Υπάρχουν ακόμα παιδιά των λουλουδιών;

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

Οι άνδρες θα έλεγαν «κόκκινο» και θα ξένοιαζαν. Οι γυναίκες, «κοραλί». Και η Μοιραράκη θα ξεπέταγε δέκα χρώματα σε μια λέξη. Όπως και να 'χει, μιλάμε για το χρώμα που έχει το γεράνι. Μα, όπως και να το χαρακτηρίσεις, το γεράνι θα με ταξιδέψει στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που
μαδούσαμε τα πέταλά του… Ένα-ένα πεταλάκι. Το σαλιώναμε και το κολλάγαμε πάνω στο νύχι. Και μέχρι να κολλήσεις το ένα, ξεκόλλαγε το άλλο. Μα, για το ένα δευτερόλεπτο βουτάς στη θηλυκότητα, άξιζε τον κόπο. Για 'κείνο το λαθραίο ταξίδι στον κόσμο των «μεγάλων». Για τον ψεκασμό «γυναίκας» στην ατμόσφαιρά μας. Από πού σκάει μύτη η θηλυκότητα; Πόσο φαντασία παράγει το παιδικό μυαλό ενώ φοράει τακούνια δέκα νούμερα μεγαλύτερα και τα σέρνει; Τόσα γεράνια που ξέκανα στα μικράτα μου, τόσο απέφυγα τα μακριά βαμμένα νύχια στα ενήλικά μου. Σχεδόν με τρόμαζαν. Τζάμπα πήγαν τόσα γεράνια! Και εκείνα τα κραυγαλέα στοιχεία θηλυκότητας… Όσο και τα κραυγαλέα στοιχεία ανδρισμού. Τι θλιβερή αστειότητα. Σε ένα φύλο, τελικά, κατέληξα. Των γοητευτικών ή μη, ανθρώπων.
Αμ, οι παπαρούνες! Αγριολούλουδο. Αγαπημένες. Για το καθαρό κόκκινο. Το κατακόκκινό τους. Μα πιο πολύ για την ανεξαρτησία τους. Κόψε μια να τη βάλεις σε ανθοδοχείο, αν τολμάς. Θα μαραθεί στο δευτερόλεπτο. Θα γύρει ατιμασμένη. Δεν θα σου κάτσει η παπαρούνα. Δεν της πάει να γίνει διακοσμητικό σε βάζο. Μην το παλέψεις.
Τελευταίες αφήνω τις μαργαρίτες. Έχω θέμα. Πεθαίνω για μαργαρίτα. Μια συγκεκριμένη. Κάθε χρόνο την περιμένω. Σήμερα έκοψα την πρώτη. Εδώ είναι, δίπλα μου, τώρα που σου γράφω. Σ' ένα ποτήρι, με λίγο νεράκι. Η απόλυτή μου! Ξέρεις για ποια μιλάω; Για τη μαργαρίτα με τα άσπρα πέταλα και το κίτρινο στη μέση, που ξεφεύγει από το πλαίσιο και στάζει μια σταγόνα κίτρινο στο άσπρο των πετάλων. Μελέτησέ το! Με συνεπαίρνει. Το πώς ξεφεύγει, το πώς δραπετεύει γλυκά, χύνεται απαλά, για να αξιωθεί τα δικά της όρια. Όχι άναρχα, όχι ανεξέλεγκτα… Ξεγλιστράει σχεδόν ηδονικά. Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Γιατί αν μείνει στα περιφρουρούμενα, απλώς θα πεθάνει. Δηλαδή, δεν θα πεθάνει. Θα πάθει χειρότερα. Θα μαραζώσει.
Λουλούδια… Αγριολούλουδα της άνοιξης. Πας καλά; Τόσα που συμβαίνουν γύρω μας! Τόσα δράματα που εκτυλίσσονται. Τόσες ειδήσεις που τρέχουν… Τρέχουν; Τόσες φωνές. Τόσες απελπισίες μαζεμένες. Τόσα αδιέξοδα. Μα, για λουλούδια εσύ θα γράψεις; Τα 'παιξες;
Κάθε άνοιξη… Ο κόσμος να χαλάει, θα τον θυμάμαι. Σε μια καρέκλα νοσοκομείου. Σε μια πολυθρόνα βολική για τους συνοδούς το βράδυ. Με πονάνε αυτές οι καρέκλες… Εκεί καθόταν. Είχα μπει φουριόζα. Ίσως από συνήθεια, ίσως για να μην κοντοσταθώ στα μάτια του. Τελικά, το δεύτερο. Έβαλα λουλούδια σε ένα ανθοδοχείο. Αγριολούλουδα. Και μετά ένα cd με τον Γιάννη Σπάρτακο να παίζει πιάνο. Του παρέδωσα ακουστικά να βάλει στα αφτιά κι έφυγα κάτι για να φέρω. Γύρισα δέκα λεπτά αργότερα, μπορεί και έντεκα. Κι είχε κλειστά τα μάτια, το κεφάλι γερμένο πίσω, σαν να ταξίδευε σε μαγικό προορισμό, ένα γαλήνιο χαμόγελο και μια μαργαρίτα που κουνούσε πέρα δώθε στο ένα χέρι. Με διαισθάνθηκε. Άνοιξε τα μάτια, έβγαλε το ένα ακουστικό από το αφτί, με κοίταξε «Ααααχ! Ευχαριστήθηκε η ψυχή μου», μου είπε και έλαμψε. «…η ψυχή μου». Σίγουρα η τηλεόραση θα διατυμπάνιζε ειδήσεις. Στα νοσοκομεία πάντα παίζει και μια τηλεόραση, παρηγοριά της συμφοράς. Σίγουρα θα ανέλυαν απελπισίες. Διεκδικήσεις, αιτήματα, «πεινάω» ανθρώπων. Μα, στο δικό μου τελευταίο πλάνο μένει ένα ανθοδοχείο με αγριολούλουδα, ένας ρυθμός από πιάνο και η φράση «ευχαριστήθηκε η ψυχή μου» με ένα Αχχχχ αργόσυρτο… Λίγες μέρες μετά, ταξίδεψε. Έμεινε η πολυθρόνα για τον επόμενο.
Μα, για λουλούδια θα μιλάμε τώρα; Ναι, ψυχή μου.

protagon