υπάρχουν "πτυχιούχοι" του Παιδαγωγικού ή του Μαθηματικού κτλ; Υπάρχουν "αδιόριστοι"; Έχει υποχρέωση το Κράτος να προσλαμβάνει κάθε απόφοιτο των σχετικών σχολών; Αντίστοιχα, οι απόφοιτοι Σχολών με μηδενική απορρόφηση στον ιδιωτικό τομέα, θα πρέπει να θεωρούνται "αδιόριστοι δημόσιοι υπάλληλοι"; Μήπως να θεωρούνται και όλοι οι απόφοιτοι της Ιατρικής "αδιόριστοι γιατροί του ΕΣΥ";
Προς τι η απορία; Ο Συριζα έτσι αντιλαμβάνεται την κατάσταση, έτσι κάνει. Οπαδοί του τεράστιου, θεόρατου κράτους είναι, έτσι βλέπουν το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας. Μέλλον δημοσίου υπαλλήλου θέλουν να εξασφαλίσουν στους Έλληνες. Όχι απλώς να μην αποκρατικοποιηθεί τίποτα, αλλά να φορτώσουμε και άλλο. Όπως οι 100.000 προεκλογικές προσλήψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που δεν ασχολούνται με ...λεπτομέρειες. Όπως με το ποιός θα τους πληρώνει όλους αυτούς; Ο Λαφαζάνης; ο Στρατούλης; ο Δρίτσας; Φυσικά όχι. Οι λίγοι, ελάχιστοι υπόλοιποι που δεν θα μπορούν ή δεν θα θέλουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως γίνεται και σήμερα. Αλλά αυτοί καλά να πάθουν για να μάθουν.
Και δεν τολμά κάποιος να πει τίποτα, ούτε καν να ψελλίσει ότι αυτές οι αντιλήψεις έχουν πεθάνει πρακτικά και δεν εφαρμόζονται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο, γιατί είναι "αριστερές" προτάσεις. Και ως γνωστόν η "αριστερά" δεν επιδέχεται κριτική.
Εντάξει, εντάξει, ξέρω. Αυτά είναι νεοφιλελεύθερα κλπ. θα αρχίσουν να κραυγάζουν τα παπαγαλάκια.
Εγώ που έχω τελειώσει Ιχθυοκαλλιέργειες, μπορώ να ονομάζομαι "αδιόριστος ιχθυοκαλλιεργητής"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο μου ακούγεται.
υποχρέωση να προσλαμβάνει δεν έχει το κράτος. Θα έπρεπε όμως να έχει την υποχρέωση της ορθολογικής κατανομής των θέσεων στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να μην σχηματίζονται ακραίες ανισορροπίες στην αγορά εργασίας. Ή σας φαίνεται πολύ κεντρικός σχεδιασμός μια τέτοια πολιτική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα μου φαίνεται μια αντίληψη εκτός τόπου και χρόνου, πλήρως εκτός πραγματικότητας (συγνώμη, αλλά σε τέτοια ζητήματα πρέπει οι καθαρές θέσεις να αντιπαρατίθεται, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ κι ας μη σε ξέρω). Τι θα πει ακριβώς αυτό που προτείνεις; Ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να επιτρέπει τη φοίτηση ΜΟΝΟΝ σε όσους μπορούν μετά να εργαστούν στο αντικείμενο; Δηλαδή εγώ που τέλειωσα το Πολιτικό της Νομικής (μαζί με άλλους 699 νοματαίους) έπρεπε να μην έχω μπει ποτέ, διότι η αγορά απορροφούσε τότε μόνον 3 Πολιτικούς Επιστήμονες κάθε χρόνο; Οι άλλοι 697 που αποφοιτήσαμε τότε περισσεύαμε; Αν αυτό εννοείς (που ελπίζω όχι) πρόκειται για την πιο αγοραία (με την έννοια της αγοράς) αντίληψη της Παιδείας. Στο Πανεπιστήμιο πιστεύω ότι δεν μπαίνουν μόνο όσοι μετά πρέπει ΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ να εργαστούν στο αντικείμενο, το Πανεπιστήμιο δεν είναι (ή τουλάχιστον δεν ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ) ΙΕΚ (να προσφέρει δηλαδή επαγγελματική κατάρτιση). Ούτε και η πλήρης αποσύνδεση είναι εφικτή, δηλαδή πώς θα εργαστεί ως γιατρός κάποιος που δεν έχει τελειώσει Ιατρική; Το ιδανικό, κατά τη γνώμη μου, είναι κάπου στη μέση: Έχεις μια ανώτερη εκπαίδευση πάνω σε ένα αντικείμενο, το οποίο σημαίνει ότι είσαι καταλληλότερος από άλλους να εργαστείς σε παραπλήσιο τομέα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΝΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΝΑ ΣΟΥ ΒΡΕΙ ΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΝΟ. Αυτή μάλλον είναι η διαφορά μας, αν το έχω πιάσει σωστά το επίμαχο σημείο της διαφωνίας.
