Αχ, Ελενίτσα...

Η Ελένη ήταν πάντοτε παλικάρι. Σου γελούσε με τα μάτια, πριν καν σου πει καλημέρα, καλησπέρα, γεια σου τι κάνεις... Είχε πάντα έναν καλό λόγο να πει αλλά -από την άλλη- δεν χάριζε κάστανα, αν κάποιος αποδεικνυόταν ανεπαρκής κι ανάξιος για την εκτίμησή της. Γνώρισε κι αγάπησε από τα μικρά της χρόνια το Σπύρο, με τον
οποίο έκανε στη συνέχεια μια εξαίρετη οικογένεια. Αγάπησε τη δουλειά της κι ως το τέλος εργαζόταν, κι ήταν πολύτιμη για τους συνεργάτες της. Ήταν πάντοτε μέσα στις παρέες, από την ηρωική εποχή των πολιτικών νεολαιών στα τέλη του 70 και τη δεκαετία του 80. Η Ελένη έδωσε περήφανα, αγέρωχα, μαχητικά τη μεγάλη μάχη με την επάρατη νόσο. Το πάλεψε όσο μπορούσε. Σε κάθε μάχη, κάτι έδινε για να κερδίσει το γύρο και να φτάσει στον επόμενο. Πρώτα τη λάμψη στο πρόσωπό της, μετά τη ζωντάνια της, αργότερα το χαμόγελό της. Από κοντά ο Σπύρος, καρτερικά πάλευε μαζί της. Κι εμείς, οι λίγο πιο μακρυά, όποτε μιλούσαμε με τον φίλο από τα παλιά, ή με το Γιάννη και τη Ελευθερία, το πρώτο που ρωτούσαμε, όχι από υποχρέωση, αλλά από αληθινό ενδιαφέρον ήταν: "Η Ελενίτσα;" Μόλις πριν μια εβδομάδα είδα το Γιάννη στον πεζόδρομο, και ξεκίνησα την κουβέντα με το ερώτημα για τη νύφη του. Κατέβασε το κεφάλι, συννέφιασε και απάντησε μονολεκτικά. "Παλεύει".
Η Ελενίτσα στον τελευταίο γύρο δεν είχε τίποτε άλλο να δώσει. Δεν πρόλαβε να γεράσει, πρόλαβε όμως να νιώσει, να αγαπήσει, να δει τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να βιώσει τι θα πει μάχη για τη ζωή. Η Ελενίτσα είναι ένα ακόμα από τα καθημερινά παραδείγματα ανθρώπινου μεγαλείου, ανυποχώρητου θάρρους και αγώνα για τη ζωή. Η Ελένη ήταν στον αντίποδα των αυτοκτονιών που επίσης μαυρίζουν τις μέρες που ζούμε.
Αποχαιρετούμε την Ελένη Τσώνου- Κολέτου, στις 5 το απόγευμα από το Νεκροταφείο της Μεταμόρφωσης. Κλείνουμε μέσα στις καρδιές μας την ανάμνησή της.
Αχ, Ελενίτσα...