Στην κάλπη, θα το κάνω όπως ο Οδυσσέας!

Αύριο πάμε και πάλι στην κάλπη. Κι έχουμε να διαλέξουμε -ή μάλλον γι αυτό θέλουν να μας πείσουν- ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Σαν σύγχρονοι Οδυσσείς, πρέπει να περάσουμε ανάμεσα από τα τέρατα, για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Αλλιώς, τα τέρατα θα μας κατασπαράξουν, θα μας βυθίσουν. Ας το κάνουμε, λοιπόν, όπως ο πολυμήχανος: Ας προσπαθήσουμε να περάσουμε από εκείνο ακριβώς το σημείο, στο οποίο ούτε η Σκύλλα θα μας φτάνει, ούτε η Χάρυβδις. Διότι, πείτε μου ειλικρινά: Αν ΕΣΕΙΣ ήσασταν ο Οδυσσέας, θα μπαίνατε ποτέ στο δίλημμα "ποιο τέρας θα με πονέσει λιγότερο"; Θα προσπαθούσατε, δηλαδή, να αποφύγετε τη Σκύλλα, να γλυτώσετε από τα θανατηφόρα στόματά της που θα σας ξεσκίσουν και μετά θα σας καταπιούν, αδιαφορώντας για το αν η Χάρυβδις σάς ρουφήξει στο βυθό της θάλασσας, επειδή ο πνιγμός δεν πονάει τόσο πολύ, όσο ο θάνατος στα δόντια του τέρατος; Σε αυτή την παράνοια επιχειρούν να μάς εγκλωβίσουν τα αποστεωμένα κομματικά επιτελεία της Νεάς Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, κατά το κοινώς λεγόμενο, "το μη χείρον".
Τέρας του παρελθόντος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Βαρέθηκα να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους, χρόνια και χρόνια, στα κανάλια, να "παλεύουν για το δίκιο μου". Παρά που εγώ, η κοινωνία δηλαδή, πάντοτε τους είχα στο περιθώριο: μπαίναν- δε μπαίναν στη Βουλή. Πρώτοι στις διαδηλώσεις, πρώτοι στο κλείσιμο των καταστημάτων για να "διαδηλώσουμε τα δίκια μας", ναι, αλλά τα δίκια του μαγαζάτορα, ποιος θα τα διαδηλώσει; Σε διαδηλώσεις είχαμε νεκρούς, ναι είχαμε! Αλλά καμία διαδήλωση δεν βελτίωσε τη ζωή του απροστάτευτου Έλληνα πολίτη. Ματαίωσε μεταρρυθμίσεις, εξανάγκασε την εκάστοτε εξουσία σε υποχωρήσεις σε βάρος, τελικά, του απλού πολίτη (πόσοι σήμερα δεν λένε "μακάρι να είχε προχωρήσει η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Γιαννίτση;) Τα καλόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα, όταν λέμε πάντα εννοούμε ΠΑΝΤΑ απέναντι σε κάθε επενδυση που θα μπορούσε να φέρει θέσεις εργασίας, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, υγιές χρήμα να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Κολλημένοι ανεπίστρεπτα στο παρελθόν, πιστεύουν ακόμα και σήμερα- εν έτει 2012, αν είναι δυνατό!- ότι η ανάπτυξη θα έλθει από το κράτος. Κι όταν τους λες "καλά ρε παιδιά, πείτε μου κι εμένα πού υπάρχει αυτή η παραμυθένια χώρα, που ανήκει σε ένα ευρύτερο κοινό νόμισμα, και παρά ταύτα η ανάπτυξη έρχεται από το κράτος;" Εκεί ακούς πάντα το ποίημα που συμποσούται στο ρητό "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε". Φυσικά, για να τα λέμε όλα, η Αριστερά που τώρα μαζεύεται στο ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς επειδή στην Ελλάδα η Δεξιά της μεταπολίτευσης (με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις) υπήρξε η χειρότερη, αντιλαϊκότερη, πιο αρτηριοσκληρωτική, αλλά και πιο αγράμματη Δεξιά του δυτικού κόσμου, ακριβώς γι αυτό η Αριστερά που τώρα μαζεύεται στο ΣΥΡΙΖΑ, έμαθε καλά να παίζει πόκερ στην καθημερινή πολιτική διαπάλη. Αν κέρδιζε, θα αύξανε την επιρροή της στην κοινωνία. Αν έχανε, δεν είχε τίποτα να χάσει. Αλλά από ποιον να χάσει; Από την περιδεή και ατάλαντη ηγετική ομάδα που κατά καιρούς ταλαιπωρούσε- συγνώμην, διοικούσε ήθελα να πω- την ελληνική κεντροδεξιά; Μόνο από το ΠΑΣΟΚ των καλών ημερών έχανε, καθώς μεγάλο μέρος του πρώην μεγάλου αυτού κόμματος είχε ασκήσει στα νιάτα του επαρκώς το επάγγελμα του αριστερού.
