Μνήμες 2011: Η είδηση που τα άλλαξε όλα!

Το απόγευμα της Δευτέρας, 8 Νοεμβρίου 2010, δεν υπήρχε λόγος να περάσω από το εκλογικό κέντρο της Νέας Προοπτικής. Το επίκεντρο του ρεπορτάζ ήταν οι συμμαχίες Τομπούλογλου, που για εννέα ψήφους πέρασε στη δεύτερη Κυριακή και, κυρίως η στάση του "Οράματος Πόλης" και του Σταύρου Κόντου που εν πολλοίς (λέγαμε ότι) θα έκρινε το αποτέλεσμα. Με τον Γιώργο Αποστολάκη, σχεδίαζα να τα πω από Τρίτη, για να δω και τις δικές του κινήσεις και
συμμαχίες.
Γύρισα στο σπίτι νωρίς σχετικά, κατά τις 8.30, με σκοπό κατά τις 10 το βράδι να ξαναπεράσω από τα "στέκια" των δυο υποψηφίων, του Τομπούλογλου και του Κόντου. Εκεί, στο σπίτι, με βρήκε το τηλεφώνημα της Ρούλας Χάλαρη. "Πέθανε ο Αποστολάκης", μου λέει κοφτά. Τι είναι πάλι αυτό; Μήπως εννοεί ότι πολιτικά τα βρήκαν Σταύρος και Χάρης και "τελειώνουν" εκλογικά το Γιώργο; Τι εννοεί; Αυτό ακριβώς τη ρώτησα: "Τι εννοείς;" "Πέθανε", μου απαντά. Δεύτερη φορά η ίδια διατύπωση, δύσκολα θα αναφέρεται σε πολιτικό "θάνατο". Πριν προλάβω να καταλάβω τι μου λέει, εκείνη μου εξήγησε "Αισθάνθηκε αδιαθεσία, μπήκε στο αυτοκίνητο για το νοσοκομείο και στη διαδρομή πέθανε". Και πριν απαντήσω -τι να απαντήσω δηλαδή;- μου λέει "κλείνω τώρα, κι ότι μάθω θα σε ξαναπάρω".
Πώς να γράψω τέτοια είδηση στο blog; Αν -λέω ΑΝ- μία στις εκατό ήταν λάθος; Αμέσως επιχείρησα τη διασταύρωση. Άνοιξα τις επαφές στο κινητό μου και άρχισα να ρολάρω τα ονόματα, ποιον να πάρω και τι να τον ρωτήσω; Αν πέθανε ο Αποστολάκης; Αδιανόητο.
Στο "Β" βλέπω το όνομα του Ανδρέα Βαρνή. Πατάω το κουμπί της κλήσης. Απαντά ο Ανδρέας. "Ανδρέα τι κάνεις;" "Τι να κάνω;" ακούω μια φωνή σβησμένη. "Είναι αλήθεια;" ρωτάω, καθώς δεν τολμούσα να επαναλάβω αυτό που είχα ακούσει. "Αλήθεια είναι" μου απαντά ο Ανδρέας. "Πώς έγινε;" ξαναρωτάω. Ο Βαρνής μου επαναλαμβάνει ακριβώς την εκδοχή που μου είχε πει μισό λεπτό νωρίτερα η Ρούλα Χάλαρη.
Με το ένα χέρι προσπαθούσα να ντυθώ και με το άλλο να πληκτρολογήσω το φοβερό νέο στο blog. Σε δευτερόλεπτα άρχισαν βροχή τα τηλεφωνήματα. Περισσότεροι από 20 υποψήφιοι της Νέας Προοπτικής με ενημέρωναν και με ρωτούσαν πότε θα είμαι εκεί, στο εκλογικό κέντρο.
Όλα έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα. Κάθε νέα λεπτομέρεια που μάθαινα, την ανέβαζα στο blog σε ξεχωριστή ανάρτηση. Εκείνο όμως που δεν μπορούσε να καταγραφεί δημοσιογραφικά, ήταν αυτό το κεραυνοβόλημα της απίστευτης είδησης, το ξαφνικό με το τραγικό μαζί ,που το έβλεπες στα μάτια όλων, στην έκφραση ακόμα και των πιο ψύχραιμων από τους εκατοντάδες συμπολίτες, που μαζεύτηκαν σε χρόνο μηδέν στο εκλογικό κέντρο του Αποστολάκη, στο 112 της οδού Δεκελείας. Σε μια υποδειγματική έκφραση της συλλογικής ενότητας της κοινωνίας μας, από εκεί πέρασε και συλλυπήθηκε ο Τομπούλογλου, ο Κόντος, ο Βαλασάς, ο Μάλλιος, όλοι. Το βράδυ της Δευτέρας ήταν αφιερωμένο στο βουβό κλάμα για την απώλεια του Γιώργου Αποστολάκη. Οι ίντριγκες θα ξεκινούσαν από την επόμενη μέρα... (συνεχίζεται)