Κι από Σεπτέμβριο...

Στο Ισραήλ η μεσαία τάξη ξεσηκώνεται και πραγματοποιεί πρωτόγνωρες διαδηλώσεις ζητώντας κοινωνική δικαιοσύνη. Ζητά καλύτερες συνθήκες ζωής και αναδιανομή του πλούτου που λυμαίνονται οι λίγοι και ισχυροί.
Στο Λονδίνο ζουν τα δικά τους Δεκεμβριανά καθώς η πόλη θυμίζει σε ορισμένες περιοχές πεδίο μάχης έπειτα από τη δολοφονία 29χρονου πατέρα 4 παιδιών και τις
υποψίες για ρατσιστική συμπεριφορά της Αστυνομίας.
Στην Ισπανία πέφτει το ξύλο της αρκούδας από επανακάμψαντες Αγανακτισμένους οι οποίοι κατέλαβαν και πάλι κεντρικές πλατείες διαμαρτυρόμενοι για τη φτώχεια και την ανεργία.
Στη Γαλλία είναι έτοιμοι να βγουν στους δρόμους, το ίδιο και στην Πορτογαλία.
Στην Ελλάδα τι γίνεται;
“Όλοι ετοιμάζονται για …πόλεμο” είναι η απάντηση που αναμένεται να αρχίσει πριν καλά καλά τελειώσουν τα (σύντομα) μπάνια του λαού.
Όταν γράφαμε ότι οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής όχι μόνο δεν θα λύσουν το πρόβλημα αλλά θα το επιτείνουν και ότι κυβέρνηση θα αναγκασθεί σύντομα να απολογηθεί για τους ξέφρενους πανηγυρισμούς της, ορισμένοι νόμισαν ότι το κάναμε από στείρα αντιπολιτευτική διάθεση. Τώρα όμως ακόμα και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες γράφουν ότι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης καταρρέει και ότι οι ελπίδες που καλλιέργησαν ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος αποδεικνύονται φρούδες, με αποτέλεσμα να επανέρχονται τα σενάρια πρόωρων εκλογών επειδή κανείς δεν  πιστεύει πλέον ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να κάνει κάτι.
Η κλιμάκωση των πιέσεων των αγορών στην Ιταλία και την Ισπανία και η πρόβλεψη ότι το επόμενο θύμα τους θα είναι η Γαλλία, ίσως να θέσουν εν αμφιβόλω τόσο τη συμφωνία στήριξης που εξασφάλισε η χώρα μας από τον προσωρινό μηχανισμό όσο και την έκτη δόση του μνημονίου, αλλά και το  πολυδιαφημισμένο “νέο σχεδίου Μάρσαλ” (μαζί με  την περιζήτητη “Ανάπτυξη”),  αφού κανείς δεν ξέρει  τι νέες αποφάσεις θα αναγκασθεί να πάρει η Ευρώπη. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι και το «πακέτο» της 21^ης Ιουλίου θα ισχύσει και η έκτη δόση του μνημονίου θα δοθεί κανονικά με το σκεπτικό ότι «οι εταίροι μας τιμούν την υπογραφή τους». Ωστόσο ουδείς μπορεί να την διαβεβαιώσει ότι δεν θα υπάρξουν δυσάρεστες ανατροπές, αν οι εξελίξεις στην Ευρώπη είναι ραγδαίες και αρνητικές.
Έτσι, οι πάντες προετοιμάζονται για έναν πόλεμο μακράς διάρκειας, ο οποίος θα θέσει σε σοβαρή δοκιμασία τη συνοχή της κυβέρνησης. Απέναντί της θα βρεθεί σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας: οι ναυτεργάτες έχουν ανακοινώσει ότι μετά τις 20 Αυγούστου θα βγουν στους δρόμους για το ζήτημα του ταμείου τους. Οι ταξιτζήδες, αφού το θέμα τους δεν έχει ρυθμιστεί, θα επιστρέψουν στα χαρακώματα όταν κατατεθεί στη Βουλή το σχέδιο νόμου. Και μόνο ένας αθεράπευτα αισιόδοξος θα διακινδύνευε να στοιχηματίσει ότι το Σεπτέμβριο θ’ ανοίξουν τα πανεπιστήμια, τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας.
Δεν χρειάζεται άλλωστε να είναι κανείς έμπειρος πολιτικός αναλυτής για να αντιληφθεί τι έχει να γίνει στην Ελλάδα:
Με τις προβλέψεις για τον αριθμό των ανέργων να ξεπερνάει το 1 εκατομμύριο.
Με την εφορία να κάνει πλιάτσικο στα εναπομείναντα εισοδήματα.
Με τις επιχειρήσεις να ετοιμάζονται να κλείσουν κατά χιλιάδες.
Με τις απολύσεις στο δημόσιο ή στην καλύτερη περίπτωση με δραματικές περικοπές στους μισθούς και τα επιδόματα.
Με τους συνταξιούχους να αγωνιούν αν θα έχουν να πληρώσουν τα φάρμακά τους.
Με μια χώρα καταχρεωμένη και έτοιμη να πάρει ένα ακόμη δάνειο.
Με την κυβέρνηση να είναι έτοιμη να υποταχθεί στις διαταγές της τρόικας για ακόμη πιο σκληρά μέτρα ως αντιστάθμισμα της «βοήθειας».
Με μια κυβέρνηση που ετοιμάζεται να βάλει βαθιά το χέρι της στην ακίνητη περιουσία. Όχι αυτών που έχουν ακίνητα εκατομμυρίων, αλλά ακόμη και αυτών που διαθέτουν ένα σπίτι για να στεγάσουν τα όνειρά τους.
Απέναντι σε όλα αυτά τι έχει να αντιτάξει η κυβέρνηση; Κάποιες βοήθειες στους ανέργους, μια πρόβλεψη ότι η χώρα το 2012 θα μπορέσει να βγει στις αγορές και ότι θα παρουσιάσει θετικό ρυθμό ανάπτυξης, τη δέσμευση ότι θα προχωρήσει γρήγορα στις αποκρατικοποιήσεις με την ελπίδα ότι θα δελεαστούν οι επενδυτές, ορισμένες πολιτικές πρωτοβουλίες (φιλελευθεροποίηση στον τομέα των ναρκωτικών, οργάνωση δημοψηφισμάτων) και την πρόθεσή της να σχεδιάσει ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα;  Η ζυγαριά γέρνει οριστικά προς την πλευρά της Αντιπολίτευσης.
Η κοινωνική έκρηξη είναι προς των πυλών και είναι ίσως το μόνο πράγμα που θα μπορούσαν να καταλάβουν οι άβουλοι, ανίκανοι αλλά πάντα επικίνδυνοι Ευρωπαίοι ηγέτες. Και αν υπάρξει και στην Ελλάδα γενικός ξεσηκωμός, αν σε όλη την Ευρώπη ο κόσμος αντισταθεί στην τυραννία των αγορών και των τραπεζιτών, τότε ίσως υπάρχει μέλλον.
Γι’ αυτό οι ξεσηκωμοί που γίνονται κι αυτοί που έρχονται ίσως κρίνουν το μέλλον των επόμενων γενεών.