὴν χαρὰ καὶ τὴν τιμὴ ποὺ αἰσθάνεται γιὰ τὴν παρουσία σας σὲ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ γιὰ τὴν χώρα μου τελετή. Ἀλλὰ σᾶς μεταφέρω καὶ τὶς εὐχαριστίες του γιὰ τὴν συμβολή σας στὴν πραγματοποίηση μιᾶς βασικῆς ἐθνικῆς του ἐπιδιώξεως. Νὰ ἐνταχθεῖ ὀργανικὰ στὴν εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια.
Μὲ τὴν σημερινὴ συμφωνία ἡ Ἑλλὰς ἀποδέχεται τὴν συμμετοχή της στὴν διαδικασία τῆς ἑνοποιήσεως τῆς Εὐρώπης, ποὺ συντελεῖται μὲ τὴν ἀκατανίκητη δύναμη φυσικοῦ φαινομένου. Μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν διαφορὲς ἀπόψεων ὡς πρὸς τὴν ἔκταση, τὴν μορφή, τὶς διαδικασίες καὶ τὸν ρυθμὸ πραγματοποιήσεώς της. Κανένας ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἱστορική της ἀναγκαιότητα. Ἂν τὰ κράτη τῆς ἠπείρου μας δὲν συνενώσουν τὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικές τους δυνάμεις σὲ μία ὀργανικὴ ἑνότητα, θὰ παραμερισθοῦν μοιραῖα στὸ περιθώριο τῆς ἱστορίας. Καὶ ἡ Εὐρώπη, ποὺ κυριαρχοῦσε στὸν κόσμο μέχρι καὶ τὶς ἀρχὲς αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος, θὰ μεταβληθεῖ σὲ οὐραγὸ καὶ θὰ ἐκτεθεῖ σὲ κινδύνους.
Ἀπὸ πείρα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ χαρακτήρα, δὲν χρησιμοποιῶ ἀφορισμούς. Καὶ δυσπιστῶ πρὸς τὶς θεωρητικὲς κατασκευὲς ποὺ ἑρμηνεύουν τοὺς νόμους τῆς ἱστορικῆς ἐξελίξεως καὶ δίνουν στοὺς ἀνθρώπους ἕτοιμες συνταγὲς γιὰ τὴν λύση τῶν προβλημάτων τους. Βασίζομαι πάντοτε στὴν μελέτη πραγματικῶν δεδομένων καὶ στὰ διδάγματα τῆς ἱστορικῆς πείρας. Αὐτὰ μὲ ἔπεισαν ὅτι τὸ μέλλον τῆς Εὐρώπης βρίσκεται στὴν ἑνοποίησή της. Καὶ ὅτι τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος βρίσκεται στὴν ἡνωμένη Εὐρώπη. Καὶ μὲ τὴν πεποίθηση αὐτὴν ἀγωνίστηκα ἐπὶ μία εἰκοσαετία περίπου νὰ ἐντάξω τὴν χώρα μου στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα.
Ἀπευθυνόμενος πρὸς κορυφαίους Εὐρωπαίους, δὲν νομίζω ὅτι ἔχω ἀνάγκη νὰ ἐξάρω τὴν σημασία τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνότητος. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ θὰ ἤθελα ἰδιαίτερα νὰ τονίσω εἶναι ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία θὰ δημιουργηθεῖ μία τόσο μεγάλη κοινότητα ἐθνῶν ποὺ βασίζεται στὴν ἐλεύθερη συγκατάθεση. Στὴν ἰσότιμη συνεργασία καὶ στὸν ἀμοιβαῖο σεβασμό. Καμιὰ χώρα δὲν ὑποχρεώθηκε νὰ προσχωρήσει στὴν Κοινότητα παρὰ τὴν θέλησή της. Καμιὰ δὲν παραμένει μὲ τὴν βία. Ὅλες, ἀντίθετα, ἔχουν λόγο στὴν διαχείριση τῶν ὑποθέσεών της. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ δημιουργία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητος, σὲ σχέση μὲ προηγούμενες ἱστορικὲς ἐμπειρίες, εἶναι πρωτότυπη καὶ θὰ ἔλεγα ἐπαναστατική• κι ἔχει τεράστια σημασία, σὰν παράδειγμα γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα.
Ἡ Ἑλλὰς δὲν μποροῦσε νὰ ἀπουσιάσει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ γιὰ τὸ μέλλον τῆς Εὐρώπης συλλογικὴ προσπάθεια. Γιατί ἡ τύχη της εἶναι στενά, ἀναπόσπαστα θὰ ἔλεγα, συνυφασμένη μὲ τὴν τύχη τῶν ἄλλων Δημοκρατιῶν τῆς ἠπείρου. Ἂν ἡ Εὐρώπη κινδυνεύσει σὰν μορφὴ διακυβερνήσεως καὶ σὰν τρόπος ζωῆς, θὰ εἶναι ἐντελῶς παράλογο νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ Ἑλλὰς θὰ μπορέσει νὰ διατηρηθεῖ σὰν μοναδικὴ ὄαση ἀνεξαρτησίας καὶ ἐλευθερίας στὴν ἤπειρό μας.
Μὲ τὴν συμμετοχή της στὴν διαμορφούμενη Εὐρώπη, ἡ Ἑλλὰς χαράσσει κατὰ τρόπο σταθερὸ τὸν ἐθνικό της προσανατολισμὸ καὶ τὴν μελλοντικὴ της πορεία. Ἐνῶ παράλληλα συστρατεύεται μαζί σας στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν δημιουργία τῆς νέας Εὐρώπης, ποὺ θὰ ἀλλάξει τὴν μοίρα τῆς ἠπείρου μας καὶ ἴσως καὶ τοῦ κόσμου.