ΔιαγραφήΕσύ Διαμαντή που τελείωσες το Πολιτικό, είσαι... αδιόριστος πολιτικός. Προφανώς, κάθε σύστημα εκπαίδευσης θα πρέπει να λαμβάνει υπ όψιν τα δεδομένα της αγοράς εργασίας και εν γένει της οικονομίας, υπό την έννοια ότι θα δίνεται έμφαση σε αντικείμενα σπουδών που θα συνάδουν με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Καμία όμως άλλη παρέμβαση, εκτός από τον προσδιορισμό του αριθμού των εισακτέων, δεν πρέπει να κάνει το κράτος. Εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να παρέχει έγκυρο και αξιόπιστο επαγγελματικό προσανατολισμό, ούτως ώστε ο κάθε υποψήφιος φοιτητής να έχει υπόψη του την πιθανότητα απορρόφησης, σε σχετικό με τις σπουδές του αντικείμενο. Και ας αποφασίσει ο ίδιος.
ΔιαγραφήΕπιπλέον το κράτος θα πρέπει να δημιουργεί συνθήκες ανάπτυξης και ευημερίας του ιδιωτικού τομέα, προκειμένου να υπάρχουν δουλειές για τους πτυχιούχους. Και όποτε χρειάζεται το κράτος να προσλάβει εξειδικευμένο προσωπικό, π.χ. εκπαιδευτικούς, ας καθορίσει τον αριθμό που χρειάζεται και ας κάνει διαγωνισμούς για να προσλάβει τους, κατά τεκμήριο, καλύτερους.
Διαμαντή, συμφωνούμε στη γενική μορφωτική αξία του πανεπιστημίου ανεξάρτητα από τη μελλοντική θέση εργασίας ή τις μελλοντικές θέσεις εργασίας, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι πανεπιστημιακές σχολές προσφέρουν πράγματι ευρύτερη μόρφωση. Στο βαθμό που τα πανεπιστήμια είναι δημόσια και το υπουργείο παιδείας ελέγχει την ίδρυση ή κατάργηση πανεπιστημιακών τμημάτων (κατόπιν προτάσεων των συγκλήτων, βέβαια), είναι στο χέρι της κεντρικής διοίκησης να διαμορφώσει ένα τέτοιο πανεπιστημιακό περιβάλλον. Κατά τ' άλλα, δεν είπα ότι περισσεύατε οι υπόλοιποι και για την οικονομία της συζήτησης θα συμφωνήσω με τη Ζιζέλ, αφού βεβαίως επισημάνω ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα σήμερα.
ΔιαγραφήΤην ίδια εικόνα, πάντως, θα δει κανείς και στον χώρο της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, όπως και στον αμαρτωλό χώρο της ιδιωτικής επαγγελματικής κατάρτισης: πλήρης αναντιστοιχία εκπαίδευσης και αγοράς εργασίας, αρπαχτές από διάφορα μεγάλα και μικρότερα μαγαζιά στηριγμένες στην ψευδαίσθηση της κοινωνικής κινητικότητας που είχε μέχρι χθες η μέση ελληνική οικογένεια, ημιμάθεια κλπ.
Και τα νούμερα της ανεργίας (34% προβλέπει για το 2013 το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, 52% αν θυμάμαι καλά είναι ήδη στους κάτω των 25) διαμορφώνονται και από αυτή την συνθήκη στην παιδεία, νομίζω.
Help, τώρα συμφωνούμε. Κι όταν λέω "τώρα", εννοώ αφού μετέβαλες αισθητά την προηγούμενη θέση σου. Χεβ ε νάις γουικέντ!
ΔιαγραφήΔε μετέβαλα τη θέση μου. Αρχικά είπα ότι "Θα έπρεπε όμως [το κράτος] να έχει την υποχρέωση της ορθολογικής κατανομής των θέσεων στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να μην σχηματίζονται ακραίες ανισορροπίες στην αγορά εργασίας" και κατόπιν συμφώνησα με τη Ζιζέλ ότι "Προφανώς, κάθε σύστημα εκπαίδευσης θα πρέπει να λαμβάνει υπ όψιν τα δεδομένα της αγοράς εργασίας και εν γένει της οικονομίας, υπό την έννοια ότι θα δίνεται έμφαση σε αντικείμενα σπουδών που θα συνάδουν με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας". Δε νομίζω ότι πρόκειται για μετακίνηση. Άσε που το πρώτο σχόλιο ήταν περισσότερο ρητορική ερώτηση, στην οποία βεβαίως τσίμπησε η Ζιζέλ και παραδέχτηκε, καλώς, ότι πρέπει να υπάρχει ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς αυτό να χαρακτηρίζεται κεντρικός σχεδιασμός.
Διαγραφήhelp
ΔιαγραφήΦρονώ ότι το κράτος θα πρέπει να έχει ένα γενικό εποπτικό και συντονιστικό ρόλο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί σε μεγάλα θέματα η πολιτική σχεδιάζεται και υλοποιείται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Δυστυχώς, κεντρικός σχεδιασμός υπάρχει στην εκπαίδευση, όσο υπάρχει το καθεστώς του μοναδικού συγγράμματος. Αυτό, βέβαια, είναι πιο έντονο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που το κράτος εκδίδει και τυπώνει τα βιβλία και έχει λόγο για αυτά μέχρι και η εκκλησία.
