Μέσα στο 2012, έκανα 4 αγορές από το Amazon Αμερικής. Κοντά στα 100 και κάτι ευρώ η κάθε μία. Κάνω τώρα και μια πέμπτη. Έχουν περάσει λίγες μέρες, και, τσουπ, τηλέφωνο από τη UPS. Ήρθε η παραγγελία σας, και πρέπει να πληρώσετε έξτρα για να την εκτελωνίσετε, περιμένετε ένα λεπτό στο ακουστικό. Ντόινγκ! Ταμπλάς. Έξτρα; Γιατί; Μετά από ΔΕΚΑ λεπτά με μουσικούλα, επιστρέφει η
υπάλληλος. Τη ρωτάω γιατί πρέπει να πληρώσω παραπάνω λεφτά. Κάθε παραγγελία από ΗΠΑ πάνω από 22 ευρώ έχει δασμούς. Αφού παραγγέλνω εδώ και χρόνια βιβλία και δεν με έχουν ξανακαλέσει ποτέ για εκτελωνισμό. Αποκλείεται να κάνατε παραγγελίες πάνω από 22 ευρώ από τις ΗΠΑ, και να μη χρειαστήκατε εκτελωνισμό. Τι σημαίνει αποκλείεται; Άντε να την πείσω πως δεν είμαι ελέφαντας. Τέλος πάντων, τι πρέπει να κάνω, και πόσο πρέπει να πληρώσω. Αν έρθετε εσείς στα Σπάτα, πληρώνετε 50 ευρώ. Αν το κάνει δικός μας συνεργάτης, 120. Πόσα;! Τι λέτε, αναφωνώ κι εγώ ο αθώος και αγνός, άσχετος με τα τελωνειακά δρώμενα πελάτης... 70 ευρώ η αμοιβή του συνεργάτη σας για να βάλει μια υπογραφή στο ισόγειο, και να ανέβει στον πρώτο όροφο; Να τον χαίρεστε, λέω εγώ, ο αθώος και αγνός, άσχετος, ο χαζός, να μη με στολίσω και με χειρότερα επίθετα. Και μην ξεχνάτε, πως σε 2 μέρες αρχίζετε να πληρώνετε αποθηκευτικά έξοδα 1,5 ευρώ τη μέρα, μου λέει η κοπέλα. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Αποφασίζω να μεταβώ στα Σπάτα, να βάλω την υπογραφή μου, να πληρώσω 50 ευρώ, να πάρω τα βιβλία μου και να πάω σπιτάκι μου. Πόσες δυσκολίες μπορεί να κρύβει μια τέτοια ενέργεια; Ε; Πόσες; Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, κάποια στιγμή φτάνω στο κτίριο της Goldair στα Σπάτα, και παρκάρω. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο, βρίσκω το γραφείο της UPS, μιλάω με την υπάλληλο. Μου δίνει ένα φάκελο, και κάτι χαρτιά. Υπογράφω, πληρώνω 15 ευρώ, παίρνω οδηγίες να κατέβω στο ισόγειο στην παραλαβή εμπορευμάτων του τελωνείου. Κατεβαίνω στην παραλαβή, αποφεύγω ένα κλαρκ, δίνω το χαρτί σε έναν τύπο με φοσφοριζέ γιλέκο, μου λέει πήγαινε πιο δίπλα στα γραφεία. Μπαίνω στα γραφεία, ωπ, μπήκα πίσω από τα γραφεία, μαζί με τους τελώνες. Βγαίνω μπροστά από τον πάγκο, τους κοιτάζω. Δυο-τρεις χαμένοι στα χαρτιά τους, δυο άλλοι κουβεντούλα, τρώγοντας, στα γραφεία τους, ένας καπνίζει. Πηγαίνω στον προϊστάμενο, που δεν έχει ειδικό γραφείο, αλλά κάθεται στην άκρη του πάγκου. Τι θέλεις; Να πληρώσω δασμούς για να παραλάβω κάτι βιβλία που έχω παραγγείλει από Αμερική. Γιατί τόσα βιβλία; Είσαι βιβλιοφάγος; Ναι, είμαι βιβλιοφάγος. Μήπως έχεις μαγαζί με βιβλία; Όχι. Να ρωτήσω κι εγώ κάτι; Έχω κάνει 15 παραγγελίες από ΗΠΑ και πρώτη φορά μου ζητάτε να πληρώσω δασμούς, γιατί αυτό; Επιτόπου σηκώνουν το κεφάλι τους 2 υπάλληλοι, ενώ πίσω από τον προϊστάμενο είναι όρθιοι κάτι άλλοι και κουβεντιάζουν, σταματάνε κι αυτοί την κουβέντα. Με κοιτάνε όλοι. Μην τα λέτε αυτά κύριε. Θα σας ζητήσουμε να πληρώσετε και τα προηγούμενα. Ξαφνικά, ένας άνθρωπος που είναι δίπλα μου παίρνει πρωτοβουλία. Με πιάνει από τον ώμο, με κατευθύνει σε έναν υπάλληλο. Εδώ, στο Γιάννη. Μιλήστε του όμως (ο Γιάννης είναι πολύ απασχολημένος, κι αν δεν του μιλήσεις δεν κάνει καν τον κόπο να σε κοιτάξει). Καταλαβαίνω παράλληλα πως γύρω μου είναι ανάκατοι υπάλληλοι με τον κόσμο, παντού. Τη μια είναι μπροστά από τα γραφεία, την άλλη πίσω. Μιλάω στο Γιάννη, λέω καλημέρα. Δεν απαντάει. Περιμένω όρθιος. Ο Γιάννης βάζει σφραγίδες. