Οι νόμοι δεν έχουν συναισθηματισμούς

Είναι ήδη γνωστές οι θέσεις μου για τον πολιτισμό, τις καλλιτεχνικές δρασεις, την σημασία που έχουν για την κοινωνία αλλά και την ανάγκη των πολιτών να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους δράστηριότητες οι οποίες όχι μόνο ψυχαγωγούν, αλλά λειτουργούν και ψυχοθεραπευτικά. Από τη θέση της εξωτερικού συνεργάτη στο Πνευματικό Κέντρο Ν. Φιλαδέλφειας την περίοδο 2004-2010 έζησα από κοντά την ανάγκη του κόσμου να εκφραστεί, να δημιουργήσει, αλλά και να κοινωνικοποιηθεί μέσα από κάθε είδους μορφής τέχνης. Έζησα όμως και την αγωνία των συναδέλφων διδασκόντων να προσφέρουμε πάνω απ΄ολα, σε όχι πάντα ιδανικές συνθήκες, όπως μήνες χωρίς

να λαμβάνουμε το αντίτιμο των υπηρεσιών που παρείχαμε αλλά και την αγωνία για τον αν την επόμενη χρονιά θα βρισκόμαστε πάλι στη θέση ώστε να συνεχίσουμε την εργασία μας. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο και αρκετά ψυχοφθόρο το να γνωρίζεις ότι είσαι εργαζόμενος με ημερομηνία λήξης, να εισπράττεις από όλους την πεποίθηση ότι το έργο που προσφέρεις είναι πραγματικά αναγκαίο, χρήσιμο, αγαπητό και απαραίτητο, αλλά ενώ “εργοδότες” και “πελάτες” πιστεύουν όλα αυτά, τίποτα να μην αλλάζει…   Δυστυχώς οι νόμοι δεν έχουν συναισθηματισμούς. Για να γίνει κάποιος υπάλληλος μόνιμος σε κάποιον φορέα πρέπει να προκυρηχθεί οργανική θέση και να περάσει την σχετική διαδικασία από τον ΑΣΕΠ. Για να μετατραπεί μία σύμβαση έργου, όπως αυτή που αφορά σε εργαζόμενους που απασχολούνται σε φορείς όπως το Πνευματικό Κέντρο, αλλά και σε άλλα ΝΠΙΔ, σύμφωνα με το πρόσφατο Προεδρικό Δ ιάταγμα 164/2004, γνωστό και ως νόμο Παυλόπουλου, οφείλουν να απασχολούνται με πλήρες ωράριο, με ασφάλιση (συνήθως στις συμβάσεις έργου ο εργοδότης δεν υποχρεούται να ασφαλίζει τον εργαζόμενο στο ΙΚΑ, ισχύει το καθεστώς της αυτασφάλισης π.χ ΟΑΕΕ), να απασχολούνται για τουλάχιστον 24 μήνες στον ίδιο φορέα και το κενό διάστημα μεταξύ των συμβάσεων να μη ξεπερνά τους 3 μήνες.   Γνωρίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω προσωπικά δεν προσέφυγα σε διαδικασία απαίτησης μετατροπής της σύμβασης μου σε αορίστου χρόνου. Διότι οι συμβάσεις που γίνονται στην περίπτωσή μας δεν μας δίνουν το δικαίωμα να απαιτούμε μονιμότητα. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και ας μη μας αρέσει.    Επηδεί στην πορεία μου έχω ακούσει πολλά. Υποσχέσεις, ευχολόγια, καλές προθέσεις και άλλες τέτοιες συμπαραστατικές απόψεις, προσωπικά κουράστηκα. Και δεν δέχομαι ξανά να μου “χαιδέψει κανείς τα αυτιά”. Το ίδιο δε θα ήθελα και για κανένα συνάδελφό μου που καταλαβαίνω την αγωνία του ειδικά σε τόσο δύσκολους καιρούς όπου η ανεργία μαστίζει την κοινωνία μας. Συμφωνώ στην σημασία της ύπαρξης του Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου. Στο σημαντικό έργο που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια η συνάδελφος Αλεξάνδρα. Και πως στη συνείδηση όλων μας αποτελεί πάγια και διαρκεί ανάγκη. Δυστυχώς όμως δεν αποφασίζουμε εμείς, η διοίκηση ή ο κόσμος, αλλά ο νόμος. Ελπίζω η αγωνία και ο αγώνας όλων όσων εργάζονται υπό το καθεστώς συμβάσεων τελικά να δικαιωθεί. Υπάρχουν άλλωστε τόσοι εργαζόμενοι γενικά και ειδικά στο Δήμο μας που το αξίζουν. Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία και πάντα πρέπει στη ζωή μας να δίνουμε αγώνα. Εαν κιόλας αυτός γίνεται συλλογικά έχει συνήθως καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά καλό είναι να είμαστε και λίγο ρεαλιστές για να μην απογοητευόμαστε αλλά και να μην δημιουργούμε λανθασμένες εντυπώσεις σε όσους δε γνωρίζουν. Επιβάλλεται στην εποχή που ζούμε…  

Επιτέλους- Ρένα Σιμιγδαλά δημοτική σύμβουλος  Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας