Σχολική γιορτή με λανθασμένα πρότυπα και αξίες

Παλαιότερα εξυπνάκηδες συγγενείς, συνήθως άνδρες, ζητούσαν  από παιδιά προσχολικής ηλικίας να πουν βρισιές. Τα νήπια τις ψεύδιζαν, τις παραποιούσαν και αυτό γινόταν αιτία για να γελάσουν οι μεγάλοι. Ευτυχώς  η βλακώδης αυτή συνήθεια, σπάνια πια

συναντάται.

Αφορμή για τη θύμηση αυτή, είναι γιορτή νηπιαγωγείου που παρακολούθησα κάπου στην Αττική.  Αγοράκια ντυμένα μάγκες  παρίσταναν τους ρεμπέτες. Κοριτσάκια ντυμένα σαν τραγουδίστριες καταγωγίων, με μακριά κολιέ, τραγουδούσαν μαζί με τα αγόρια, ρεμπέτικα, στίχων κάθε άλλο παρά παιδευτικών. Γονείς, συγγενείς, καμάρωναν και έκαναν γούστο τα παιδιά τους ντυμένα όπως ο προπολεμικός υπόκοσμος. Γέλαγαν, χειροκροτούσαν  και τ’ άκουγαν να τραγουδούν στίχους ακατάλληλους για αυτά. Ποια η διαφορά της παλαιότερης βλακώδους συνήθειας, από αυτά που τώρα εκπαιδευτικοί δίδαξαν και έβαλαν τα παιδιά να πουν και να κάνουν;

 Τα ρεμπέτικα είναι ένα από τα μουσικά κοσμήματα που διαθέτουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και σχολικά τραγούδια. Τι είδους παιδεία εκλαμβάνει το νήπιο κοριτσάκι που τ’ άκουσα να τραγουδά :

Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια
Και κοιμάμαι τώρα,
τώρα στα σανίδια……………..

Ή το αγοράκι

Ένα πιτσιρίκι είναι ξαπλωμένο
μες στα χορταράκια παραπονεμένο.
Θέλει να φουμάρει ένα τσιγαράκι……………..

Σίγουρα τα νήπια, δεν αντιλαμβάνονται και δεν ταυτίζονται με το πρότυπο του αλήτη - ρεμπέτη, «που άρπαξε όλα τα δαχτυλίδια της γυναίκας του», ούτε «του πιτσιρικά που θέλει να φουμάρει». Όμως το παιδί έμαθε τα τραγούδια και επίσης εισπράττει την ικανοποίηση που έδωσε στους γονείς του. Ικανοποίηση που ως ίχνος μένει στο υποσυνείδητό του. Τέτοια ίχνη μαζεύονται και αθροίζονται καθώς μεγαλώνει το παιδί. Ίχνη όπως ο «φιλαθλητικός» παλιμβαρβαρισμός, ο βανδαλισμός και οι καταλήψεις  ιερών  χώρων μάθησης, ο τηλεοπτικός κρετινισμός και πολλά άλλα, συνθέτουν εντελώς αρνητικά πρότυπα. Πρότυπα για τα οποία τελευταία αναρωτιόμαστε πως έγινε και εμφανίστηκαν στη χώρα μας και μάλιστα με χιλιάδες θαυμαστές, που αντί να οικτίρουν τον Κασσιδιάρη και τις συμπεριφορά του, τον επιβραβεύουν εκλογικά.

Να προσθέσω ακόμη, ότι στη «σχολική γιορτή», δεν μπόρεσα κι ακόμη  δεν μπορώ να αντιληφθώ τι σχέση είχε με την παιδεία, την αισθητική, την καλλιέργεια, ο χορός των νηπίων κοριτσιών επάνω στα τραπέζια κουνώντας σεξτιστικά τα οπίσθιά τους  στα αγοράκια που καθόντουσαν από κάτω. Να σημειωθεί ότι επειδή δεν έφταναν, οι ίδιες οι νηπιαγωγοί τα ανέβαζαν στα τραπέζια.

