Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιμένουν να φέρνουν τη Νέα
Δημοκρατία σε πρώτη θέση και τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθεί με ελάχιστη διαφορά.
Παράδοξο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Θα ήταν πιο κοντά στο αναμενόμενο,
η αξιωματική αντιπολίτευση να κερδίζει την πρώτη θέση. Και μάλιστα, μέσα στη
δίνη της κρίσης με ευρύτερα στρώματα να βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται,
η ανεργία να
σαρώνει και οι προοπτικές μακρινές.
Την ίδια ώρα, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να
κατανοεί, ούτε καν να υποψιάζεται, τι πραγματικά είναι εκείνο που έχει ανακόψει
την πρώιμη ορμή του και τον έχει θέσει σε μια στασιμότητα και ακινησία. Όχι
μόνο από το περιεχόμενο του λόγου αλλά κυρίως από το ύφος και τη δημόσια στάση
των πολιτικών εκφραστών του ΣΥΡΙΖΑ., προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ανάλυσή του
για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, δεν γίνεται με όρους πολιτικής. Η ανάλυσή
του γίνεται με όρους εξουσίας. Το σύνθημά του είναι «όλα για την εξουσία». Οι
ανάγκες, οι άνθρωποι, οι συγκεκριμένες καταστάσεις και σχέσεις, δεν είναι παρά
η πρώτη ύλη της ιστορίας στο δρόμο της νομοτέλειας, όπως έλεγαν και οι
μαρξιστικές βουλγκάτες, με τις οποίες οι πρωταγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ
διαπαιδαγωγήθηκαν στα νιάτα τους.
Η σημερινή ελληνική κοινωνία πορεύεται στην έρημο. Μέσα σε
αυτή την οδυνηρή πορεία, μια συγκλονιστική συνειδητοποίηση συντελείται. Οι
περισσότεροι κατανοούν σήμερα, ο καθένας με τον τρόπο του και με οδηγό τα
βιώματα και την εμπειρία του, ότι η Ελλάδα – το θεσμικό της πλαίσιο, η πολιτική
της λειτουργία και οι συνθήκες της κοινωνικής συνύπαρξης – όλα αυτά, πρέπει να
θεμελιωθούν από την αρχή. Στη σημερινή κατάσταση, μας οδήγησε η ήττα της
πολιτικής. Χωρίς την αναζωογόνησή της, η Ελλάδα δεν έχει καμία ελπίδα εξόδου.
Αναζωογόνηση όμως της πολιτικής δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς περιεχόμενο, χωρίς
νόημα, χωρίς συμμετοχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπερνά αυτές τις αλήθειες. Παραβλέπει τη
συντελούμενη συνειδητοποίηση και αγνοεί την απόρριψη του παρελθόντος που
βρίσκεται εντός της. Στον πυρήνα αυτής της απόρριψης βρίσκεται η αμφισβήτηση
του κράτους, όπως το βιώσαμε, δηλαδή ως εξουσιαστικό και δουλοκτητικό
μηχανισμό. Με αυτήν την αντίληψη του εξουσιαστικού και δουλοκτητικού μηχανισμού
ο ΣΥΡΙΖΑ. βρίσκεται σε εναγκαλισμό. Με αυτό το όνειρο ζει. Αυτός ο
εναγκαλισμός, είναι εναγκαλισμός με το παρελθόν. Με τις πολιτικές στάσεις και
τις εξουσιαστικές αντιλήψεις που μας οδήγησαν στην κρίση.
Με την έννοια αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί δύναμη οπισθοδρόμησης
και συντελεστή της κρίσης. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε κανένα αίτημα αλλαγής.
Και αυτό που δεν καταλαβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ., το καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο
οι πολίτες.
Aν μου επιτρέπεται και μένα να προσθέσω ακόμα μερικές πτυχές της ίδιας διαπίστωσης:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φαινόμενο του ΠΑΣΟΚ το 1974 και 1981 που ήρθε στην εξουσία ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που προσπαθεί να του μοιάσει ο Σύριζα.
Τότε βγαίναμε μετά από μια μακρά περίοδο χούντας και μετέπειτα δεξιών κυβερνήσεων (Καραμανλή).
Στην Ελλάδα δεν είχε κυβερνήσει κανείς άλλος εκτός από Κέντρο και Δεξιά.
Σαν φυσικό φαινόμενο των καιρών τότε, (ο κόσμος ζήταγε μια κάποια αλλαγή) ήταν να έρθει στην εξουσία μια "άλλη" Κυβέρνηση.
Ενώ τώρα βγαίνουμε μετά από μια μακρά περίοδο κατά την οποία κυβέρνησε επί περίπου 20-25 χρόνια αυτή η "άλλη" Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου). Με ενδιάμεσα στάδια δεξιών Κυβερνήσεων και με επιστέγασμα όλων, την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου).
Αυτή την "αλλαγή" την είδαμε και δεν νομίζω ότι θέλουμε να την ξαναδούμε. Χορτάσαμε από σοσιαλιστικές κορώνες, σοσιαλιστικά τσιμπούσια και σοσιαλιστικά λαμόγια.
Όπως επίσης χορτάσαμε από πρωθυπουργούς των χασαποταβερνών.
Ο Σύριζα έχει κολλήσει και θέλει να αντιγράψει το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν φαίνεται, ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.
Έχει πάρει κοντά του όλα αυτά τα συνδικαλιστικά λαμόγια που έφυγαν σαν ποντικοί από το ΠΑΣΟΚ, όλους αυτούς τους αποτυχημένους λαϊκιστές πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ που έφυγαν από το μαντρί, και επι πλέον έχει μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι από αναρχοαυτόνομους, ροζ και πρασινοκίτρινες συνιστώσες, ανθρώπους - ήδη βουλευτές που τα παιδιά τους έχουν καταδικαστεί για ληστεία, ανθρώπους που λένε "όλοι οι μετανάστες είναι αδέλφια μας", ή που λένε "όλοι όσοι έχουν καταλάβει κτίρια" είναι επαναστάτες που πολεμάνε τον καπιταλισμό, σε κάθε απεργία ταξιτζήδων, φορτηγατζήδων, αγροτών, φαρμακοποιών τρέχει και δηλώνει μετά μεγάλου ενθουσιασμού, ότι όλοι έχουν δίκιο και ότι όλες τις αδικίες θα τις διορθώσει.
Βγαίνει άλλο στέλεχος του και λέει ότι τα Ίμια λέγονται Καρνάκ και είναι Τούρκικα (χαρές εκεί στην Τουρκία!!!).
Τελικά τι δείχνει να είναι ο Σύριζα?
Είναι κόμμα που θα μπορούσαμε να στηριχτούμε πάνω του σαν εναλλακτική λύση (όπως κάναμε το 1981 - άσχετα με το πώς μας βγήκε κατά την εμφάνιση)?
Είναι ένα τσίρκο με πολλές αποχρώσεις?
Είναι υποκριτές και ψεύτες, αναλογιζόμενοι τι και σε ποιούς τάζουν?
Είναι επικίνδυνοι?