"Έτσι πάτησα το Έβερεστ"

Το πρώτο μου συναίσθημα ήταν εκείνο της ανακούφισης, ανακούφιση που πια δεν χρειαζόταν να σμιλέψω σκαλοπάτια, να διασχίσω κορυφές, να πραγματοποιήσω άλματα, να τρέφω ελπίδες - οι οποίες διαψεύδονταν πολύ σύντομα - ότι θα
αγγίξω την κορυφή.
Κοίταξα τον Τενζίνγκ και παρότι η κουκούλα, τα γυαλιά και η κοκαλωμένη από τον πάγο μάσκα έκρυβαν το πρόσωπό του κατάλαβα ότι τον είχε καταλάβει μια τρελή χαρά [...]. Ήταν 11.30. Η ανάβαση ως την κορυφή μας πήρε δυόμισι ώρες, αλλά μας είχε φανεί ότι είχε διαρκέσει μια ζωή, έλεγε μετά τη κατάκτηση της Στέγης του Κόσμου ο Σερ Εντμουντ Χίλαρι.