Φωνή απόγνωσης ενός επιχειρηματία

Είμαι ένας επιχειρηματίας 63 χρονών. Παρέλαβα την επιχείρησή μου πριν 40 χρόνια από τον πατέρα μου και εκείνος από τον δικό του πατέρα και σιγά- σιγά, με πολύ κόπο, κατάφερα να την αναπτύξω περισσότερο. Πήρα δάνειο, υπήρξα πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Πλήρωνα τόκους, πλήρωνα φόρους, ΙΚΑ, μισθούς, νοίκια, προμηθευτές. Στις καλές χρονιές (και ήταν αρκετές) έδινα αυξήσεις στους συνεργάτες μου και μεγάλωνα την

επιχείρησή μου. Έδωσα δουλειά σε προσωπικό και προμηθευτές. Ήμουν κοντά στους ανθρώπους μου, όπως είχα μάθει από την οικογένειά μου. Δεν έκανα υπερβολές στη ζωή μου. Δέν έκτισα σπίτι, δεν πήρα σκάφος, δεν έχω βγάλει χρήματα έξω –πάντα τα χρήματα που μου έμεναν, τα έβαζα πάλι στην επιχείρηση για να την εξελίξω. Δεν είμαι (ούτε ήμουν) κρατικοδίαιτος, δεν ζήτησα ποτέ χάρες από κανένα πολιτικό.

Σήμερα είμαι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Χρωστώ στις τράπεζες, πληρώνω μισθούς συχνά καθυστερημένα, είμαι σε ρύθμιση στο ΙΚΑ, σε ρύθμιση στην εφορία, με δυσκολία πληρώνω το ΦΠΑ κάθε μήνα. Τον προηγούμενο μήνα, δεν είχα χρήματα να πληρώσω τη δόση της ΔΕΗ (προηγείτο η δόση του ΙΚΑ) και μου έκοψαν το ρεύμα. Οι προμηθευτές μου με απειλούν και πολλοί σταμάτησαν να μου δίνουν εμπόρευμα.

Κάνω ό,τι μπορώ για να περιορίσω τις δαπάνες. Προχώρησα –σε συνεννόηση με τους εργαζομένους- σε μείωση μισθών, ώστε να μαπορώ τουλάχιστον να τους πληρώνω με το μειωμένο τζίρο. Συμφωνήσαμε βέβαια μόνοι μας, χωρίς τον... ξενοδόχο, δηλαδή τους εκάστοτε αυτοδιοριζόμενους εργατοπατέρες που δικδικούν 1300 ευρώ ελάχιστο μισθό κι εμποδίζουν τον κόσμο να εργαστεί. Δίκιο βέβαια, είναι πάντα μόνο το δίκιο του εργάτη.

Ταυτόχρονα πέφτει συνεχώς ο τζίρος μου και δεν προλαβαίνω ποτέ να σηκώσω κεφάλι. Σε περίπτωση καταστροφής, αυτή θα είναι ολοσχερής γιατί –κόντρα σε φωνές που με προέτρεπαν να κάνω το αντίθετο- δεν δημιούργησα παχυλό και ασφαλές μαξιλαράκι να ακουμπήσω στις δύσκολες στιγμές. Όλη μου η περιουσία είναι υποθηκευμένη για την επιχείρησή μου. Υπάρχουν φορές –δεν το κρύβω- που θα ήθελα να βρω το θάρρος να βάλω τέλος στη ζωή μου γιατί δεν αντέχω να ζω με τη ντροπή που αισθάνομαι καθημερινά απέναντι σε αυτούς που χρωστώ.

Φωνάζουν και ωρύονται κάποιοι για το θέμα της μείωσης των μισθών και του εργασιακού περιβάλλοντος. Όντως, δύσκολο να βρεις τη  σωστή λύση. Όμως, ενδιαφέρθηκε κανείς από τους πολιτικούς και άλλους λαϊκίζοντες εργατοπατέρες και τεμπέληδες παρατρεχάμενους να μάθει από πού βγαίνουν τα χρήματα που τόσο αφειδώς διεκδικούν; Όταν πέφτουν ραγδαία οι τζίροι, δεν μπορείς να μείνεις ζωντανός παρά μόνο με αυστηρές περικοπές σε όλα. Στον εαυτό σου πρωτίστως, αλλά και στους άλλους.

Ακούω τα κόμματα, τους βουλευτές και τους εργατοπατέρες, τους δημοσιογράφους και κάθε είδους καλοθελητή να μιλούν στην τηλεόραση και προσπαθώ να ακούσω κάτι ενθαρρυντικό για τους επιχειρηματίες, εις μάτην, όμως. Βλέπετε, παρ’ όλο που είμαστε μαζί με τους εργαζομένους μας εκείνοι που κινούμε την οικονομία, μας έχετε σίγουρους. Δεμένους με τις αλυσίδες μας. Να σας συντηρούμε για να μπορείτε να μεγαλώνετε το κράτος, να προσλαμβάνετε τους ψηφοφόρους σας και να τρώτε τα χρήματα, λες και μεγαλώνουν στα δέντρα.

Το ένα εκατομμύριο σημερινοί άνεργοι και εν δυνάμει ψηφοφόροι σας προέρχονται από αυτόν τον δύσμοιρο ιδιωτικό τομέα, που όλοι προσπαθείτε να εξοντώσετε στο όνομα του λαϊκισμού. Χαϊδεύετε ο ένας τα αυτιά του άλλου και όλοι μαζί χαρίζετε την προσοχή σας και τα χρήματα άλλων σαν κι εμένα σε εκείνους που φωνάζουν περισσότερο. Αγκαλιάζετε αγρότες που δεν παράγουν, φοιτητές που δεν σπουδάζουν, καθηγητές που δεν διδάσκουν, βουλευτές που δεν πατάνε στη Βουλή, δημοσιογράφους που καλύπτουν με το αζημίωτο τις ατιμίες εκείνων που υποτίθεται ότι κατηγορούν. Δεν ντρέπεστε καν να εκμεταλλεύεστε εφήβους που κάνουν «κατάληψη» στα σχολεία τους, κάνοντάς τους να αισθάνονται σαν «αγωνιστές» αντί να τους επιβάλλετε να μελετούν, όπως κάνουν όλα τα παιδιά της ηλικίας τους σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες του κόσμου, ακόμα και στον Νίγηρα!

Επιτέλους, ας ορθώσει και ο επιχειρηματικός κόσμος, ο ανεξάρτητος από «συνδικαλιστικά όργανα» τύπου ΣΕΒ το ανάστημά του. Είμαστε εμείς και οι εργαζόμενοί μας που στηρίζουμε αυτή τη χώρα. Ο ιδιωτικός τομέας. Να ξαναβρούμε τη φωνή και την ιδεολογία μας, αντί να βάζουμε μόνοι μας στο λαιμό μας το σκοινί που θα μας πνίξει.-