Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί την
στιγμή που σχεδόν παραλληλίζεται με ύβρη η ενασχόληση με την πολιτική, κάποιος
νέος άνθρωπος να τολμήσει να εκτεθεί ως υποψήφιος στις προσεχείς εθνικές
εκλογές…
Πολλοί μάλιστα φίλοι, μου έχουν ήδη
εκφράσει την συγκεκριμένη τους απορία και από
κοντά (τι θες και ασχολείσαι…).
Εύλογο το ερώτημά τους… Αρκούντως λογική όμως και η απάντηση.
Οι πάντες σήμερα όπου σταθούν και
όπου βρεθούν διατυπώνουν την άποψη ότι είναι επιτακτική ανάγκη να ανανεωθεί το
πολιτικό προσωπικό της χώρας και να «πάνε σπίτι τους» όλοι εκείνοι που μας
έφεραν στο σημερινό χάλι…
Πώς όμως θα υπάρξει ανανέωση, αν
η δική μου γενιά δεν βγει σήμερα μπροστά, προσφέροντας τη δυνατότητα της
επιλογής στον Έλληνα εκλογέα;
Με ποιο τρόπο θα εκφραστεί η γενιά που βιώνει τη χειρότερη κρίση της τελευταίας
35ετίας τουλάχιστον; Η γενιά των 500
ευρώ, η γενιά που καταγράφει 50% ανεργία, η γενιά που βιώνει τις δυσκολίες για
να κάνει έναρξη ελεύθερου επαγγέλματος,
η γενιά που αναγκάζεται να κλείσει τη μικροεπιχείρηση που κληρονόμησε από την
οικογένεια, η γενιά που αδυνατεί να πληρώσει τις ασφαλιστικές της εισφορές, η
γενιά που αδυνατεί να κάνει ακόμα και αποδοχή κληρονομιάς για το σπίτι που μας
άφησαν οι ίδιοι μας οι γονείς, η γενιά, η γενιά, η γενιά…;
Ο κατάλογος των ερωτημάτων είναι
μακρύς και αν ο καθένας μας προσθέσει τον δικό του προβληματισμό, δεν θα
γράψουμε άρθρο αλλά 12τομη εγκυκλοπαίδεια.
Ποιος όμως γνωρίζει καλύτερα από
εμάς τους ίδιους όλα τα παραπάνω; Ποιος γνωρίζει τα θέλω μας; Αυτός που περνάει
μια φορά στα 4 χρόνια από τα στέκια μας για να μας δώσει το προεκλογικό του
φυλλαδιάκι ή όλοι εμείς που τα ζούμε και τα συζητάμε καθημερινά;
Επιτέλους, ήρθε η ώρα να
εκφραστούμε μόνοι μας και να μην περιμένουμε και αυτή τη φορά να εκφράσει τις
αγωνίες μας απλά κάποιος άλλος. Κάποιος μεγαλύτερος και «εμπειρότερος» από
εμάς…
Η σημερινή συγκυρία όχι απλά το
επιτρέπει αλλά το επιβάλει. Ήρθε η ώρα η γενιά της κρίσης να μιλήσει. Με
δημιουργικότητα, με προτάσεις, κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου και της
κοινής λογικής, χωρίς την καταστροφολογία και τα κούφια λόγια όλων εκείνων των
επικίνδυνων λαϊκιστών που επενδύουν στον φόβο και στη δίκαιη αγανάκτησή μας, μη
κάνοντας όμως έστω και μία αξιοσέβαστη πρόταση.
Για όλα αυτά που παρέθεσα και άλλα
περισσότερα αποδέχτηκα την πρόταση της Ντόρας Μπακογιάννη και της Δημοκρατικής
Συμμαχίας και συμμετέχω στην εκλογική αναμέτρηση της Β’ Αθηνών. Χωρίς αφίσες,
εκατοντάδες χιλιάδες φυλλάδια και πολυδάπανες προεκλογικές εκστρατείες…, αλλά
με μοναδική μου δύναμη την καθημερινότητά μας, το facebook, το twitter, το blog και φυσικά
ΕΣΕΝΑ. ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ μου από την Νέα Φιλαδέλφεια και την Νέα Χαλκηδόνα, ΤΟΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ από την Νέα Ιωνία, ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ
ΜΟΥ από το Νέο Ηράκλειο, τους Αγίους Αναργύρους, το Μαρούσι, τη Μεταμόρφωση, το
Ίλιον, το Γαλάτσι κτλ. Λοιπόν αυτά για σήμερα… Ραντεβού
στην ΚΑΛΠΗ ;-)
Εξαρχής θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η εμπλοκή των νέων με την πολιτική, μέσα από συντεταγμένες, θεσμικές εκφάνσεις είναι θετική και ελπιδοφόρα ενέργεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι καλή επιτυχία στο συμπολίτη μας υποψήφιο.
Όμως, πλέον, η παρουσία νέων προσώπων (όχι ηλικιακά, πάντα) στον πολιτικό στίβο θα πρέπει να ξεφεύγει από την απλή καταγραφή και καταγγελία των προβλημάτων.
Αν κάποιος θέλει, πλέον, να ασχοληθεί σοβαρά με την πολιτική καθημερινότητα, οφείλει να καταθέτει σοβαρές, ρεαλιστικές και λογικές προτάσεις και όχι να περιορίζεται στο τι δεν θέλει.
Ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται, ξέρει τι δεν θέλει. Συνεπώς, ο υποψήφιος (νέος ή όχι) πρέπει να του λέει τι θέλει και γιατί το θέλει.
Πλέον (και αυτό ισχύει για παλαιούς και νέους υποψηφίους), δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για να είναι κάποιος στην πολιτική. Χρειάζεται ολοκληρωμένη αντίληψη και συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες θα πρέπει να είναι κοστολογημένες οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά.
Τα γνωστά τετριμμένα που λέγονται για τους νέους, τη "ζωντάνια" και την "ορμητικότητα" των νέων, λέγονται εκ του πονηρού από εκείνους που θέλουν τους νέους προσχηματικά μέσα στην πολιτική διαδικασία και πάντα να παίζουν τρίτους και τέταρτους ρόλους.
Οι νέοι πρέπει να ασχολούνται σοβαρά, να εντάσσονται πραγματικά και να παίζουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να κρίνονται συναισθηματικά και με την επιείκεια των μικρών παιδιών.
Ισότητα, λοιπόν, στις ευκαιρίες, στην συμμετοχή, στην αντιμετώπιση και στην κριτική.
Είναι βέβαιο ότι οι ικανοί και προικισμένοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.
Ο μόνος χαμένος θα είναι η μετριοκρατία και ο μόνος κερδισμένος η ίδια η κοινωνία.
Το ζητούμενο λοιπόν, στην εποχή μας δεν είναι η ηλικία, τα πολλά ή λίγα ένσημα.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ικανότητα.
Eυχαριστώ πολύ Ζιζέλ και δεκτές οι "παρατηρήσεις". Απλά το κειμενάκι ήθελα να είναι μικρό και εύληπτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αρκετά από αυτά που λέτε συμφωνώ και δεν αναφέρομαι μόνο στο συγκεκριμένο σχόλιο αλλά και στην γενικότερη στάση σας τόσο στα τοπικά όσο και στα ζητήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής.