Τα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς...

Αγρότες εργάζονται στο κτήμα Πρέσση, στους Απομάχους (προπολεμικά)

Το 1926 ιδρύεται ο σταθμός χωροφυλακής Ποδονίφτη, που είχε ως κύρια αποστολή του την ασφάλεια των εργατών που συνέχισαν έργα αποπεράτωσης του προσφυγικου΄συνοικισμού, αλλά και των λίγων μόνιμων κατοίκων της εποχής.

Το 1928 βάζουν τα πρώτα "δοκάρια" δηλαδή γκολπόστ στη μεγάλη αλάνα δίπλα στο φούρνο του Βαϊκούση (στη σημεινή οδό Καππαδοκίας) και το άλλο προς την πλατεία Πατριάρχου. Εκεί σε λίγα χρόνια θα γινόταν το γήπεδο της ΑΕΚάρας, η καρδιά της Φιλαδέλφειας!


Σε μια περιοχή με άφθονο νερό, το πρόβλημα ήταν η ύδρευση...

Η εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων στον προσφυγικό συνοικισμό δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα ύδρευση, με αποτέλεσμα το θέμα να φτάσει ως
τα κυβερνητικά κλιμάκια. ΜΕγάλη σύγκουση είχε σημειωθεί τότε στην περιοχή ανάμεσα στους "παλαιούς" μενιδιάτες αγρότες και στους "νέους" πρόσυγες κατοίκους του συνοικισμού. Οι πρώτοι κατηγορούσαν την κυβέρνηση που ήθελε να επεκτείνει τη μεταφορά νερού έσω της Ούλεν στην περιοχή, λέγοντας στους πρόσφυγες ότι τα νερά της Ούλεν ήταν ακάθαρτα κι ακατάλληλα για να τα πίνουν οι άνθρωποι. Στόχος φυσικά ήταν η προστασία των κτημάτων τους και η διατήρηση του "Ποδονίφτη" ως αγροτικής περιοχής με άφθονη άρδευσ,η κι ανύπαρκτη ύδρευση.

Χάλκης και 40 Εκκλησιών. Εδώ έμενε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσόστομος ο Α! Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1941.

Μετά από χιλιάδες προβλήματα που δημιουργήθηκαν, στις 7 Απριλίου 1930 λειτούργησε η "δεξαμενή" που είχε ανεγερθεί ένα χρόνο νωρίτερα στο Άλσος (εκεί όπου βρίσκεται και σήμερα) κι από την οποία έπαιρναν νερό για να πιουν οι άτυχοι πρόσφυγες που, διωγμένοι από τη Μικρά Ασία, αντιμετώπισαν νέες περιπέτειες της Οδύσσειάς τους στη μητέρα Ελλάδα...

Στις 13 Ιουνίου 1928 στην κεντρική πλατεία Πατριάρχου, από το μπαλκόνι της οικίας του Πατριάρχη, εκφώνησε πολιτική ομιλία στις εκατοντάδες προσφύγων που είχαν μαζευτεί, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο μεγάλος αυτός πολιτικός ζήτησε ομόνοια κι ομοψυχία για να ενταχθου΄ν όσο καλύτερα γίνεται οι πρόσφυγες στη ζωή του τόπου και υποσχέθηκε την ανέγερση δεύτερου δημοτικού σχολείου (το οποίο και πραγματοποίησε) που μέχρι το 1932 συστεγαζόταν με το πρώτο στο λυόμενο κτήριο του Σπαθάρη.