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΠΟΣΕΣ ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ ΜΙΛΑΜΕ! Μπορεί και πενήντα σφραγίδες σε κάθε σελίδα. Αν δεν είναι πενήντα είναι σαράντα. ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΕΛΙΔΑ. Το μόνο που κάνει είναι να βάζει σφραγίδες, και να βουτάει ξανά τη σφραγίδα στο μελάνι, όταν εκείνο τελειώνει. Χωρίς διακοπή. ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Μέχρι να τελειώσει τα προηγούμενα έγγραφα, έχουν έρθει 3-4 τελώνες, έχουν μπει μπροστά μου, με έχουν σπρώξει, έχουν αφήσει χαρτιά, έχουν πάρει υπογραφές, σφραγίδες, όλα. Κάποια στιγμή Ο Γιάννης μου ζητάει το χαρτί μου. Το δίνω. Δίπλα του έχει έρθει μια άλλη υπάλληλος. Ο Γιάννης τη ρωτάει αν θα μου φτιάξει αυτή το χαρτί. Εκείνη όμως δεν μπορεί. Βάφω τα νύχια μου τώρα, λέει. Όντως, όπως βλέπω, βάφει τα νύχια της. Ο Γιάννης μου λέει, καθίστε, έχει ώρα αυτό. Κάθομαι σε ένα σκισμένο δερμάτινο καναπέ, τόσο χαμηλά που βλέπω μόνο τον πάγκο μπροστά μου και τίποτα άλλο. Πέρασαν 15 λεπτά ντάκα-ντούκου σφραγίδες και υπογραφές, εγώ χαζεύω τον πάγκο, κάποια στιγμή βαριέμαι, σηκώνομαι, χαζεύω το γραφείο. Τρίτος κόσμος. Βρώμικοι τοίχοι, ξεφτισμένοι καναπέδες, υπάλληλοι που δεν κάνουν τίποτα, μερικοί σηκώνονται από τα γραφεία και… κάθονται στους καναπέδες από πίσω, τρώνε, κλπ., κάποια στιγμή ο Γιάννης μου λέει πλησιάστε. Πλησιάζω. Μου δίνει τα χαρτιά και μου λέει τα ακόλουθα, με μια ανάσα. Θα πάτε στα γραφεία δίπλα στην παραλαβή να πάρετε σφραγίδες, μετά ελάτε πάλι πίσω εδώ, στον προϊστάμενο για υπογραφή, κατόπιν βγαίνετε από το κτήριο, και πηγαίνετε ευθεία απέναντι. Λίγο μακρύτερα είναι το κτήριο του τελωνείου. Πάρτε και εκεί υπογραφές, σφραγίδες, πληρώστε, και ελάτε να παραλάβετε. Πηγαίνω δίπλα στην παραλαβή, παίρνω σφραγίδες, πίσω στον προϊστάμενο, υπογραφή, βγαίνω έξω, με χτυπάει ο αέρας, αποφεύγω τελευταία στιγμή ένα κλαρκ, πηγαίνω στα γρήγορα στο απέναντι κτήριο, μην κρυώσουμε κιόλας. Μπαίνω μέσα, στο κτήριο του τελωνείου, μου λένε, στην προϊσταμένη να πάτε. Πηγαίνω στην προϊσταμένη, έχει ένα τελώνη μπροστά, με βλέπει, έλα μου λέει. Πλησιάζω. Υπογράφει, και μου λέει πήγαινε στο 6. Όχι, τη διακόπτει ο τελώνης, το 6 έχει πολλή δουλειά, να πάει στο 5. Πήγαινε στο 5 λέει κι αυτή. Πηγαίνω στο 5. Ένας άλλος τελώνης -μάλλον- περνάει από δίπλα, με βλέπει και λέει, πήγαινε κοντά, να σε δει. Πλησιάζω πιο κοντά, αλλιώς μάλλον ο υπάλληλος στο 5 δεν θα μου δώσει σημασία. Με βλέπει, δώσε τα χαρτιά σου μου λέει και περίμενε πιο πίσω. Δίνω τα χαρτιά μου. Όχι τόσο πίσω, χα χα, δεν δαγκώνουμε, έλα πιο κοντά. Γελάσαμε. Βάζει