Δεν γελάμε πια με τα σούργελα

«Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη» έγραφε έγκλειστος στις φυλακές ο Αντόνιο Γκράμσι. Αυτό μου ήλθε  στο μυαλό, όταν έμαθα -με λεπτομέρειες φυσικά- τι έγινε στο νέο σούργελο –που αποκαλείται και συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου- και το οποίο μαζεύτηκε χτες για να ξεκατινιαστεί –και το ξεκατίνιασμα αποκαλείται «λογοδοσία δημάρχου». Δεν πρόκειται να
σταθώ ούτε στο πόσο άργησε να αρχίσει η λογοδοσία της δημάρχου. Ούτε στα κομφετί των ψηφισμάτων, έχει και η ξεφτίλα τα όριά της… Ούτε πόσες δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας γύρισαν την πλάτη στο καραγκιοζιλίκι –στο τέλος έμειναν 12 από τους 33 δημοτικούς συμβούλους και ΚΑΝΕΝΑΣ από τους 30.000 συμπολίτες μας. Ούτε στις μεταμορφώσεις που επιχειρούν οι –πολιτικά- ξοφλημένες παρουσίες, που μοιάζουν πια όλο και περισσότερο με παχύσαρκες μαντάμες άλλων εποχών, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να εμφανιστούν ως αισθαντικές δεσποσύνες, που φέρνουν –δήθεν- το νέο στην πόλη και που όλοι εμείς, ως νέοι δανδήδες, πρέπει να τις πολιορκήσουμε και να τις κατακτήσουμε, αρχής γενομένης με την προσφορά της ψήφου μας, εννοείται…
Όλα αυτά τα έχω επισημάνει κατ’ εξακολούθηση. Τις πρώτες φορές διακριτικότερα. Καμία αντίδραση από τους πρωταγωνιστές- μαντάμες του σούργελου. Στη συνέχεια τα έγραφα πιο νέτα, πιο ωμά. Η ίδια ελεφαντίαση παρουσιαζόταν και τότε. Τα έγραφα- δεν τα έγραφα, ήταν ένα και το αυτό για τους επαγγελματίες της τοπικής πολιτικής και τα τσιράκια τους, που άλλο σκοπό δεν έχουν, παρά το ρεσάλτο σε ένα χρεοκοπημένο δήμο –όπως και όλοι οι άλλοι της χώρας, αυτό το μοντέλο αυτοδιοίκησης επίσης ανήκει στο παλιό που έχει πεθάνει- και το ξεκοκάλισμα κάθε λουρίδας που βρίσκουν πάνω στο πτώμα της πόλης. Πώς το έλεγε ο Σουρής; «Του κρέατός μας κόβετε/ καμιά παχιά λουρίδα/ και τρώγετέ την λαίμαργα/ μαζί με την πατρίδα».
Εγώ, λοιπόν, το χρέος μου το έχω κάνει και το κάνω. Τα γράφω. Το ζήτημα είναι ότι οι με αναγνώστες μου τα έχουν διαβάσει, τόσες φορές που τα έχω γράψει και με τόσους διαφορετικούς τρόπους, οι δε επαγγελματίες της τοπικής πολιτικής κάνουν για άλλη μια φορά τη στρουθοκάμηλο, νομίζοντας ότι ο κόσμος δεν βλέπει τις πομπές τους, επειδή κρύβουν το κεφάλι μέσα στην άμμο.

Δεν γράφω τίποτε άλλο γι αυτούς. Ούτε για εκείνον που παραιτήθηκε χθες για 125η φορά στα λόγια, τι γέλιο να σου προκαλέσει; Γελάσαμε στις πρώτες 100 φορές που αυτοεξευτελίστηκε. Νισάφι πια, ας αλλάξει ρεπερτόριο ή ας πάει σπίτι του. Ούτε για τον άλλο που καταγγέλλει την κυβέρνηση (μήπως και ψαρέψει ψήφους σε θολά νερά), αλλά σπεύδει να μοιράσει φωτογραφίες του με νεοεισελθόντες υπουργούς («κοίτα χαζούλη ψηφοφόρε ποιους ξέρω…»), φωτογραφίζεται στον Τίλλα με τον κορυφαίο των μνημονιακών Άδωνι –αλήθεια, του είπε τις μεγάλες διαφωνίες του για το μνημόνιο;-, κι αποκαλεί το συνδυασμό του «ανεξάρτητο» αλλά σε κάθε δημόσια συγκέντρωση αναγγέλλει την παρουσία στελεχών «από την τοπική τάδε, τη νομαρχιακή δείνα και τη νεολαία», χωρίς να πει ποιου κόμματος, εννοείται βρε, του… ανεξάρτητου, ζήτω τα θολά νερά… Και βέβαια, σωστά είπε ο Χρήστος Κοπελούσος, «όλοι κάπου ανήκουμε», ανήκετε Χρήστο μου, αλλά το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι το κρύβουν, νομίζοντας ότι έτσι θα εισπράξουν ψηφαλάκια κι από δω, κι από κει. Εγώ πάλι που είμαι γκρινιάρης, λέω ότι θα χάσουν κι από δω, θα χάσουν κι από κει… Ούτε βέβαια και για τον τρίτο θα πω άλλα, που διοίκησε 12 ολόκληρα χρόνια τον δήμο ως στεγνό, στυγνό άκρως κομματικό ΠΑΣΟΚ και σήμερα στέκεται υπομονετικά στην ουρά του αντιμνημονιακού κρεσέντου, μήπως και κόψει για πάρτη του ή για πάρτη των κολαούζων του κανένα εισητηριάκι, αρνούμενος να μας πει τι, τέλος πάντων, Θεό πιστεύει σήμερα. Είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με τον Κουβέλη; Έγινε ΚΚΕ; Μήπως τώρα, με τη σοφία των χρόνων που κουβαλά στην πλάτη του, έγινε φιλελεύθερος; Ως πότε νομίζει ότι θα ψαρεύει –κι αυτός!- σε θολά νερά; Δεν καταλαβαίνουν κάποιοι ότι θα μπλέξουν τις πετονιές τους, στα θολά νερά; Τέλος, ούτε στη διοίκηση θα σταθώ, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει, όπως του γουστάρει και όσο του γουστάρει, μετατρέποντας ένα συνδυασμό σε απλή συνύπαρξη προσωπικών στρατηγικών και φιλοδοξιών, υπό το απλανές κι ανίκανο να ρυθμίσει τα πράγματα και να ορίσει τις εξελίξεις, βλέμμα της δημάρχου…