Στην περίπτωση,δε, της ανώτατης εκπαίδευσης, θεωρώ ότι αρμόδια να καθορίζουν τον αριθμό των εισακτέων σε κάθε Σχολή και Τμήμα πρέπει να είναι τα ίδια τα Ιδρύματα. Φυσικά το γενικό πλαίσιο και τις γενικές κατευθύνσεις θα πρέπει να τις καθορίζει το κράτος, μέσω της πολιτικής ηγεσίας.
Άλλωστε το οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο της χώρας η εκάστοτε εκλεγμένη πολιτική ηγεσία μπορεί να το καθορίζει.
Αν και δεν αφορά στην παρούσα συζήτηση, η γνώμη μου είναι ότι τα ίδια τα Ιδρύματα θα πρέπει να διοργανώνουν ανά Σχολή τις εξετάσεις και να τις διενεργούν τα ίδια. Και κάθε υποψήφιος να δίνει εξετάσεις στη Σχολή που θέλει, όπως παλαιότερα.
Προσωπικά θεωρώ τις πανελλήνιες εξατάσεις, έναν βλακώδη και τριτοκοσμικό αναχρονισμό.
Φυσικά και συμφωνώ με τον ... απλό diamantis για την διασφάλιση της παιδευτικής αυταξίας του Πανεπιστημίου.
Για μισό λεπτό: αναγνωρίζεις την παιδευτική αυταξία του Πανεπιστημίου ή θεωρείς ότι πρέπει να συνδέεται άμεσα με την αγορά εργασίας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδευτική αυταξία δεν αναγνωρίζω, γενική μορφωτική αξία είπα ότι αναγνωρίζω. Αυταξίες ως γνωστόν δεν υπάρχουν και θα πρέπει να θέσουμε σε κρίση και τους μηχανισμούς παραγωγής της επιστημονικής γνώσης, της "αλήθειας" κλπ. Να μην το κουράσω τώρα, υπάρχει βέβαια τεράστια σχετική θεωρία. Ας πούμε ότι στον βαθμό που στις πανεπιστημιακές σπουδές αντικατοπτρίζεται ένα κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, υπάρχει μορφωτική αξία με αυτόνομο χαρακτήρα. Βεβαίως σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα υπάρχει κάτι τέτοιο, απλώς στο πανεπιστήμιο είναι πιο συμπυκνωμένα τα πράγματα, ενώ πχ στο γιαπί είναι κάπως πιο απλά.
ΔιαγραφήΚατά τ' άλλα, το πανεπιστήμιο δεν έπεσε από τον Άρη ούτε αποτελεί τον Οίκο του Θεού της γνώσης, αλλά δημιουργείται και λειτουργεί μέσα σ' ένα συγκεκριμένο σύστημα για συγκεκριμένους λόγους: Ζούμε σε καπιταλισμό και στον καπιταλισμό (όπως και σε άλλα, εναλλακτικά σχέδια κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης) κεντρικό ρόλο παίζει η οργάνωση της εργασίας μέσα από το σύστημα που ονομάζουμε συνήθως "αγορά εργασίας". Με τον σημερινό καταμερισμό εργασίας είναι κομβική για την επιτυχία του συστήματος η ύπαρξη ενός μηχανισμού μετάδοσης και αναπαραγωγής της γνώσης κι αυτό έχει άμεση σχέση με την οικονομία. Αυτό τον ρόλο παίζουν σε μεγάλο βαθμό τα πανεπιστήμια.
Εδώ υπάρχει ένα πραγματικό πρόβλημα σε σχέση με το ποιος ορίζει τις προτεραιότητες των πανεπιστημίων, τα πεδία των ερευνών τους κλπ. Η Ζιζέλ λέει από πάνω πως αυτό θα πρέπει να είναι στην ουσία αρμοδιότητα του κράτους και της πολιτικής εξουσίας. Εγώ πάλι, που είμαι κάπως καχύποπτος απέναντι στο κράτος θα προτιμούσα μια μεγαλύτερη αυτονομία, που θα επέτρεπε τη γέννηση νέας γνώσης χωρίς κολλάρο. Αλλιώς, αντίο Γαλιλαίε.
Για να σας προλάβω, στο μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς υπάρχει μια ρητορική διαστρέβλωση και μια άρνηση της πραγματικότητας για το ζήτημα της σχέσης πανεπιστημίου-αγοράς και μια προσπάθεια συγκράτησης του πανεπιστημίου σε ορισμένα όρια. Αυτό συμβαίνει γιατί σ' ένα βαθμό υπάρχει μια κακώς εννοούμενη συνδικαλιστική λογική που ντύνει με επιστημοσύνη το άμεσο συμφέρον. Ουδέν κακό βεβαίως σ' αυτό, όλοι για το άμεσο συμφέρον τους ενδιαφέρονται.
Για να συνοψίσω, με ένα μικρό λογικό άλμα, τα πάντα σ' αυτόν τον κόσμο είναι σχέσεις.
ΥΓ. Περιττό να πω και στους δυο σας ότι είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι αυτά τα σχόλια τα διαβάζουμε μόνο εμείς οι τρεις.
