Οργανωμένη βία σε ανοργάνωτη κοινωνία

Δυο περιστατικά, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και τόσο όμοια, δίνουν την εικόνα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας: Χωρίς δομές, χωρίς πυξίδα και προσανατολισμό, στρέφεται είτε προς τα άκρα και δίνει στον κάθε Κασιδιάρη το δικαίωμα να γρονθοκοπεί λεκτικά και με τα χέρια του ενώπιον εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών, είτε προς την αυτοδικία και σκοτώνει τους ληστές, αφού η αστυνομία δεν μπορεί να τους βρει, και δεν
μπορεί να διαθέσει άλλο χρόνο!
Πόσα σκαλιά έχει ακόμα του κακού η σκάλα; Τόσα, όσοι είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί που δεν έχουν καταρρεύσει ακόμα. Εάν για παράδειγμα η Δικαιοσύνη φερθεί σύμφωνα με το λαϊκό αίσθημα στην περίπτωση του 23χρονου που σκότωσε το ληστή στην Παιανία, θα είναι ένα ανάχωμα στην πλήρη κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας. Το ίδιο ισχύει για τη Δικαιοσύνη αναφορικά με το κατάπτυστο περιστατικό στην τηλεόραση του ΑΝΤ1.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω άλλους θεσμούς της Δημοκρατία που σήμερα θα μπορούσαν να κρατήσουν την κοινωνία μακρυά από το γκρεμό. Η αίσθηση της απόδοσης Δικαιοσύνης στη συνείδηση του κόσμου είναι ικανή να πατήσει φρένο στην ξέφρενη πορεία μας στο γκρεμό. Φυσικά η Δικαιοσύνη δεν κρίνεται μόνο από τις δυο αυτές περιπτώσεις. Πρέπει η "ιστορία Άκη" μα επεκταθεί και σε άλλους πολιτικούς, όπου φυσικά υπάρχουν στοιχεία. Ήδη είναι σκάνδαλο το ότι ο Θ. Τσουκάτος, που ομολόγησε ότι έλαβε ένα εκατομμύριο ευρώ, κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος. Αλλά και άλλοι.
Από την Πολιτική, βέβαια, δεν μπορώ στις σημερινές συνθήκες να περιμένω τίποτα. Μόνο μετά την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, η οποία ξεκίνησε στις 6 Μαΐου και δεν θα ολοκληρωθεί στις 17 Ιουνίου, ελπίζω να επικρατήσουν σοβαρές μονάδες, που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, και να βγάλουν τους πολιτικούς τους χώρους από την ανυποληψία και τη γελοιοποίηση, στις οποίες έχουν περιπέσει εδώ και χρόνια.
Ακόμα πιο απαισιόδοξα είναι τα πράγματα στην Παιδεία. Απαιδευσία, κομματισμός, έλλειψη παιδευτικού προσανατολισμού, ανηλεές κυνήγι της κριτικής σκέψης ήδη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, έχουν παραδώσει την Παιδεία των Ελλήνων "τοις κυσί". Αυτός ο δημοκρατικός θεσμός, χρειάζεται προϋποθέσεις για να αποδώσει: Πρώτον, χρόνο. Όπως η Παιδεία μας γκρεμίστηκε επί δεκαετίες, έτσι πρέπει να κτιστεί από την αρχή και γι αυτό χρειάζεται πολύς χρόνος και ακόμα περισσσότερη υπομονή. Δεύτερον, εξυγίανση της πολιτικής. Μόνο η πολιτική βούληση από ένα άλλο πολιτικό σύστημα, που δεν θα έχει καμία σχέση με το σημερινό, μπορεί να αλλάξει τις δομές, άρα και τη νοοτροπία στους χώρους της ελληνικής Παιδείας, από το Δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο.
Τελευταίος αλλ' όχι έσχατος σκοπός της Δημοκρατίας, είναι η εξασφάλιση μιας όσο το δυνατόν υψηλότερης ποιότητας ζωής για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και για ολόκληρη την κοινωνία. Χρειάζεται να αγαπήσουμε πάλι τις πόλεις μας, να αισθανόμαστε ασφαλείς και περήφανοι σε αυτές, υπάρχει μέγιστη ανάγκη να αναβιώσουμε τη ζωή στα χωριά μας, να αναστήσουμε την ελληνική ύπαιθρο. Το αίσθημα της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης, της κοινωνικής συνοχής είναι θεμελιώδες, ώστε ο καθένας μας να "επιστρέψει" στην κοινωνία με την εργασία του και την κοινωνική του δράση, το κεφάλαιο που της οφείλει.
Ρομαντισμοί; Ίσως. Αλλά κάποτε πρέπει να ξεκινήσει κι εδώ ο ρομαντισμός, μετά από δεκαετίες "πολιτικού ρεαλισμού" που μας κατάντησε στο σημερινό χάλι...