Δείχνουν πως -παρά το
γεγονός ότι το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την eυρωζώνη έχει απομακρυνθεί- πολλά στο εσωτερικό της χώρας είναι ακόμα ευάλωτα και προβληματίζουν τους επιχειρηματίες.
Όλοι ανησυχούν. Για τις προοπτικές της χώρας και, κυρίως, για την έλλειψη οράματος. Πάνω απ΄ όλα, όμως, επιλέγουν το -σαφώς ευνοϊκότερο- φορολογικό καθεστώς, αλλά και το σταθερό περιβάλλον - σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο- αυτών των χωρών.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ήδη τρεις γαλλικές εταιρίες – δύο τράπεζες, η Credit Agricole και η Societe Generale και η αλυσίδα supermarket Carrefour – είπαν «Αντίο» στην Ελλάδα, με πολύ μεγάλο κόστος.
Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι η πλευρά Δαυίδ (3Ε) χτυπούσε διαρκώς καμπανάκια, λόγω των φόρων.
Ο πρώτος, λοιπόν, λόγος -αλλά όχι ο σημαντικότερος- είναι η φορολογία.
Εδώ, υπάρχουν δύο αρνητικά δεδομένα: τόσο η υψηλή φορολόγηση (σκεφτείτε ότι στο Λουξεμβούργο δεν φορολογούνται τα μερίσματα, σε αντίθεση με το 25% φόρο στη χώρα μας), όσο -και κυρίως- οι διαρκείς αλλαγές στο φορολογικό καθεστώς.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι -παρά την αισθητή βελτίωση του περιβάλλοντος στη χώρα μας- πρόκειται για κινήσεις που έχουν πάρει το δρόμο τους εδώ και πολύ καιρό και πλέον είναι μη αναστρέψιμες.
Κι αυτό έχει να κάνει με τον τρίτο λόγο, που είναι o κίνδυνος, τον οποίο παίρνει κάθε επιχείρηση, λειτουργώντας στην Ελλάδα. Κίνδυνος, ο οποίος είτε της στερεί κεφάλαια, είτε - στην καλύτερη περίπτωση - την αναγκάζει να δανείζεται πανάκριβα. Φεύγοντας από τη χώρα μας, ενισχύει αμέσως την πιστοληπτική της ικανότητα και τη συνολική εμπιστοσύνη των αγορών απέναντί της.
Τέταρτον, γραφειοκρατία. Οι παθογένειες του κρατικού μηχανισμού ζουν και βασιλεύουν και το οne stop shop παραμένει ακόμα μακρινό όνειρο.
Τι πρέπει να γίνει για να αποκατασταθούν όλα αυτά; Πολύ απλά. Να αποφασιστούν, να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις.
Να δώσουμε με αυτό τον τρόπο το δικό μας στίγμα προς τα έξω ότι πολλά αλλάζουν επί της ουσίας εδώ.
Και, πάνω απ΄ όλα, να απλοποιήσουμε το φορολογικό και το αδειοδοτικό καθεστώς και να δεσμευθούμε ότι δεν θα τα αλλάξουμε για τουλάχιστον δέκα χρόνια.
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΙΔΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ.ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ.ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΙΔΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον δεν κατάλαβες τι ακριβώς εννοεί το κείμενο της ανάρτησης. Γιατί αν το είχες καταλάβει θα δικαιολογούσες τη στάση αυτή των εταιρειών. Μιλάμε για κάποιες από τις μεγαλύτερες ελληνικές εταιρείες, που προσθέτουν υπεραξία στη χώρα. Και που υποχρεώνονται να λειτουργούν σε ένα έντονα εχθρικό περιβάλλον.
ΔιαγραφήΆρα αν σε κάτι πρέπει να αντιδράσεις, ως πολίτης είναι η κατάσταση αυτή που αποδιώχνει κάθε σοβαρή επιχειρηματική (και όχι μόνο) δραστηριότητα.
Για ποιό οne stop shop και ποια απλοποίηση φορολογικού και το αδειοδοτικού καθεστώτος μιλάτε κ. Διαμαντή; Όπως πάμε σε λίγο για να κατουρήσεις θα πρέπει να έχεις χαρτί από συμβολαιογράφο ότι διαθέτεις «τα προς τούτο αναγκαία» . . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι εννοείς «Μικρές μονάδες», το γιαουρτάδικο που είχε ο παππούς Φιλίππου στα Πατήσια το 1950 ή το γκαζοζάδικο του Παναγόπουλου (ΗΒΗ) το 1930 στο Μαρούσι; Έτσι δεν ξεκίνησαν οι επιχειρήσεις που τώρα μας αφήνουν γειά; Μήπως θυμάσαι πως και γιατί η ΗΒΗ ενώ εξαγόρασε το νερό Λουτρακίου Καραντάνη, απέκτησε άδεια παραγωγής της PEPSI-COLA τελικά εξαγοράστηκε απ αυτήν; Σου θυμίζω ότι το 2011 η Ελληνική εμπορική ναυτιλία ΕΧΑΣΕ την 1η θέση που κατείχε παγκόσμια. Παρ όλα αυτά οι Έλληνες εφοπλιστές επιμένουν να έχουν το 39% των πλοίων τους με τη σημαία της πατρίδας τους, ενώ οι Γερμανοί έχουν το 16,5% και οι Ιάπωνες το 8% ΜΟΝΟ. Υπάρχει ακόμα πολύ περιθώριο για φευγιό. Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, τα βαπόρια στη Λιβερία.
ΑπάντησηΔιαγραφή