Οι γιορτές στο τέλος της σχολικής χρονιάς, είναι ένα μικρό δείγμα δουλειάς, επίδειξη της παιδείας που  παρείχαν τα σχολεία στους μαθητές τους (γι αυτό και κάποτε λεγόντουσαν επιδείξεις).  Μέσα από τις γιορτές, οι γονείς καμαρώνουν και χαίρονται τα παιδιά τους ακούγοντάς τα να τους λένε αυτά που έμαθαν. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί τα ‘χουν μπερδέψει. Θεωρούν ότι στις γιορτές αυτές, προέχει η λαϊκίστικη ψυχαγωγία των γονέων με βλακώδεις μιμήσεις και ακατάλληλα τραγούδια, σαν τις βρισιές που ζητούσαν οι συγγενείς να πουν τα νήπια, για να γελάσουν. Ξέχασαν την ψυχαγωγία που μπορεί να προέλθει από ένα ποίημα, θεατρικό, χορευτικό ή κάτι άλλο με κάποια αισθητική που ταιριάζει σε παιδιά.

Θέλω να πιστεύω ότι τέτοιου είδους σχολικές γιορτές σπανίζουν και οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί θέλοντας να πρωτοτυπήσουν, προχώρησαν σ΄ αυτό το λάθος. Όμως πως το  απολάμβαναν και το χαιρόντουσαν γονείς, συγγενείς και φίλοι;;;;

Το όλο θέαμα με στεναχώρησε, όμως η θλίψη και απογοήτευση, προήλθε κυρίως από τους ίδιους τους γονείς. Διαπίστωσα ότι δεν αντιλαμβανόντουσαν την εκπαιδευτική και πολιτιστική  παρακμή που έβγαινε μέσα από τη συγκεκριμένη σχολική γιορτή. Τα έβλεπαν όλα φυσιολογικά και μεσ’ στο πλαίσιο της παιδείας που πρέπει να παρέχεται στο παιδί τους. Σίγουρα δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά μέρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων της χώρας μας. Είναι απίστευτο τελικά,  πόση τυφλότητα παράγει η παρακμή μας. Το «μπάχαλο»  της παιδείας μας εδραιώθηκε σε εκπαιδευτικούς, γονείς, πολίτες - πελάτες και θεωρείται πια ως αυτονόητο «κεκτημένο», που μάλιστα δεν πρέπει ν’ αλλάξει. Παιδεία με πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις που καταδικάζονται σε πολυετείς ποινές για υπεξαιρέσεις εκατομμυρίων Ε.

Φιλικά

Σπύρος Καβακόπουλος

ΥΓ 1: Στα επισυναπτόμενα, σας έχω μια εκπληκτική φωτογραφία του 1952. Μαθητές του Άη Στράτη, μετά τη σχολική γιορτή. Οι έπαινοι καρφιτσωμένοι στο στήθος και στα χέρια δώρα από τετράδια, μολύβια. Προσέξτε τ’ αγόρια που ‘ναι ξυπόλητα.

Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του φωτογράφου του νησιού Βασίλη Μανικάκη και την έκδοση του Υπουργείου Πολιτισμού «Άη Στράτης – Φωτογραφικά ίχνη 1949 – 1970».

Όσοι αρέσκονται στην τέχνη της φωτογραφίας, αξίζει να προμηθευτούν την έκδοση. Περιέχει εκπληκτικά ντοκουμέντα από τη ζωή του τόπου και κυρίως από τη ζωή των εξόριστων. Το προτείνω ανεπιφύλακτα και ως δώρο.

ΥΓ 2 :

Παρεμπιπτόντως   να παραθέσω την είδηση για τους κακουργηματίες πρυτάνεις ώστε να γίνουν γνωστά  τα ονόματά τους:

Βαριές ποινές επέβαλε το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας σε εννέα άτομα για την υπεξαίρεση ύψους 8 εκατ. ευρώ την περίοδο 1992-98 από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το δικαστήριο, κατά πλειοψηφία, έδειξε τον δρόμο της φυλακής στον πρώην πρύτανη του Παντείου Δημήτρη Κώνστα, στους πρώην αντιπρυτάνεις Παναγιώτη Γετίμη και Κωνσταντίνο Παπαθανασόπουλο, που καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 14 ετών.