υπογραφές, μου λέει πήγαινε στο 10, λίγο πιο κάτω. Πηγαίνω στο 10. Ο υπάλληλος μιλάει στο τηλέφωνο, με βλέπει, απλώνει το χέρι σε slow motion, του δίνω τα χαρτιά, τα παίρνει σε slow motion, τα κρατάει για λίγο μακριά του με τεντωμένο χέρι, χωρίς να τα κοιτάζει, μιλώντας πάντα στο τηλέφωνο. Με πλησιάζει ένας διαφορετικός τελώνης, μου λέει τα χαρτιά τα άλλα που κρατάς βάλε τα στο αρχείο. Ποιο αρχείο; Στο φάκελο σου ρε παιδί μου, τι τα κρατάς κι αυτά έτσι φόρα παρτίδα μαζί με το χαρτί σου; Κλείνει το τηλέφωνο ο υπάλληλος, θυμάται πως κρατάει τα χαρτιά μου, τα κοιτάζει, και τα δίνει σε έναν άλλο. Μου λέει πήγαινε στο 16, θα σε φωνάξουν. Όντως πηγαίνω στο 16. Έχει κάτι τελώνες μπροστά, περιμένουν τα χαρτιά τους. Στο 16 ένας τύπος με πεταχτά αυτιά και γυαλιά πρεσβυωπίας άκρη-άκρη στη μύτη του, μονίμως σκυμμένος, υπογράφει χαρτιά. Του φέρνουν άλλοι υπάλληλοι χαρτιά, κι εκείνος τα υπογράφει. Που και που έρχονται διάφοροι τύποι και του σφίγγουν το χέρι. Μάλλον έχει τη γιορτή του. Ανάμεσα στα γραφεία προχωράει ένας αξύριστος βρώμικος έμπορος, με τρεις διάφανες σακούλες ξηρούς καρπούς στα χέρια, κι ένα φτυαράκι. Σε κάθε τελώνη, φτυαρίζει ένα μικρό φορτίο φυστίκια και τους το δίνει. Μετά από 10 λεπτά ο υπάλληλος με κοιτάζει, μου λέει ποιος είστε εσείς; Γκαζής λέω. Ψάχνει, δεν βρίσκει κάτι, γυρίζει σε μια άλλη υπάλληλο, Γκαζής, της λέει, εσύ το έχεις. Εκείνη βρίσκει το χαρτί, το δίνει στον υπάλληλο του 16, εκείνος το υπογράφει. Πάρτε το, και πηγαίνετε δίπλα, στο ταμείο. Πηγαίνω στο ταμείο -το καταλαβαίνεις γιατί πίσω από τον υπάλληλο υπάρχει ένα τεράστιο παλιό χρηματοκιβώτιο- δίνω το χαρτί. Δώστε και 15 ευρώ. Δίνω 15 ευρώ. Τώρα πηγαίνετε δίπλα, να πάρετε την απόδειξη. Πηγαίνω δίπλα, λέω μου είπαν να ζητήσω απόδειξη. Κάτι κάνει ο υπάλληλος, ξαφνικά νιώθω να με στριμώχνουν δυο γυναίκες. Απλώνουν χέρια, δίνουν χαρτιά στον υπάλληλο μου, του λένε βάλε υπογραφές γρήγορα. Υπογράφει τα χαρτιά τους, ξαφνικά ο διπλανός του υπάλληλος φωνάζει ποιος είναι ο Γκαζής; Εγώ λέω. Έλα εδώ. Πηγαίνω. Κύριε Γκαζή, όλα είναι έτοιμα, πάρτε την απόδειξη σας και πηγαίνετε απέναντι να παραλάβετε. Βγαίνω από το τελωνείο, με φυσάει πάλι το αεράκι, πηγαίνω απέναντι, στο κτήριο της Goldair, στην παραλαβή. Αποφεύγω ένα κλαρκ, δίνω το χαρτί στον άνθρωπο με το φοσφοριζέ γιλέκο, περιμένοντας πως επιτέλους θα παραλάβω. Εκείνος γελάει, μου λέει όχι δεν τελείωσες, πήγαινε δίπλα πάλι, στα γραφεία που πήρες σφραγίδες προηγουμένως, πριν την υπογραφή του προϊστάμενου, για να ξαναπληρώσεις. Γελάω κι εγώ, -καλύτερα από το να βάλω τα κλάματα- πηγαίνω στα γραφεία δίπλα στην παραλαβή. Όχι εδώ, πιο δίπλα. Πηγαίνω πιο δίπλα. Δώστε 13 ευρώ. Δίνω. Πάρτε την απόδειξη σας. Παίρνω την απόδειξη, ξανά πίσω στο φοσφοριζέ γιλέκο. Όχι, όχι ακόμα, πήγαινε απέναντι από εκεί που πλήρωσες τα 13 ευρώ, να στο σφραγίσουν. Πηγαίνω. Μου το σφραγίζουν, και το φοσφοριζέ γιλέκο μου δίνει το πακέτο με τα βιβλία μου. Να τα! Εύκολο δεν ήταν;
www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου