Η Αριστερά της πόλης, στραμμένη στο παρελθόν

Παρακολουθώ -με ευχαρίστηση, αν και αναγκαστικά- τους διαλόγους που κάνουν οι συμπολίτες μας μέσα από τις αναρτήσεις της "Αλήθειας". Μέτρησα ως τώρα, για παράδειγμα, πενήντα (50) σχόλια σε πρόσφατη ανάρτησή μου για την αβάσταχτη ελαφρότητα του Δημοτικού Συμβουλίου. Ζωντανός διάλογος, θα έλεγε κανείς. Μπα, δεν
νομίζω...
Κοιτάξτε, εγώ πρέπει να εξηγηθώ πρώτα, πριν γράψω αυτά που νομίζω ότι πρέπει να γράψω. Πρώτον το ξέρουν και οι πέτρες ότι δεν είμαι, ούτε υπήρξα ποτέ Αριστερός. Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, να μην μπούμε σε υπαρξιακά τώρα. Επίσης μια σταράτη εξήγηση που θέλω να κάνω είναι ότι τα πολλά σχόλια, μου ανεβάζουν την κυκλοφορία, αυτονόητο νομίζω, αλλά καλό είναι να το επισημαίνουμε πού και πού.
Ο διάλογος που αναπτύσσεται, κυρίως έχει να κάνει με στελέχη της ποικιλώνυμης Αριστεράς στην πόλη μας. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ανένταχτοι κλπ. Ως εδώ καλά, σήμερα, στα 48 μου, προτιμώ τον "αιματηρό" πολιτικό διάλογο της Αριστεράς από τη μούγκα στην οποία έχει καταδικαστεί η ελληνική Δεξιά τα τελευταία τριάντα χρόνια (τουλάχιστον...)
Που είναι η ένστασή μου; Ότι ο πολιτικός διάλογος ανάμεσα στα κόμματα- κομμάτια της Αριστεράς στη Φιλαδέλφεια- Χαλκηδόνα, γίνεται με άξονα το παρελθόν. Πέραν του ότι ο διάλογος φωτίζει από πολλές οπτικές γωνίες το παρελθόν της πόλης μας, πράγμα θετικό, είναι αλήθεια ότι εκτρέπεται σε μια παρελθοντολογία χωρίς κανένα ουσιαστικό αντικείμενο για την πόλη του σήμερα και του αύριο. Διαβάζω (και χαίρομαι που τα γράφουν ανώνυμοι, γιατί μπορεί να είναι και φίλοι μου) ολόκληρες κόντρες με αντικείμενο αν ο αείμνηστος Σταματιάδης διάβαζε Αυγή ή Ριζοσπάστη. Έλεος! Αυτά απασχολούν σήμερα την πόλη; Το μεγάλο θέμα του τόπου είναι το τι θα έλεγε ο Σφαντός ή ο Γιαννακακίδης αν ζούσαν; Ή γιατί σεβόμασταν όλοι τον Βύρωνα Βερνέζη; Ή ποια δημοτική υπάλληλος της Χαλκηδόνας επί Παπαδόπουλου έβαζε υπογραφές; Υπάλληλος ήταν! Αυτά απασχολούν σήμερα την πόλη; Καλά είναι να επισημαίνονται, ως κομμάτια της ιστορίας της Φιλαδέλφειας και της Χαλκηδόνας. Αλλά να γίνονται κεντρικές παράμετροι του πολιτικού διαλόγου, συγνώμη φίλοι Αριστεροί της πόλης μας, αλλά το θεωρώ μεγάλη παθογένεια.
Θα μου πει κανείς: σε όλη τη χώρα η Αριστερά καταρτύχεται από αυτά τα προβλήματα. Σωστά, αλλά δεν είναι το ίδιο: Η Φιλαδέλφεια υπήρξε από την ίδρυσή της μια κοινωνία στραμμένη προς τα Αριστερά. Δεν μου αρέσει, αλλά έτσι είναι. Θεωρώ, λοιπόν, αφού έτσι είναι, ότι ΟΛΟΙ οι Αριστεροί αυτής της πόλης έχουν ένα χρέος παραπάνω, να πάνε την τοπική κοινωνία -μέσα από τον πολιτικό διάλογο- πιο μπροστά. Όχι με συνεχείς αναφορές στο παρελθόν. Μακάρι να διάβαζα μια ριζοσπαστική πρόταση από έναν- δυο- πέντε- δέκα Αριστερούς για τη Φιλαδέλφεια και τη Χαλκηδόνα του αύριο. Όχι άλλο τι έκανε ο Παπαμικρούλης στα νιάτα του, με ποιον τα έσπασε ο Σταματιάδης, πώς γέλασε ποιον ο Γρετζελιάς ή τι έκανε ο Μάλλιος, ο Κόντος, ο Κασίμης και τα άλλα παιδιά, όταν ήταν παιδιά,  προ εικοσαετίας και πλέον...
Εννοείται ότι ο διάλογος εδώ μέσα είναι ελεύθερος και ο καθένας επιλέγει τι και πώς θα το γράψει. Αλλά κι ο καθένας -εμού συμπεριλαμβανομένου- δικαιούται να κρίνει και να κριτικάρει αυτά που διαβάζει σε έναν ελεύθερο διάλογο. Η Αριστερά στη Φιλαδέλφεια έχει μια βαθά ιστορική διαδρομή, έχει αναδείξει και φιλοξενήσει προσωπικότητες του χώρου πανελλήνιας εμβέλειας, έχει διοικηθεί από σχεδόν όλες τις συνιστώσες της κατά καιρούς, και συνεπώς έχει κατά τη γνώμη μου αυξημένη ευθύνη για το μέλλον της πόλης. Την οποία, πάλι κατά τη γνώμη μου, δεν εκπληρώνει με συνεχείς αναφορές στο παρελθόν, ούτε με προσωπικές βολές κατά ριπάς, ανάμεσα στα επώνυμα στελέχη του χώρου. Αυτά, και σόρι αν σας δυσαρέστησα...