Θλιβερός θίασος σκιών, μιζέρια ανείπωτη, ανικανότητα μοναδική, κόλλημα στο χθες ακίνητο και ανίκητο. Σούργελο. Θα το υποστούμε αυτό το σούργελο για ακόμα ένα χρόνο, καθώς το Μάιο θα έχει προκύψει από τις κάλπες το νέο σχήμα και φυσικά το τελευταίο εξάμηνο απλώς θα γελάμε με τους σημερινούς και θα προσπαθούμε να βρούμε κάτι αισιόδοξο να πιαστούμε από τους καινούργιους.

Ένα είναι το πρόβλημα: Μήπως οι καινούργιοι προκύψουν από τους σημερινούς. Μήπως δηλαδή αυτή η υπέροχη πόλη, που θα μπορούσε να είναι παράδειγμα προς μίμηση για πολλές άλλες του λεκανοπεδίου, υποστεί για άλλη μια πενταετία το σημερινό σούργελο, απλώς με άλλη σύνθεση…

Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η πρόκληση για όλους μας. Εμείς εδώ, το έχουμε πει κατ’ επανάληψη, θα στηρίξουμε πλήρως και χωρίς αναστολές κάθε σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια που θα προκύψει και που θα παράγει θέσεις τεκμηριωμένες υπέρ των πολιτών, για μια σειρά θεμάτων του δήμου: Το γήπεδο της ΑΕΚ, την επιστροφή των πολιτών στο Άλσος, τη ΜΑΒΑ, τον Έσπερο, συγκεκριμένα πράγματα για την κοινωνική πολιτική και την ποιότητα ζωής στην πόλη… Όχι πια «είναι καλό παιδί ο τάδε ή η δείνα, να τον-την στηρίξουμε», εμείς εδώ θα πάμε ΚΟΝΤΡΑ σε αυτή τη δηλητηριώδη αντίληψη.

Και στο σημερινό δημοτικό συμβούλιο υπάρχουν ορισμένοι- ελάχιστοι- που έχουν δώσει δείγματα σοβαρότητας. Αλλά κινδυνεύει να τους πάρει η μπάλα του σούργελου. Εάν δεν επιλέξουν την παραίτηση- διαχωρισμό δρόμων με αυτό το καραγιοζιλίκι που εμφανίστηκε όχι μόνο χθες, αλλά και χθες- ΟΦΕΙΛΟΥΝ να συνεννοηθούν, πέρα από το σε ποια πτέρυγα βρίσκονται σήμερα, και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μιας νέας τοπικής πρότασης προς τους πολίτες, πέρα από την ξεφτίλα που έκανε και χθες την εμφάνισή της. Μπορούν, εάν το πράξουν, να υπολογίζουν στην ειλικρινή και ολόπλευρη βοήθεια αυτού εδώ του μέσου ενημέρωσης και τοπικής παρέμβασης.

Πέραν αυτών, όμως, οφείλουν και πραγματικά υγιή στοιχεία της τοπικής κοινωνίας να κινητοποιηθούν. Η χώρα –και η αυτοδιοίκηση, μακάρι και η πόλη μας- κλείνει την πόρτα του χθες με τρόπο εξαιρετικά επώδυνο, αυτό που οι πολλοί λένε «κρίση» και εμείς «ευκαιρία για ένα νέο κύκλο ανάπτυξης και προκοπής». Με παλιά, φθαρμένα υλικά, τέτοιες ευκαιρίες θα πάνε στο καλάθι των αχρήστων. Νέα παιδιά, μορφωμένα, με ανοικτά μυαλά, μακριά από κόμματα και κομματικές σκοπιμότητες, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ να συναντηθούν, να δουν αν και πώς μπορούν να συντονίσουν τη δράση τους και να συμπέσουν σε ένα σοβαρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, που σε ορίζοντα δεκαετίας θα αλλάξει την πόλη. Και μετά να βγουν και να το πουν στους πολίτες. Τα αποτελέσματα θα τους εκπλήξουν ευχάριστα.

Αυτή είναι η νέα πρόκληση. Αυτό το εξαιρετικά σοβαρό και πολύ ενδιαφέρον μήνυμα στέλνει σε κάθε πολίτη που είναι πρόθυμος κι έτοιμος να το λάβει, το χθεσινό σούργελο. Η αντίδραση της τοπικής μας κοινωνίας, θα κρίνει όχι μόνο το αποτέλεσμα των επόμενων δημοτικών εκλογών, αλλά και την πορεία της πόλης για την επόμενη δεκαετία. Θα την οδηγήσουν τα σούργελα που έδωσαν παράσταση χθες; Ή νέα, μορφωμένα και με διάθεση προσφοράς παιδιά που θα συντονιστούν και θα αφήσουν πίσω τους χατζηαβάτηδες του χθες και του σήμερα;

Αυτή είναι η πρόκληση…