Παρά την αναφισβήτητη ευφυία σου και τις γνώσεις σου, αντιφάσκεις.Πώς συνδέεις, για παράδειγμα, τον ισχυρισμό σου ότι "...θα προτιμούσα μια μεγαλύτερη αυτονομία (σ.σ. του Πανεπιστημίου), που θα επέτρεπε τη γέννηση νέας γνώσης χωρίς κολλάρο. Αλλιώς, αντίο Γαλιλαίε" με τον προηγούμενο, όπου ισχυρίζεσαι ότι "το πανεπιστήμιο δεν έπεσε από τον Άρη ούτε αποτελεί τον Οίκο του Θεού της γνώσης, αλλά δημιουργείται και λειτουργεί μέσα σ' ένα συγκεκριμένο σύστημα για συγκεκριμένους λόγους"; Αν δηλαδή ισχύει το δεύτερο, πώς η αυτονομία που επικαλείσαι στο πρώτο θα λύσει τα προβλήματα; Με άλλα λόγια, γιατί η αυτονομία του Πανεπιστημίου (μιλώ για τα ελληνικά ΑΕΙ!) επιτρέπει τη γέννηση νέας γνώσης χωρίς κολλάρο, ενώ ο εξωγενής καθορισμός των πλαισίων του ΑΕΙ το καταδικάζει; Η ζωή έχει δείξει ότι η αυτονομία ΔΕΝ τα λύνει τα προβλήματα. Άρα, Διαμαντή, είσαι κατά της αυτονομίας; Όχι, αλλά αναγνωρίζω τις παθογένειές της.
ΔιαγραφήΑπό την άλλη, μέγα θέμα ανοίγεις με το ερώτημα "ποιος ορίζει τις προτεραιότητες των πανεπιστημίων, τα πεδία των ερευνών τους κλπ". Το κράτος; Πάμε σε ένα μοντέλο Λεβιάθαν, ελπίζω ότι όλοι το απορρίπτουμε (αν όχι, περιμένω αντιρρήσεις). Ο μικρόκοσμος του Πανεπιστημίου; Είναι μικρογραφία των παθογενειών του κράτους. Η αγορά; Κι αυτή έχει τις δικές της υστεροβουλίες. Κατά τη γνώμη μου, μια σύνθεση των επιρροών είναι η πλέον αποδεκτή (από μένα) λύση.
ΥΓ. Πώς είσαι σίγουρος ότι είμαστε τρεις;
Μη μπερδεύεις την ευχή με τη διαπίστωση. Επίσης, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο, υπάρχουν κι άλλες αποχρώσεις. Συνήθως για χάρη της συζήτησης τείνουμε να μιλάμε για τα άκρα ενός συνεχούς χωρίς να θυμόμαστε τις ενδιάμεσες θέσεις. Σ' ορισμένα πεδία του επιστητού, μάλιστα, αυτή η απαράδεκτη απλοποίηση είναι κι η πιο διαδεδομένη μέθοδος έρευνας και εργασίας. Όπως σωστά λες κι εσύ, όταν είμαστε μέσα σ' ένα μοντέλο που ασκούνται διάφορες δυνάμεις, όπου υπάρχουν σχέσεις δηλαδή ανάμεσα συγκρουόμενα συμφέροντα, η ισορροπία θα προκύψει απ' τον συσχετισμό αυτών των δυνάμεων.
ΔιαγραφήΌμως το πανεπιστήμιο δεν είναι ο μοναδικός μηχανισμός παραγωγής κι αναπαραγωγής νέας γνώσης. Ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες επιστημονικές ανακαλύψεις που προκάλεσαν τομές στην πιο πρόσφατη ανθρώπινη ιστορία δεν έγιναν μέσα στα πανεπιστήμια. Αυτό αν δεν κάνω λάθος ισχύει σχεδόν συντριπτικά για τις θετικές επιστήμες και για τα επιτεύγματα των μηχανικών, αλλά ισχύει και για τις ανθρωπιστικές επιστήμες.
Τελείως πρόχειρο ελληνικό παράδειγμα, αν και τέτοια υπάρχουν αμέτρητα: τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη δεν τα κυκλοφόρησε κανένα πανεπιστήμιο, ούτε τα επιμελήθηκε κανένας φιλόλογος καθηγητής πανεπιστημίου. Η πρώτη συγκεντρωτική έκδοση είναι του αριστερού λόγιου και λογοτέχνη Γιώργη Βαλέτα το 1954 και ο επιμελητής της θεωρούμενης σήμερα πιο πλήρους έκδοσης, ο Τριανταφυλλόπουλος (όχι ο Μάκης!), έγινε επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ μόλις πέρσι, περίπου 15 χρόνια μετά τη δημοσίευση της πρώτης έκδοσης - αν σας λέει κάτι για τα πανεπιστήμια αυτό.
Ακόμη παραπέρα, αν ψάξουμε την ανθρώπινη ιστορία πριν την ίδρυση του πρώτου πανεπιστημίου (νομίζω είναι του Καρόλου στην Πράγα που ιδρύθηκε κάπου στον 11ο αιώνα), θα βρούμε άφθονες ανακαλύψεις που δεν έγιναν σε πανεπιστημιακό οικοσύστημα.
