Περισσότερη παγκοσμιοποίηση για τους φτωχούς

Γράφει ο Τάσος Αβραντίνης
Σε γενικές γραμμές όλοι αναγνωρίζουν ότι τα 20 τελευταία χρόνια, χάρη στην παγκοσμιοποίηση, πάνω από 700 εκατομμύρια άτομα στον πλανήτη μας βγήκαν από την φτώχεια και την ανέχεια. Το πρόβλημα, όμως, με την παγκοσμιοποίηση είναι ότι δεν είναι ολοκληρωμένη. Οι αναπτυγμένες χώρες επιδιώκουν το
άνοιγμα των αγορών των αναπτυσσομένων χωρών για να πουλήσουν τα προϊόντα τους, αλλά κρατούν ερμητικά κλειστά τα σύνορά τους στα προϊόντα των αναπτυσσόμενων χωρών για να προστατεύσουν την εγχώρια παραγωγή τους. Μέσω της πολιτικής διαδικασίας, δηλαδή, πιέζονται οι κυβερνήσεις να θεσπίζουν δασμούς και διάφορες άλλες προστατευτικές ρυθμίσεις υπέρ συγκεκριμένων ισχυρά οργανωμένων κοινωνικών ομάδων. Την ίδια στιγμή, όλα αυτά τα προστατευτικά μέτρα λειτουργούν πάντοτε εις βάρος των ανοργάνωτων και χωρίς πολιτική στήριξη –είτε από την άκρα δεξιά, είτε από την άκρα αριστερά– φτωχών κοινωνικών στρωμάτων των προηγμένων χωρών.
Ποιος δεν θυμάται τον περιβόητο αγρότη Jose Bove, έναν από τους πιο σκληρούς πολέμιους της παγκοσμιοποίησης, ή τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές της αμερικανικής χαλυβουργίας; Κανείς, βεβαίως, από τους διαδηλωτές εναντίον της παγκοσμιοποίησης δεν νοιάζεται που εξ αιτίας της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής κα της Ευρωπαϊκής Ένωσης –δηλαδή, των προστατευτικών ρυθμίσεων υπέρ της ευρωπαϊκής αγροτικής παραγωγής– πεθαίνει στον Τρίτο Κόσμο από υποσιτισμό ένας άνθρωπος κάθε 13 δευτερόλεπτα.
Οι φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου θα πάψουν να πεινάνε και θα μπουν σε τροχιά ανάπτυξης εφόσον ενσωματωθούν στην διεθνή οικονομία και τα προϊόντα τους εξάγονται ελεύθερα στις αναπτυγμένες χώρες. Αυτή την πρόσβαση στις αγορές αρνούνται οι προηγμένες κοινωνίες, ενώ την ίδια στιγμή υποκριτικά ολοφύρονται και ανησυχούν για τα 250 εκατομμύρια των εξαθλιωμένων μεταναστών που κατακλύζουν τις χώρες του δυτικού κόσμου από τις χώρες της Ασίας και της υποσαχάριας Αφρικής.
Αν έπρεπε κάποιοι να διαδηλώσουν στις δυτικές κοινωνίες, αυτοί θα έπρεπε να είναι οι φτωχοί και οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες, το δε αίτημα των διαδηλώσεων θα έπρεπε να είναι περισσότερη παγκοσμιοποίηση, περισσότερο ελεύθερο εμπόριο και πτώση του τείχους του αίσχους των δασμών και των κάθε είδους φραγμών στην ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών.
Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, το οποίο έχει να επιδείξει περισσότερες θετικές πλευρές από τις οποιεσδήποτε αρνητικές πτυχές του.
EBR