Είναι πραγματικά αστείο πόσο αμήχανα αντιμετώπισαν όλα τα ελληνικά κόμματα τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών. Αν το παρατηρήσατε, είναι ίσως η πρώτη φορά που κανείς εκ των δικών μας δεν έστειλε έστω ένα
τηλεγράφημα συγχαρητηρίων ή συμπόνιας στους γείτονες – νικητές και ηττημένους.
Το πρωτόγνωρο αυτό φαινόμενο έχει, βέβαια, την εξήγησή του: Η Ν.Δ. θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιχαίρει για την επανάκαμψη της ιταλικής Δεξιάς. Αλλά πώς να το κάνει όταν επικεφαλής της είναι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που δηλώνει εσχάτως και ευρωσκεπτικιστής; Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πολλούς λόγους να πανηγυρίσει την αντιμνημονιακή ψήφο των Ιταλών. Αλλά θα ήταν τουλάχιστον κωμικό να το πράξει, όταν το αδελφό του αριστερό κόμμα καταποντίστηκε και δεν μπήκε καν στη Βουλή.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του, όσο κι αν έψαξε –εν μέσω της συνεδριακής του ομφαλοσκόπησης–, δεν βρήκε καμία απολύτως συγγένεια με τους νικητές των εκλογών. Ενώ ακόμη και η ΔΗΜΑΡ, που θα μπορούσε να αισθάνεται δικαιωμένη καθώς ο Πιερ Λούιτζι Μπερσάνι είναι τρόπον τινά ο Ιταλός... Κουβέλης, δίστασε να εκδώσει έστω κάποια ανακοίνωση. Ο Ιταλός συγγενής της μάλλον της φάνηκε υπέρ το δέον μνημονιακός. Ετσι, οι μόνοι που χθες φαίνονταν –αλλά και δήλωναν– καταχαρούμενοι ήταν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες. Αλλά κι αυτό ουδείς το κατάλαβε. Διότι η μόνη ομοιότητά τους με τον ιταλικό κομήτη «Πέντε Αστέρια» είναι ότι πολλοί ταύτισαν τον ηγέτη κωμικό τους Μπέπε Γκρίλο με τον... κ. Παύλο Χαϊκάλη. Γεγονός που μάλλον θα έπρεπε να ανησυχεί τον κ. Καμμένο παρά να τον κάνει ευτυχή με το γειτονικό αποτέλεσμα.
Ολα τούτα, βέβαια, δεν πιστοποιούν τίποτε άλλο από ένα και μόνον γεγονός: ότι πολιτικές ομοιότητες και αναλογίες ακόμη και σε τόσο κοντινές χώρες σπανίως υπάρχουν. Οσο αδιανόητο, για παράδειγμα, φάνηκε σε πολλούς στην Ελλάδα το πώς οι Ιταλοί ξαναεμπιστεύθηκαν τον Μπερλουσκόνι, άλλο τόσο αυθαίρετη είναι και η συζήτηση για το αν ο αντισυστημικός Γκρίλο μοιάζει περισσότερο με τον Λάκη Λαζόπουλο, τον Μάρκο Σεφερλή ή τον Τζίμη Πανούση.
Στην Ελλάδα, ωστόσο, της υπερβολής, ανάλογες συζητήσεις μονοπώλησαν για μία ακόμη φορά τη δημόσια σφαίρα. Το ελληνικό Τwitter και το Facebook για μία ακόμη φορά πήραν φωτιά από βαθυστόχαστες αναλύσεις. Αλλος απέδωσε το αποτέλεσμα στον «καμένο εγκέφαλο των Ιταλών λόγω της μπερλουσκονικής TV», άλλος έκρινε βαρύγδουπα ότι «ο Μπερλουσκόνι τελειώνει στην Ιταλία, αλλά ο μπερλουσκονισμός στην Ελλάδα παραμένει ένα μείγμα λαϊφστυλάδων και διεφθαρμένων», ένα τρίτος αναρωτήθηκε «πόσο ραγιάδες είμαστε τελικά που δεν δείξαμε τον Ιούνιο την τόλμη των γειτόνων» και ένας τέταρτος ειρωνεύθηκε τον προηγούμενο με το σχόλιο «ένας Μπερλουσκόνι λείπει για να αρχίσει επιτέλους στην Ελλάδα η επανάσταση»...