Τέρας του παρελθόντος είναι και η Νέα Δημοκρατία. Παρασύρθηκε σαν φτερό στον άνεμο από την αριστεροσύνη της μεταπολίτευσης, και λειτούργησε πάντοτε σαν τσόντα του ΠΑΣΟΚ: Όποτε το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου κουραζόταν να κυβερνά, έδινε για λίγο την εξουσία στην τσόντα, προκειμένου το ίδιο να ανασυγκροτηθεί και να επιστρέψει δριμύτερο. Πόσο μόνος αισθανόταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, φορέας ο ίδιος από τη μια μεριά των εμπειριών που του χάρισε η ενδεκάχρονη αυτοεξορία του στο Παρίσι κι από την άλλη της λαϊκής, αγροτικής του καταγωγής και των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων μέσα στη στέρηση, τη βιοπάλη, την εθνική υστέρηση. Πόσο μόνος θα αισθανόταν ανάμεσα στους διάφορους "προφυρογέννητους" που τον πλαισίωσαν μετά το 1974 για να "κυβερνήσουν την Ελλάδα" τρομάρα τους. Τα έκαναν όπως τα έκαναν, και φτάσαμε σήμερα το κόμμα της ελληνικής κεντροδεξιάς να διοικείται από ανθρώπους που κάνουν όλους εμάς να αναπολούμε τους "πορφυρογέννητους" της περιόδου του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Καμία απολύτως σχέση, επαφή, επικοινωνία του κόμματος με την κοινωνική του βάση. Καμία πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό του, που γινόταν όλο και περισσότερο αυτιστικό. Η θνησιγενής προσπάθεια να εφαρμόσει την πολιτική που έκανε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου να είναι ανεπτυγμένες (1990-1993) βούλιαξε μέσα στην κοινωνική αντίσταση και στην εν τέλει υπονόμευση της κυβέρνησης από τον κ. Σαμαρά. Ακόμα και ο διαβασμένος, έξυπνος και εμποτισμένος με το λαϊκό στοιχείο του θείου του, Κώστας Καραμανλής, που πραγματικά έκανε σημαντικές προσπάθειες βελτίωσης της διεθνούς θέσης της Ελλάδας, προδόθηκε από το απίστευτα οπισθοδρομικό, άχρηστο, ανεπάγγελτο, ασύμβατο με την κοινωνία στελεχιακό δυναμικό του κόμματος. Και έφτασε η Νέα Δημοκρατία, στα τρία τελευταία χρόνια, να έχει ΜΕ ΛΑΪΚΗ ΨΗΦΟ για αρχηγό της τον άνθρωπο που την πούλησε, την πρόδωσε, την έριξε από την κυβέρνηση, έφτιαξε άλλο κόμμα και φώναζε σε όλους τους τόνους ότι δεν επιστρέφει ούτε ως αρχηγός στη ΝΔ. Επέστρεψε, υπέβαλε υποψηφιότητα κι εξελέγη αρχηγός της, με τη λαϊκή ψήφο των πολιτών που έμαθαν, πια, τόσα χρόνια, ότι η ΝΔ θα τους θυμάται μόνον στις παραμονές των εκλογών και μόνον αν ήθελε έναντι μιας πελατειακής εξυπηρέτησης να τους δέσει περισσότερο στο άρμα της. Κοντολογίς, η ΝΔ ήταν και παρέμεινε ένα κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ. Για τίποτε άλλο δεν ήταν ικανοί όσοι αποφάσιζαν για την μοίρα και την πορεία της.
Και αύριο; Μας καλούν να αποφασίσουμε αν θα μας κατασπαράξει η Σκύλλα, ή αν θα μας ρουφήξει η Χάρυβδις. Και πιστεύουν ότι υποχρεωτικά -"το μη χείρον"- θα διαλέξουμε έναν από τους δυο. Ο Σαμαράς, μάλιστα, το λέει ξεκάθαρα ότι προσπαθεί να μας εξαπατήσει: "Οι εκλογές δεν είναι για τη ΝΔ, ή για το Σαμαρά. Είναι για την πατρίδα", είπε. Και λίγο αργότερα, του ξέφυγε και είπε "αυτονόητα θα είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος". Ευτυχώς που η ψήφος "δεν είναι για το Σαμαρά"...
Η μυθολογία, θυμίζω, λέει ότι ακόμα και ο πολυμήχανος, δεν τα κατάφερε χωρίς απώλειες. Πέρασε μακρυά από τη Χάρυβδη, για να μη ρουφήξει το πλοίο και εξαφανιστούν οι πάντες, αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει τα έξι κεφάλια της Σκύλλας, η οποία κατασπάραξε έξι από τους συντρόφους του.
Προσωπικά, θα το κάνω όπως ο πολυμήχανος. Θα βρω ένα μέρος να περάσω, που ούτε η Σκύλλα να μπορεί να με κατασπαράξει, ούτε η Χάρυβδις να με ρουφήξει. Κάποιους συντρόφους μου στη ζωή, ένα κομμάτι και του ίδιου του εαυτού μου η Σκύλλα κατάφερε να το κατασπαράξει. Αλλά δεν χάθηκαν όλα. Όπως λέει και το τραγουδάκι "ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό". Λοιπόν, αύριο στην κάλπη δεν θα τσιμπήσω σε κανένα ψευτοδίλημμα. Δεν θα κάνω δώρο σε κανένα αποτυχημένο φάντασμα του παρελθόντος τις 50 έδρες του μπόνους. ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. Και βγαίνοντας από το εκλογικό τμήμα, θα μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τα παιδιά μου και να τους πω (κι ας μην το καταλάβουν πλήρως, ακόμα): Περάσαμε, παιδιά από τα τέρατα. Κι είμαστε εδώ, ακόμα ζωντανοί και παλεύουμε. Πάμε να σας κεράσω μια πορτοκαλάδα...
Διαμαντής Σεϊτανίδης