Μὲ τὴν πολύτιμη συνδρομὴ ὅλων σας, οἱ ἐθνικὲς αὐτὲς ἐπιδιώξεις τῆς χώρας μου δικαιώνονται σήμερα. Καὶ γι' αὐτό σας εὐχαριστῶ.

******* 
Το επόμενο κείμενο, γραμμένο από τον Π.Δ. είναι το εξής:
Το 1981 είχα ειδοποιήσει τον τότε ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας και Πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη ότι θα χάσει τις εκλογές του Οκτωβρίου. Ο λόγος, καθώς εξηγούσα, ήταν απλός: εκείνος μεν περιόδευε όλη την Ελλάδα λέγοντας ότι τώρα που μπήκαμε στην Ευρώπη η οικονομική προκοπή των Ελλήνων επέρχεται, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου περιόδευε εξηγώντας ότι αγρότες και εργάτες έχουν το ηθικό δικαίωμα να ζητούν αυτά που δικαιούνται. Ο ένας μοίραζε επιταγές, ο άλλος μοίραζε ηθική επιβράβευση.
Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την πρόβλεψή μου: το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου πήρε 48.07% κερδίζοντας πάνω από 22% νέους ψήφους από όσους είχε πάρει στις προηγούμενες εκλογές, ενώ η Νέα Δημοκρατία του Ράλλη πήρε μόνο 35.87%, χάνοντας περίπου 6% των ψηφοφόρων της.
Το ίδιο σκηνικό έχει στηθεί και σήμερα: οι επικοινωνικοί σύμβουλοι του Σαμαρά τον βάζουν να καταγγέλει τον ΣΥΡΙΖΑ ως αφελή και επικίνδυνο, ενώ ο Τσίπρας μιλάει για το ηθικό δικαίωμα του λαού σε μιαν αξιοπρεπή ζωή. Ο Σαμαράς προσπαθεί να πείσει ότι τον χρειαζόμαστε διότι αυτός είναι υπεύθυνος και γνώστης, ενώ ο Τσίπρας προτρέπει τον λαό να πετάξει στα σκουπίδια τους υπεύθυνους και γνώστες και να απαντήσει μ΄ένα Ως εδώ!
Ο Σαμαράς και οι άλλοι λένε στο λαό πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε στην Ευρώπη, αλλά τι είναι λοιπόν η Ευρώπη; Παρακολουθώντας τον κομματικό λόγο των "ευρωπαϊκών" κομμάτων, συμπεραίνεις άνετα ότι η Ευρώπη δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ομάδα δανειστών, τίποτε περισσότερο από μια ομάδα στριφνών γερόντων που έχουν λεφτά και μας δανείζουν απαιτώντας να καθόμαστε σούζα μπροστά τους. Αλλά εάν η Ευρώπη είναι η Τασώ Καββαδία, δεν βλέπω γιατί ο λαός δεν θα αναδείξει ως άνθρωπό του τον Χατζηχρήστο.
Εκεί έχει καταντήσει η Ευρώπη στα χέρια των "ευρωπαϊκών δυνάμεων": μια δύναμη οικονομική, χωρίς σάρκα, χωρίς νεύρο, χωρίς χυμούς. Μιλώντας για την Ευρώπη τα κόμματα ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΔΣ+ΔΑ μιλούν για ένα κορμί που δεν θα γνωρίσει ποτέ Άνοιξη, αλλά για τον Ιβάν Ίλιτς του Τολστόη - γέροντες λιμασμένοι για χρήμα.
Μα δεν θα χάσουν; Έχουν ήδη χάσει, πριν τις εκλογές. Και να γίνουν κυβέρνηση θα το χρωστάνε σε ψηφοφόρους- άλογα που σκύψαν το κεφάλι για να φάνε στο παχνί τους.
Και η Ευρώπη; Η Ευρώπη γι αυτούς τους ψηφοφόρους είναι ότι οι Αμερικανοί για τους Αφγανούς.
Δεν εισηγούμαι να ψηφίσουμε Τσίπρα. Θέλω να πω όμως πως όποιον και να ψηφίσουμε, όσοι ξέρουμε τι είναι η Ευρώπη, όσοι καταλαβαίνουμε ότι η Ρωσία δεν είναι ο Πούτιν αλλά ο Πούσκιν, όσοι γνωρίζουμε ότι η Ευρώπη δεν είναι η Μέρκελ ούτε ο Ολάντ ούτε ο Ρεν, αλλά η ζωντάνια και η ορμή του πνεύματός της, ξέρουμε τι χρειάζεται να κάνουμε. Είναι δική μας ευθύνη να επιστρέψουμε στο λαό μας και στους άλλους λαούς της Ευρώπης αυτό που τους ανήκει: την πολιτιστική τους ταυτότητα και αξία. Είναι δική μας ευθύνη να αρνηθούμε πως Ευρώπη είναι μια επιταγή, να αρνηθούμε την "ευρώπη" των επικοινωνιακών συμβούλων και να στηρίξουμε την Ευρώπη μας ως δύναμη του πνεύματός μας. Να μιλήσουμε για την Ευρώπη ως αυτό που πράγματι είναι, ως αυτό για το οποίο είμαστε υπερήφανοι που μετέχουμε.