Ο Σύνδεσμος Μικρασιατών απαντά στη Μ. Ρεπούση

Η και βουλευτής κυρία Ρεπούση αφού βάφτισε συνωστισμό τη σφαγή στη Σμύρνη το ’22, στη συνέχεια αμφισβήτησε προκλητικά και μέσα στη Βουλή τη γενοκτονία των Ποντίων και κατέληξε να δηλώσει ότι ο

Χορός του Ζαλόγγου είναι απλά ένας παρηγορητικός μύθος.

Είναι απορίας άξιον πώς αυτή η γυναίκα αφήνεται να προσβάλει βάναυσα, όχι μόνο τις αναμνήσεις τόσων ζώντων, αλλά και την μνήμη τόσων νεκρών Ελλήνων με λόγια σαν αυτά:

"Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα...", αναφερόμενη στην μετατροπή μιας πόλης κοσμήματος, ελληνικής ήδη από τα αρχαία χρόνια, σε τέφρα από τους Νεότουρκους του Κεμάλ και προσπαθώντας να επιβάλλει όσα ισχυρίζεται σε δεκάδες χιλιάδες μαθητές, παρά το γεγονός ότι δεν στηριζόταν σε κανένα ιστορικό γεγονός.

Ο υπουργός Παιδείας και καθηγητής των Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο κ. Κ. Αρβανιτόπουλος της απαντά εκ μέρους του επιστημονικού κόσμου:

«Το θέμα δεν είναι αν έχει κανείς μια προοδευτική ή μια συντηρητική αντίληψη για τα ιστορικά γεγονότα. Το θέμα είναι αν η μεθοδολογική και επιστημονική του προσέγγιση είναι επαρκής και ακριβής και η τεκμηρίωσή του είναι τέτοια, ώστε να αποδίδει σωστά τα ιστορικά γεγονότα».

Και συμπλήρωσε: «Λυπάμαι να το πω, ότι πέρα από τα αριστερά και τα δεξιά, η καταγραφή των επίμαχων γεγονότων από την κυρία Ρεπούση είναι απλά λανθασμένη, είναι κακή ιστορία, είναι τσαπατσούλικη ιστορία».

Και παρότι τα όσα με περίσσιο θράσος υποστηρίζει έχουν προκαλέσει οργή και αγανάκτηση όχι μόνο επιμένει να μην ανακαλεί, αλλά επεκτείνει τις άρρωστες απόψεις της και σε άλλα δραματικά για το Έθνος πρόσφατα γεγονότα, λες και δεν φτάνουν οι ζωντανοί μάρτυρες να τα τεκμηριώσουν.

Αν , ας πούμε, σήμερα ζούσε η Φιλιώ Χαϊδεμένου θα της απαντούσε:

«Δυο μέρες και δυο νύχτες μείναμε όρθιοι στην παραλία περιμένοντας να μπούμε σε κάποιο πλοίο. Χιλιάδες κόσμος, απελπισμένος και εξαθλιωμένος, με μάτια άδεια απ’ τα όσα είχαμε δει και την ψυχή ματωμένη από τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων μας. Κάρα άδειαζαν πεθαμένους δίπλα μας, όπου έβρισκαν. Το βράδυ, όταν οι Τούρκοι άρχιζαν να βιάζουν και να κακοποιούν όποια γυναίκα έβρισκαν, οι Αμερικανοί άναψαν τους προβολείς των πλοίων και τους έριξαν πάνω μας, για να σταματήσουν το κακό. Φωνές ακούγονταν : «Τα γυναικόπαιδα να μπαρκάρουν πρώτα!» – θαρρείς και υπήρχε και κανένας άντρας ανάμεσά μας…»

«Όσο ζω κι αναπνέω δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλώ για όσα ζήσαμε οι Έλληνες της Σμύρνης, της Μικράς Ασίας, με τη Φωτιά, τον διωγμό, τον ξεριζωμό μας από τα άγια χώματα, την καταδίκη σε προσφυγιά… Αυτά τα μάτια ώσπου να κλείσουν, θα βλέπουν μπροστά τους τα όσα έγιναν, και δεν συμφέρουν, και το στόμα μου θα μιλά για το άδικο του Ελληνισμού και θα ζητά την επιστροφή εκεί που είδαμε το φως, που μεγαλώσαμε, προκόψαμε, για να χαθούν όλα μέσα στον καπνό και στη φωτιά»…

Εμείς, ως ζώντες Μικρασιάτες, θα πρέπει να δώσουμε μιαν απάντηση τιμώντας όλους αυτούς που κατατρεγμένοι έκτισαν αυτήν την πόλη για όσα άφησαν πίσω τους, για τους νεκρούς τους, αλλά και για όσα δημιούργησαν στη νέα τους πατρίδα.

Και η απάντηση μας είναι:

Ευχαριστούμε κα Ρεπουσή αλλά την ιστορία δεν θα την μάθουμε από εσάς, πρόλαβαν και μας την έμαθαν οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας, οι πατεράδες μας και οι μανάδες μας.

Και εμείς με την σειρά μας, θα την μάθουμε στις επόμενες γενιές.

Για το Δ.Σ του Συνδέσμου Μικρασιατών Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας 

ΟΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

                     Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                 Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

             Χρήστος Τριανταφύλλου                                                            Κωνσταντίνα Μυλωνά