Ανάλυση: Γιατί η Τουρκία άλλαξε στάση στην υπόθεση της Λιβύης

Στην κόψη του ξυραφιού βρίσκεται αυτή τη στιγμή η τουρκική εξωτερική πολιτική, εξαιτίας της πάγιας τακτικής της να πηγαίνει όπου φυσά ο άνεμος.
Η στάση της Άγκυρας στο θέμα της Λιβύης, σε αντίθεση με αυτήν έναντι του Μουμπάρακ που ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή, βάζει τέρμα στις ψευδαισθήσεις της για εδραίωση της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης και χώρας-προτύπου για τον αραβικό κόσμο.
Η Άγκυρα επιθυμούσε την απομάκρυνση του Μουμπάρακ, καθώς τον θεωρούσε εμπόδιο για τα περιφερειακά της οράματα. Τα πράγματα, όμως, με την Λιβύη δεν είναι

εύκολα. Πρώτα από όλα ο κ. Ερντογάν διατηρεί στενές φιλικές σχέσεις με τον Καντάφι. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, στο πλαίσιο της Διάσκεψης ΕΕ – Αφρικής που διεξήχθη στην Τρίπολη (όπου είχαν σπεύσει να υποβάλουν τα σέβη τους στον Καντάφι όλοι όσοι τον βομβαρδίζουν σήμερα), ο Τoύρκος πρωθυπουργός  έλαβε από τον δικτάτορα το βραβείο για τα ανθρώπινα δικαιώματα!
Επίσης, η Άγκυρα έχει τεράστια οικονομικά συμφέροντα στη Λιβύη. Περίπου 25.000 Τούρκοι εργάτες  εργάζονταν στα μεγάλα έργα υποδομής που ανέλαβαν μεγαλοεργολάβοι οι οποίοι υποστηρίζουν το Κόμμα του κ. Ερντογάν. Οι επενδύσεις τους  που ανέρχονται στα 20δις δολάρια  θα τιναχτούν στον αέρα αν καταρρεύσει το καθεστώς Καντάφι.
Επειδή η τουρκική εξωτερική πολιτική ασκείται με το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή καταρρακώνεται η εικόνα της δημοκρατικής, ανεξάρτητης περιφερειακής δύναμης και το ηγετικό προφίλ του ηγέτη που τόλμησε να πει «one minute» (ένα λεπτό)  στον Ισραηλινό ομόλογο του.
Με την στρατιωτική επιχείρηση των συμμαχικών δυνάμεων αυξάνεται η επιρροή και η παρουσία της  Δύσης στη Μέση Ανατολή. Οι αποικιοκράτες του χθες μετέφεραν στην περιοχή αυτή πολιτισμό, οι σύγχρονοι θα μεταφέρουν τη δημοκρατία αφού ανατρέψουν τα δικτατορικά καθεστώτα που οι ίδιοι εξέθρεψαν.
 Αυτό δείχνει ότι η Άγκυρα με  ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να εδραιώσει το προφίλ της ηγετικής δύναμης στην περιοχή. Εάν οι Σαουδάραβες και το Κατάρ πίστευαν στις δυνατότητες της Τουρκίας, ασφαλώς δεν θα ζητούσαν την παρέμβαση της Γαλλίας και των άλλων δυτικών χωρών.
Το μοντέλο της χώρας που συνδυάζει τη δημοκρατία με το Ισλάμ κατέρρευσε και εξαιτίας της  αδυναμίας της Τουρκίας να πάρει μια ξεκάθαρη θέση έναντι του δικτάτορα Καντάφι.
Τη σύγχυση που επικρατεί στην Άγκυρα την εκφράζει καλύτερα από όλους ο κ. Ερντογάν. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έλεγε στις 28 Φεβρουαρίου τα εξής: «Το ΝΑΤΟ μπορεί να επέμβει στη Λιβύη; Πού ακούστηκε μια τέτοια ανοησία; Τι δουλειά έχει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη; Εμείς σαν χώρα είμαστε αντίθετοι σε μια τέτοια προοπτική, δεν σκεπτόμαστε και δεν συζητάμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο».
Τρεις εβδομάδες μετά ο ίδιος άνθρωπος λέει: «Το ΝΑΤΟ πρέπει να πάει εκεί για να διαπιστώσει και να κατακυρώσει ότι η Λιβύη ανήκει στους Λιβύους. Όχι για να μοιράσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας σε άλλους. Οι Λίβυοι αδελφοί μας έχουν όλες τις δυνατότητες να εγκαθιδρύσουν την τάξη, την ηρεμία στη χώρα τους. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στους Λίβυους να αποφασίσουν μόνοι τους  πριν μετατραπεί η επιχείρηση σε κατοχή».
Έμπιστος και αξιόπιστος σύμμαχος ο αιώνιος επιτήδειος ουδέτερος