Μια από τα ίδια...

Άνευρη, άγευστη και εντελώς ρουτινιάρικη ήταν η χθεσινή συνεδρίαση του δημτικού συμβουλίου. Ήταν όλα τόσο προβλέψιμα, τόσο ανιαρά προβλέψιμα, που πραγματικά δεν είχα τη διάθεση να καθίσω να γράψω ένα κείμενο χθες το βράδυ. Οι
εκλεκτοί μας δημοτικοί σύμβουλοι με νανούρισαν τόσο ωραία, που προτίμησα να γράψω σήμερα.
Και τι να γράψω, δηλαδή; Ότι η διοίκηση δεν είχε μια εξήγηση για τα χαμηλά έσοδα της Πρωτομαγιάς, εκτός του ότι ήταν Κυριακή του Θωμά και γίνονταν άλλα πέντε πανηγύρια; Αυτά ακριβώς δεν της έλεγε η αντιπολίτευση πριν αποφασιστεί ο εορτασμός; Ή ότι η μείζων αντιπολίτευση δεν ψήφισε τον προϋπολογισμό της Κοινωφελούς, επειδή διαφωνούσε σε δυο σημεία; Πιστή, δηλαδή, στον παραδοσιακό τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, που λέει: αφού θα περάσει που θα περάσει ο προϋπολογισμός, ας τον καταψηφίσω για να επιβεβαιώσω την ιδιότητά μου ως αντιπολίτευση. Οκ, καταλάβαμε.
Ή μήπως ήταν αξιόλογο το ότι συζητούσαν ένα τέταρτο αν τα χρήματα για την ενίσχυση της οικογένειας της άτυχης Μυρτούς θα τα πάρει μια επιτροπή- και ποιος θα μετάσχει;- ή θα τα δώσει κάθε δημοτικός σύμβουλος ξεχωριστά; Με μανταλάκια κρατούσα τα μάτια μου ανοικτά από το... ενδιαφέρον της συνεδρίασης.
Αμ το άλλο; Καλά βρε χριστιανέ, εσύ δεν λες ότι στη Φιλαδέλφεια έσκισες και το ματσάκι το έχασες λόγω Χαλκηδόνας; Πρέπει ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ να πας να καταγγείλεις επωνύμως τον ομοϊδεάτη σου που μαζεύει όλο τον κόσμο (σου) στη Χαλκηδόνα; Δεν λέω βέβαια, να καλύψεις μια γκρίζα κατάσταση, ΕΑΝ υπάρχει γκρίζα κατάσταση- αλλά αλλού κι αλλού πολιτεύεσαι με σκοπιμότητες, εδώ που θα ήταν και συμφέρον σου είπες να βγεις μπροστά;
Άβυσσος η ψυχή του (κάθε) ανθρώπου...
Χρόνια Πολλά Κώστα, Ντίνο, Ντίνα, Κωνσταντίνα, Ελενίτσα, Λενιώ, κι όλοι κι όλες όσοι κι όσες γιορτάζετε. Μην ξεχνιόμαστε δηλαδή, με τα δημοτικοσυμβουλιακά και τα τοιαύτα...