Αρκεί η επιμήκυνση;

Η “επιμήκυνση θα είναι αφετηρία για την υπέρβαση της κρίσης” διαρρέουν κυβερνητικά στελέχη στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, σύμφωνα με τον οποίo αν το Μνημόνιο επιμηκυνθεί κατά 4 έτη αντί των 2, όπως ζήτησε προχθές ο Πρωθυπουργός, θα συμβούν τα εξής:
1. Θα επιμερισθούν χρονικά τα μέτρα ώστε να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις τους.
2. Θα περιορισθεί η ύφεση
3. θα υπάρξουν περισσότερες πιθανότητες επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, όπως ο
περιορισμός του ελλείμματος κάτω από το 3%.
4. Θα διασφαλισθεί η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους.
Σε αυτά τα γενικά μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς μερικά πολύ συγκεκριμένα περί του αντιθέτου:
Θα είναι δώρο άδωρο η επιμήκυνση αν δε συνοδευτεί από νέο κούρεμα του χρέους. Διότι σύμφωνα με τις νέες προβλέψεις, το 2020 το χρέος θα είναι πολύ πάνω από το στόχο του 120% που θέτει το νέο Μνημόνιο, ίσως στο 150%, οπότε μια από τα ίδια, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι χρεωμένη.
Θα είναι επίσης δώρο άδωρο η επιμήκυνση, αν δε συνοδευτεί από τη μείωση του χρέους κατά 50 δισ., ποσό που αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όπως πέτυχε η Ισπανία.
Κανείς δε μας λέει επίσης πώς θα επιτευχθεί η μείωση του ελλείμματος κάτω από 3%.
Επί πλέον, επιμήκυνση σημαίνει πρόσθετη χρηματοδότηση 12-20 δισ. ευρώ. Αν καλυφθεί από κούρεμα των ομολόγων της ΕΚΤ έχει καλώς. Αν αναγκαστεί η Ελλάδα και πάει σε δημοπρασίες έντοκων ομολόγων, τότε θα πληρώσει πολύ ακριβά την επιμήκυνση
Και το σημαντικότερο από όλα: Η επιμήκυνση έχει νόημα μόνο αν τα επόμενα χρόνια υπάρξουν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης ώστε να δημιουργηθούν δουλειές και επενδύσεις.
Στο θέμα αυτό όμως η κυβέρνηση έχει να ξεπεράσει ακανθώδη προβλήματα, όπως σημειώνει αλλού ο blue nile:
1. Την καθίζηση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών λόγω των μέτρων που θα κοστίσουν 9,5 δις περίπου στην πραγματική οικονομία. Πόσοι επιχειρηματίες άραγε θα επενδύσουν όταν ξέρουν ότι θα λείψουν αυτά τα χρήματα από μια αγορά που ήδη τα δύο προηγούμενα χρόνια έχει χάσει άλλα 55 δις; Η απαισιοδοξία των υποψήφιων επενδυτών μάλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη αν τελικά απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι .
2. Την απώλεια της τραπεζικής πίστης που στερεύει από ρευστότητα ακόμα και κερδοφόρες επιχειρήσεις. Κανείς δεν δανείζει πια σε κανέναν με αποτέλεσμα ακόμα κι αυτές οι επιχειρήσεις που μπορούν να σωθούν να μη τα καταφέρουν.
3. Όταν άπαντες στο εξωτερικό γνωρίζουν ότι με το PSI χρεοκοπήσαμε μια φορά χωρίς να λύσουμε το πρόβλημα του εναπομείνοντος χρέους λόγω του επιλεκτικού κουρέματος που έγινε για να αφήσει ανέγγιχτους ΕΚΤ και Γερμανία . Οπότε όλοι περιμένουν εκ νέου ένα άλλο διευρυμένο κούρεμα. Με το ερώτημα που πλανάται να είναι ποιος θα πάει να επενδύσει σε μια οικονομία που ετοιμάζεται εκ νέου να βαρέσει κανόνι.
Τα παραπάνω είναι αρκετά να καθηλώσουν την όποια προσπάθεια για ανάπτυξη. Και προφανώς θα αργήσουμε πολύ ακόμα να δούμε εκείνο το “επενδυτικό σοκ” για το οποίο μιλούσε ο πρωθυπουργός όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Αλλά ας είμαστε και λίγο αισιόδοξοι. Το παιχνίδι για μας δεν έχει χαθεί ακόμα.
Η κατάσταση στην Ιταλία παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Μόντι είναι τραγική.
Η πτώση της Ιταλίας και η επερχόμενη της Ισπανίας δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο.
Μια καινούργια δύσκολη μέρα θα ξημερώσει…
Το ευρώ είναι πολύ πιθανό να διαμελιστεί σε τρεις ζώνες. Της στερλίνας του ευρωμάρκου και του λατινικού ευρώ που θα συμπεριελαμβάνει εμάς, Ιταλούς, Ισπανούς, Πορτογάλους, λίγο αργότερα τους Γάλλους. Οι Ιρλανδοί θα μας κλείνουν σύντομα το μάτι από τα βορειότερα.
Θα υπάρξει ελπίδα για μας όταν θα ενταχθούμε σε ένα νέο κοινό νόμισμα που θα υποτιμηθεί σε σχέση με το ευρωμάρκο, οπότε θα γίνει πιο ανταγωνιστικό, και θα εγγυάται μια πιο ομαλή πορεία στην οικονομία συγκριτικά με τον κόλαφο της δραχμής.
Παράξενοι καιροί…
Η μόνη λύση για μας μάλλον είναι μια …ευρω-διάλυση!
Antinews