Μήπως επομένως να διακρίνουμε την έννοια της επιστήμης και την έννοια της γνώσης από αυτήν του πανεπιστημίου; Μήπως να θυμηθούμε λίγο τον Τόμας Κουν και τον Μισέλ Φουκώ;
Αν δεχτούμε τον ορισμό του δεύτερου για την αλήθεια ("Αλήθεια είναι το σύνολο των κανόνων σύμφωνα με τους οποίους χωρίζεται το αληθές από το ψευδές και αποδίδονται ειδικά αποτελέσματα εξουσίας στο αληθές"), εξηγείται και γιατί ήταν σε τόσο περιορισμένο πλαίσιο το πρώτο μου σχόλιο, πάνω-πάνω. Ήταν κυρίως ένα σχόλιο πάνω στις παρεμβάσεις του κράτους στην αγορά εργασίας και όχι πάνω στο πανεπιστήμιο. Γιατί αν πιάσουμε τη συζήτηση για το πανεπιστήμιο υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν.
ΥΓ. Χαίρομαι που είμαστε τέσσερις ;-)
help
ΔιαγραφήΚάνεις λόγο για αυτονομία. Ελπίζω να μην έχεις κατά νου την έννοια που δίνει στη λέξη αυτονομία η κάστα εκείνη των "πανεπιστημιακών" που λυμαίνεται ...συγγνώμη που διοικεί τα Πανεπιστήμια σήμερα. Αυτοί επιζητούν αυτονομία στη διαχείριση των κονδυλίων του δημοσίου προϋπολογισμού. Εννοούν δηλαδή το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Δημόσιο μόνο ως προς τη χρηματοδότηση και ιδιωτικό ως προς τη διαχείριση. Εκ των πραγμάτων τίθεται το ερώτημα, λοιπόν, αν το κράτος που διαθέτει το δημόσιο χρήμα θα πρέπει να ασκεί έλεγχο χρηστής διαχείρισης, αλλά και άλλους ελέγχους. Για παράδειγμα, αν τηρούνται οι κανόνες της αξιοκρατίας στην εκλογή καθηγητών. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι οι καθηγητές αμείβονται από το δημόσιο προϋπολογισμό.
Από την άλλη η στενή αυτή "σχέση" με το κράτος οδηγεί σε πατερναλισμούς που οδηγούν τις περισσότερες φορές στα γνωστά ελληνικά αποτελέσματα. Δηλαδή στη διαπλοκή μεταξύ της πολιτικής τάξης και του καθηγητικού κατεστημένου.
Εκείνο που νομίζω ότι χρειάζεται, είναι η σοβαρή, μεθοδική και έγκυρη αξιολόγηση και η απόλυτη σύνδεση της χρηματοδότησης με τον δείκτη κατάταξης στην αξιολόγηση. Επίσης θα πρέπει να δοθεί κατεύθυνση συνεργασίας των δημοσίων πανεπιστημίων με ιδιωτικούς φορείς, χορηγούς έρευνας κλπ.Παράλληλα θα πρέπει να ευνοηθεί η ίδρυση και λειτουργία σοβαρών και αναγνωρισμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα οποία θα δώσουν ποιοτική ώθηση σε όλο το σύστημα.
Μόνο ο ανταγωνισμός θα είναι σε θέση να λύσει χρόνια προβλήματα των δημοσίων ΑΕΙ.
Βεβαίως, δεν παραγνωρίζω ότι καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση τέτοιου είδους δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξουν, ταυτόχρονα, αλλαγές σε πολλά κοινωνικά στερεότυπα. Για παράδειγμα αν δεν εξορθολογιστεί αυτό που λέγεται φοιτητικός συνδικαλισμός, αν δεν καταλάβουν τα κόμματα ότι δεν πρέπει να καλύπτουν ποολιτικές νεολαίες που θεωρούν δικαίωμά τους να καταστρέφουν το τεχνικό και το πνευματικό υλικό των πανεπιστημίων. Αν δεν απαλλαγούμε από το καρκίνωμα που λέγεται άσυλο, αν δεν απομακρυνθούμε από την λανθάνουσα αντίληψη της ελευθερίας και της δημοκρατικότητας.
Τέλος, το πανεπιστήμιο είναι υποχρεωμένο να ισορροπεί μεταξύ της διατήρησης της μορφωτικής υπεραξίας που πρέπει να παράγει, αλλά που θα πρέπει να έχει και σχέση με την πραγματικότητα. Κλίνω δηλαδή περισσότερο προς τη θέαση του Διαμαντή.
Ζιζέλ, υποψιάζομαι ότι έγραψες το σχόλιο στις 7.22 χωρίς να έχει εγκρίνει ακόμη το δικό μου από τις 7.12 ο Διαμαντής. Προφανώς βάζουμε το ζήτημα σε άλλη βάση.
ΔιαγραφήΗ απάντηση είναι της ΖΙΖΕΛ, αλλά επειδή από λάθος την έσβησα, την ξαναγράφω εδώ όπως μου την έστειλε:
ΔιαγραφήΝαι, έτσι είναι. Δεν είχε ακόμα εμφανιστεί το δικό σου σχόλιο. Το θέμα αυτό,εκ των πραγματων, είναι πολύ σύνθετο και ακράδαντα πιστεύω ότι δεν αρκεί μόνο ένα νομοθέτημα, όσο επαρκές και πλήρες να είναι, για να εκσυγχρονιστεί η εκπαίδευση και δη η τριτοβάθμια, στη χώρα. Χρειάζονται συνολικές, de profundis αλλαγές σε πολλά πράγματα. Να απαλλαγεί η κοινωνία αυτή από ιδεοληψίες, στερεότυπα, συλλογικές φοβίες και προκαταλήψεις.