Στον χορό των τουιτερικών αναλύσεων παρασύρθηκαν, ως είθισται, και αρκετοί πολιτικοί. Ο Ευ. Αντώναρος χαρακτήρισε «ανόητους και ανενημέρωτους όσους βιάστηκαν να κηδέψουν τον Μπερλουσκονι», η Μαρία Γιαννακάκη παρομοίασε τον πρώην Ιταλό πρωθυπουργό και τον κωμικό Γκρίλο με «το δίδυμο της συμφοράς», ο Θάνος Πλεύρης ενθουσιάστηκε με τη γελοιοποίηση της ιταλικής Αριστεράς, ο Αδωνις Γεωργιάδης τσακώθηκε με τον Χρήστο Ζώη για το αν η Ν.Δ. υποστήριζε τον Μόντι ή τον Μπερλουσκόνι και ο Γιώργος Κουμουτσάκος αφιέρωσε στους φόλοουέρς του το τραγούδι «Ancora Vivo» (Ακόμη Ζω) του Adriano Celentano. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Ισως, τελικά, το πιο εύστοχο σχόλιο ήταν του δικού μας Στάθη Καλύβα. Παρατηρώντας αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς να προβαίνουν στα social media σε τόσο επιφανειακές εξηγήσεις για την ψήφο 50 εκατομμυρίων πολιτών, σημείωσε απλά ότι «το Γκρέκο Μασκαρά μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ»...
Για να είμαστε, ωστόσο, δίκαιοι, έχει και μια προφανή εξήγηση γιατί ειδικά αυτήν τη φορά μάς απασχόλησαν τόσο πολύ οι ιταλικές εκλογές, που άλλοτε μας άφηναν παγερά αδιάφορους. Νεοδημοκράτες, πασοκτζήδες, δημαρίτες, συριζαίοι και λοιποί νιώσαμε ενδόμυχα μια ανομολόγητη ικανοποίηση για το γεγονός ότι οι γείτονες έδωσαν ένα χαστούκι στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία. Σαν να αισθανθήκαμε ότι αυτό το αποτέλεσμα ίσως τελικά μας βοηθήσει κάπως να λασκάρουμε ή και να τη σκαπουλάρουμε, για να το πούμε α λα ιταλικά. Το αν μια κυβερνητική αστάθεια στην τρίτη πλουσιότερη οικονομία της Ενωσης θα ωφελούσε την Ελλάδα δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα. Ισως γιατί και πάλι ενδόμυχα θεωρούμε πως ό,τι και να συμβεί στο εξής στην Ε.Ε., εμείς δεν έχουμε πια περιθώριο να την πληρώσουμε ακριβότερα. Είναι, όμως, έτσι; Μακάρι...
Η Καθημερινή
Ο Γκρίλο χαρακτήρισε τον Πέερ Στάινμπρουκ «Αλαζόνα και πολιτικά όχι ιδιαίτερα έξυπνο». «Επί της ουσίας, χαρακτήρισε ηλίθιους τους 8.700.00 Ιταλούς που ψήφισαν το M5S και τους 7.300.000 Ιταλούς που επέλεξαν το PdL. Είναι μια προσβλητική δήλωση που φανερώνει την αλαζονεία και την ελλιπή πολιτική ευφυΐα του γερμανού πολιτικού», έγραψε ο Γκρίλο στο μπλογκ του
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρόεδρος της Ιταλίας Τζόρτζο Ναπολιτάνο, ο οποίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη Γερμανία, ματαίωσε τη συνάντηση που επρόκειτο να έχει μαζί του. Ο Ναπολιτάνο, που έγινε δεκτός και από τον Γερμανό ομόλογό του Γιοάχιμ Γκάουκ, εξέφρασε την εκτίμηση πως η χώρα του «ασφαλώς και δεν ασθενεί», αντιδρώντας στις γεμάτες ανησυχία εκτιμήσεις για την πολιτικώς περίπλοκη κατάσταση που ανέκυψε μετά το αποτέλεσμα των εκλογών.
Οι Ιταλοί πολιτικοί δεν χαρακτήρισαν το λαό τους «διεφθαρμένο» ούτε τη χώρα τους «Τιτανικό», δεν υπόγραψαν μνημόνια εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας χωρίς να τα περάσουν απ τη Βουλή ούτε υπόγραψαν χαρτιά υποταγής αλλά υπερασπίστηκαν τις επιλογές του λαού που εκπροσωπούν.
Πως λοιπόν να μην αντιμετωπίσουν αμήχανα όλα τα ελληνικά κόμματα τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών;