Της επιτάξεως

Γράφει ο Σταμάτης Φασουλής

Τι θλιβερή αυτή η εικόνα του συνδικαλιστή του μετρό, με τα μαλλιά τα ξέπλεκα μιας άλλης νιότης, επαναστατημένης, να ανεμίζουν σε κάθε λέξη (περιμένεις αν ανοίξει το πλάνο να δεις από πάνω το πανό), το ελάχιστο αξύριστο και υποψία μούσι, που παραπέμπει βίαια στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, τα γυαλιά τα άνευ σκελετού που σε
στέλνουν άναυλα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο Στρατούλειον είδος διανοουμένου.

Αν αυτό τώρα του βάλεις και φωνή τραχιά, κουρασμένη από τις υπερωρίες στο συνδικαλιστικό μπαλκόνι (ή κι από κερκίδα μπορεί, μην την υποτιμάς την κερκίδα, την ίδια χαρίζει αρσενικάδα) και του δώσεις και μια φρασεολογία παμπάλαια, αυτή του ανθρώπου των αντιχουντικών σπηλαίων...

Αν όλα αυτά μπορέσεις να τα συνθέσεις και να τα κάνεις ένα. Τότε έχεις μπροστά σου το πορτρέτο της Κρίσης, φιλοτεχνημένο από την ίδια τη ζωή.

Αυτά μου έλεγε κουρασμένος διανοούμενος (κατά την άποψή του πάντα), πίνοντας τον καφέ και βάζοντας στην τσέπη το μικρό μπισκότο που πήρε ταχυδακτυλουργικά απ' το πιατάκι.

Με κοίταγε πίσω απ' τα γυαλιά του (ταρταρούγα) κι ένα βλέμμα ολοστρόγγυλο του στυλ: «Δεν συμφωνείς;». Ή μάλλον «δεν συμφωνείς τι ωραία που τα λέω;».

Δεν θα μου ήταν καθόλου δύσκολο να συμφωνήσω, αλλά μήπως θα 'πρεπε να βάλουμε κι αυτούς που τον βλέπουν στην εικόνα;

Τον χαίρονται; Τον οικτίρουν; Τον θαυμάζουν; Τον φασκελοκουκουλώνουν;

Μυστήρια η των Ελλήνων φυλή.

Σκεφτόμουν ένα φανταστικό ντοκιμαντέρ που θα γυριστεί μετά από 50 χρόνια για την εποχή μας. Πώς βλέπουμε εμείς τώρα το '60; Ετσι να μας δουν.

Ενα αφιέρωμα στην κρίση μας. Φαντάζομαι πλάνα από πορείες αγανακτισμένων, διαφημίσεις του σουτιέν που σε αγκαλιάζει ασφυκτικά απ' όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις, δύο πλάνα από μπουζουκομάγαζα με ημίγυμνες ντιζέζ πνιγμένες στον κεσέ με το γαρίφαλο, τα πορτρέτα των αρχηγών σε διονυσιακή έξαρση, την τρόικα καθισμένη σε στάση πλήρους αποτυχίας, ατέλειωτες ουρές στα τρόλεϊ, οπωσδήποτε μια φωτογραφία του αναπληρωτή αναπληρωτού υπουργού Πολιτισμού κυρίου Τζαβάρα (αν είναι δε η ίδια που έβαλε το «Βήμα της Κυριακής», η απογείωση του πλάνου θα είναι σίγουρη) και βέβαια μια άποψη της Ακρόπολης, αλλά απ' τη μεριά που απλώνει το Κουκουέ τα πανό του. Τα λερωμένα τ' άπλυτα τα χιλιομπαλωμένα. Μη της χαλάσουμε την απλώστρα της Αλέκας. Και οπωσδήποτε διάφορους ρασοφόρους με τη μίτρα την αδαμαντοκόλλητη και με το 'να χέρι τον σταυρό και στ' άλλο πορτοφόλι.

Η ηχητική μπάντα θα κινείται μεταξύ «Ρέκβιεμ» και «Το πουλάκι τσίου».

Πέφτω να κοιμηθώ, ανοίγω ένα βιβλίο γιατί φοβάμαι πως «δεν θα μου χαριστεί η νύχτα».

Το πήρα σήμερα το πρωί.

Μαρία Λαϊνά «Μεικτή τεχνική»

Διαβάζω.

«... περνάει ο χρόνος

με τα μαλλάκια του καρφάκια

τρώει το σάντουιτς στα όρθια»

... κι αποζημιώνομαι.

Τα Νέα