Εν ολίγοις, πιστεύω ότι δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε με τα δυτικά πρότυπα, γιατί διαφέρουμε, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, από αυτούς και ΕΠΙΣΗΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, παραμένουμε ανατολίτες.
(Σε παραπέμπω στα γραπτά του Στέλιου Ράμφου πάνω στο θέμα)
Αν μιλάμε για το κράτος και την αγορά εργασίας, τότε δεν έχω βασικές διαφωνίες στα όσα υποστηρίζεις. Αλλά για το Πανεπιστήμιο, συνεχίζω να υποστηρίζω ότι ΔΕΝ πρέπει να δέχεται μόνο όσους φοιτητές μετά θα έχουν εξασφαλισμένη εργασία στο αντικείμενο των σπουδών τους. Κυρίως, γιατί πλέον το "εξασφαλισμένη εργασία" είναι στα όρια του φανταστικού (ούτε καν του φαντασιακού...). Άρα επιστρέφω στο ερώτημα του τίτλου: Τι σημαίνει, ακριβώς, "αδιόριστος εκπαιδευτικός";
ΔιαγραφήΤρείς δεν είσαστε σίγουρα,ούτε βέβαια είστε χίλιοι δεκατρείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά και κάποιοι άλλοι παρακολουθούν την κουβέντα, αλλά δεν εκφράζονται διότι δεν έχουν γνώμη επί του θέματος.
Δεν είναι κακό αυτό.
Για συνεχίστε.
1. Στατιστικές που διάβασα προ δεκαετίας και πλέον έλεγαν πως το 15% των εισαγομένων στις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν τελειώνουν ποτέ τις σπουδές τους, το 35-40% (δεν θυμάμαι ακριβώς) των αποφοίτων της δεν ασκούν το επάγγελμα που σπούδασαν και από τους υπόλοιπους το 25% κάνει περισσότερα από 5 χρόνια για να βρει δουλειά αντίστοιχη με αυτό που σπούδασαν. Απ την άλλη, κάποιος συνδημότης μας σοβαρός επαγγελματίας ψάχνοντας για τεχνίτη μου έδειξε δύο λίστες «υποψηφίων» στις οποίες περιλαμβάνονταν 3 Έλληνες και 14 αλλοδαποί, οι οποίοι μάλιστα προέρχονταν από χώρες που δεν θα έλεγα πως έχουν και πολύ σχέση με το επαγγελματικό «αντικείμενο» του συνδημότη μας. Σημειώνω πως οι αμοιβές που πρόσφερε ήταν ικανοποιητικές Οι αριθμοί κύριε Διαμαντή, λένε ότι για την αγορά εργασίας οι 600 – λίαν επιεικώς - απ τους 700 που τελειώσατε το Πολιτικό της Νομικής περισσεύατε και μη θεωρήσετε παρακαλώ ότι έχω την παραμικρή διάθεση να σας προσβάλλω, αφού και τα παιδιά μου «περισσεύουν», έχοντας και παραπέρα σπουδές από την Ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάποιοι θα έπρεπε να έχουν τελειώσει λ.χ. σιδεράδες ώστε και υπερπροσφορά «Πολιτικών» να μην υπάρχει, πράγμα που ρίχνει τις αμοιβές τους, ούτε να έχουμε «Πολιτικούς» υπάλληλους βιβλιοπωλείων ή πωλητές ασφαλειών ούτε να κάνουμε εισαγωγή σιδεράδων από το εξωτερικό με ότι αυτό συνεπάγεται. Μήπως προσέξατε την εκπαιδευτική στάθμη της νεολαίας μας που μεταναστεύει; Αυτό νομίζω εννοεί ο helpdiamantis με το «πλήρης αναντιστοιχία εκπαίδευσης και αγοράς εργασίας κλπ. κλπ.». Οι αριθμοί στέκουν εκεί και μας χλευάζουν ως κοινωνία διότι τους ξέραμε αλλά κάναμε τα αντίθετα απ ότι μας υπόδειχναν. Μοιραία τίθεται το ερώτημα: κατά λάθος ή σκόπιμα;
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Helpdimantis, όποιος παρακολούθησε κάποιες εκπομπές με προσκεκλημένο τον κ. Τάσιο μάλλον αμφιβάλλει, ότι τα πανεπιστήμιά μας έχουν τη γενική μορφωτική αξία «υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι πανεπιστημιακές σχολές προσφέρουν πράγματι ευρύτερη μόρφωση». Αποφεύγω να αναφερθώ σε προσωπικές μου διαπιστώσεις μιάς και οι αναφορές του στην έλλειψη «ηθοπαιδείας» είναι χαρακτηριστικές όσο αφορά την παραπάνω προϋπόθεση.
3. Helpdimantis αν βάλεις εισαγωγικά στο «αληθές» και στο «ψευδές» ο ορισμός του κ. Φουκώ είναι αληθής. Αλλά ποιος «θέττει» τους κανόνες; Μήπως εκάστοτε «πολιτική ηγεσία» ως «αντιπρόσωπός» μας; Πάντα παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον τα σχόλιά σου και σε αυτή τη «σειρά» ως εδώ συμφωνούμε πλήρως.
