Ο λύκος κι αν εγέρασε...

Γερνάω, κι όσο γερνάω -όπως όλοι οι μεσήλικες- όλο και πιο πολύ θυμάμαι πράγματα από τη νιότη μου. Τι θυμήθηκα, λοιπόν, σήμερα, που είδα έναν φίλο στο δρόμο και μου μίλησε για το γνωστό ρητό "ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου";
Θυμήθηκα έναν τύπο που παράδερνε από ήττα σε ήττα, που η πόλη ολάκερη του είχε γυρίσει την πλάτη, που εκλεγόταν οποιοσδήποτε πλην αυτού, μέχρι που
βρέθηκε ο "μαύρος Γιώργης", που λέμε στο χωριό μου, και του πρόσφερε πολιτική στέγη. Κι ο τύπος αυτός, για "ευχαριστώ" διέσπασε την ομάδα και δημιούργησε κρίση. Αντί για "ευχαριστώ".
Είναι ο ίδιος τύπος που πριν καμιά εικοσαριά χρόνια γέμισε την ίδια πόλη με χαρτάκια, τα οποία σκοπό είχαν να αμαυρώσουν την υπόληψη ενός άλλου ευεργέτη του, που τον λέγαν Σάββα. Σήμερα, όμως η μνήμη του Σάββα είναι σεβαστή από φίλους και πολιτικούς αντιπάλους, ενώ τα "χαρτάκια" πέρασαν στην τοπική ιστορία ως άλλη μια προσπάθεια πολιτικής αθλιότητας, σπίλωσης και συκοφάντησης ενός ακέραιου ανθρώπου.
Και τώρα, πάλι τα ίδια. Ο λύκος κι αν εγέρασε κι αν άσπρισε το μαλλί του, ούτε τα χούγια άλλαξε, ούτε την κεφαλή του.