4. «Μήπως επομένως να διακρίνουμε την έννοια της επιστήμης και την έννοια της γνώσης από αυτήν του πανεπιστημίου;». Μήπως χωρίς «γνώση» («αρετή» ίσως;) δεν μπορείς να κάνεις «επωφελή» χρήση της επιστήμης; Ξεκινώντας απ αυτά τα ερωτηματικά θα έλεγα ότι ίσως είναι διακριτές ως έννοιες αλλά ως «πρακτική» μήπως πρέπει να τις επανεμπλέξουμε στα πανεπιστήμια; Τι θα μας έλεγε ο Όπι αν ζούσε; Μπορεί να γίνει αυτό υπό τις «κρατούσες» συνθήκες που υποπτεύομαι ότι ο κ. Τριανταφυλλόπουλος (ο Μάκης!) δεν έγινε επίτιμος διδάκτορας κάποιου «ΑΠΘ» επειδή δεν το ζήτησε;
5. Ζιζέλ, μήπως είσαι ΝΔκράτισσα;
Ανώνυμε 10.01
ΔιαγραφήΕνώ τα 4 από τα 5 σημεία του σχολίου σου έχουν πολύ σοβαρές επισημάνσεις, το Νο 5 ερώτημα έρχεται και τα χαλάει όλα.
Πασόκ είναι ακόμη. Το φαινόμενο που παρουσιάζει όμως, έχει αποκτήσει μια ευρεία έκταση στο χώρο τους. Η εξήγηση είναι ότι πρόκειται για την μετατόπιση μεγάλων μαζών από πρώην σοσιαλδημοκράτες προς τα δεξιά-ακροδεξιά οι οποίοι ετοιμάζουν αποσκευές γι΄ αλλού...
ΔιαγραφήΕκτός από την μετανάστευση, υπάρχει και η πολιτική μετανάστευση που πλέον κάνει δυσδιάκριτα τα όρια αφού κατά βάθος ταυτίζονται... Παρόμοιο γεγονός είχε λάβει χώρα το ΄81 λίγο πριν και αρκετά μετά, με δεξιούς-ακροδεξιούς να οργανώνονται στο ΠΑΣΟΚ. Είναι η μάζα που αναζητά την εξουσία και την ευκαιρία στην εξουσία, και η οποία μετατοπίζεται ανάλογα τα ρεύματα κάθε φορά… Φυσικά γράφουν ή εκφέρουν «πλουμιστά» κείμενα με αποκλειστικό στόχο να κρύψουν την πολιτική μετάλλαξη.
Ανώνυμε 6:45
ΔιαγραφήΑν και το σχόλιό σου ευτελίζει μια σοβαρή συζήτηση, συνεπώς θα ήταν ανάξιο απάντησης, μπαίνω στον "πειρασμό" να απαντήσω καθώς περιέχει και κάποιες προσωπικές αιχμές.
Ασφαλώς και ποτέ δεν έκρυψα την κομματική μου τοποθέτηση. Όσοι με γνωρίζουν, όμως, ξέρουν ότι τις απόψεις που διατυπώνω εδώ τις είχα πολλά χρόνια τώρα.
Εκείνο που δεν έχεις αντιληφθεί, είναι ότι από τις αρχές της 10ετίας του ΄90 όταν οι συνέπειες του φαινομένου που ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση (και με πρόσφατο το κοσμοϊστορικό γεγονός της κατάρρευσης του σοβιετικού μοντέλου) άρχισαν να γίνονται αισθητές και στην Ελλάδα, αναπτύχθηκε ένα ρεύμα σκέψης το οποίο αμφισβήτησε ευθέως πολιτικά θέσφατα, ιδεολογικά στερεότυπα, βεβαιότητες και δόγματα και οδήγησε στο εγχείρημα του εκσυγχρονισμού. Το εντυπωσιακό είναι ότι το εγχείρημα αυτό παρότι συγκεκριμενοποιήθηκε και οργανώθηκε στο χώρο του Πασοκ, υπό τον Κώστα Σημίτη, βρήκε απήχηση σε σημαντικό τμήμα τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της κεντροαριστεράς. Συγκίνησε προοδευτικούς ανθρώπους, τόσο από τον φιλελεύθερο χώρο όσο και από την ανανεωτική αριστερά.
Η μετεξέλιξη αυτού του ρεύματος, σήμερα, στις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε, δεν επιτρέπει την κομματική πόλωση, αφού υπερβαίνει κατά πολύ την παραδοσιακή κομματική διαμάχη, κάνοντάς τη να ομοιάζει με συντηρητικό αναχρονισμό. Άλλωστε και η συγκρότηση και υποστήριξη μιας πολυκομματικής κυβέρνησης σε αυτό ακριβώς το αίτημα της εποχής απαντά.
Σε άλλη ανάρτηση, έγραψα ότι θεωρώ ότι το σημερινό πολιτικό δίπολο αφορά την αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων της κοινής λογικής και των δυνάμεων της σχιζοφρένειας.
Αλλά αφού κάνεις λόγο για πολιτικές μεταλλάξεις (όρος εντελώς αδόκιμος και άστοχος κατά τη γνώμη μου) γιατί το περιορίζεις μόνο στο Πασοκ;
Μήπως η ΝΔ δεν έχει μεταλλαχθεί πολλές φορές στην πορέια της; Από το κόμμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, στις πιο ακραίες κρατικίστικές πολιτικές συμπεριφορές; Μήπως το "κατ΄εξοχήν αστικό κόμμα" δεν υιοθέτησε κατά καιρούς τα πιο λαϊκίστικα αιτήματα κακομαθημένων επαγγελματικών ομάδων; Μήπως η "ευρωπαϊκή" ΝΔ δεν ήταν εκείνη που σήκωσε τη ρομφαία του αντιμνημονιακού και κατ΄επέκτασιν αντιευρωπαϊκού αγώνα; Μήπως η ΝΔ δεν ήταν εκείνη η πολιτική δύναμη που πεισματικά αντιστάθηκε σε μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλε η προηγούμενη κυβέρνηση του Πασοκ;
Αλλά μήπως ο Συριζα, ο πολιτικός επίγονος της ανανεωτικής αριστεράς, δεν μεταλλάχθηκε στο σημερινό νεοκομμουνιστικό μόρφωμα, κράμα του απολιθωματικού κομμουνισμού με αριστερίστικές ανταύγειες;
Το να μιλάς λοιπόν για μεταλλάξεις και να το εξαντλείς μόνο στο Πασοκ είναι αποτέλεσμα είτε εμπάθειας είτε άγνοιας. Και τα δύο είναι επικίνδυνα.
Δεν ξέρω κατά πόσον μπορούμε να μιλάμε για ελληνική ιδιαιτερότητα στο θέμα εκπαίδευση/αγορά εργασίας μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Δείτε για παράδειγμα μια πρόσφατη αμερικανική έρευνα για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας στις ΗΠΑ, την μέχρι πρότινος ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οποία δίνει μια εικόνα πολύ γνώριμη και σε μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε καπιταλισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την κινητικότητα των παραγωγικών συντελεστών, ένας των οποίων είναι η εργασία. Θα ήταν ανόητο να περιμένει κανείς να καθίσει σε μια καρέκλα για όλη του τη ζωή. Κι οι επαναστατικές θεωρίες που γεννήθηκαν τον 19ο αιώνα ξεκινούν απ' το ζήτημα αν η ζωντανή εργασία υπόκειται στις ορέξεις του κεφαλαίου ή όχι. Υπ' αυτή την έννοια, το "αδιόριστος εκπαιδευτικός" πράγματι δε σημαίνει τίποτα και είναι και αναντίστοιχο με την πολιτική παράδοση της αριστεράς. Είναι, όμως, προϊόν της αλήθειας, δηλαδή της κυρίαρχης ιδεολογίας μιας εποχής. Αλήθεια κι εξουσία πάνε πακέτο. Ήτοι, αν έχεις την εξουσία, ορίζεις και την αλήθεια. Κορυφαίο παράδειγμα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, η κυριαρχία του πασοκικού λαϊκισμού σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις πολιτικές δυνάμεις, κι ας λέει η "δεξιά διανόηση" για ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη μεταπολίτευση.
Δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη σε διανοούμενους όπως ο Ράμφος ή ο Τάσιος. Έχοντας το προνόμιο του γυάλινου πύργου τους, παρατηρούν μια κοινωνία ασθμαίνουσα και έχουν να της προτείνουν μόνο χαστούκια.
Συμπληρωματικά, επειδή από αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού φτάσαμε: Δεν ξέρω αν φαίνεται αντιφατικό, αλλά το γεγονός ότι τα πανεπιστήμια είναι ένας ελεγχόμενος μηχανισμός δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μορφωτική αξία μέσα σ' αυτά, είτε το δει κανείς από συστημική είτε από αντισυστημική σκοπιά.
1. «Δεν ξέρω κατά πόσον μπορούμε να μιλάμε για ελληνική ιδιαιτερότητα στο θέμα εκπαίδευση/αγορά εργασίας μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πάψαμε ποτέ να ζούμε σε καπιταλισμό και, απ ότι φαίνεται ούτε πρόκειται και παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο. Για να ευλογήσουμε λιγάκι και τα γένεια μας, η πρώτη διοικητικά «παγκόσμια», αυτοκρατορία ήταν του Μεγαλέξανδρου, που εκτεινόταν σταθερά και στις 3 γνωστές τότε ηπείρους. Από οικονομική άποψη οι Έλληνες και οι Φοίνικες έμποροι και καπεταναίοι φαίνεται πως ήσαν βασικά «εργαλεία» της παγκοσμιοποιημένης (καπιταλιστικής) οικονομίας και επειδή οι Έλληνες είναι ακόμα, το ΠΑΣ(οσιαλιστικό)Κ κατάργησε το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΠ.Ε.Ν.)
2. “Συνήθως για χάρη της συζήτησης τείνουμε να μιλάμε για τα άκρα ενός συνεχούς χωρίς να θυμόμαστε τις ενδιάμεσες θέσεις.”
‘Οταν μία κοινωνία διατυμπανίζει ότι έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας (ω ναι, οι αριθμοί στέκουν εκεί και μας χλευάζουν ως κοινωνία που αργοπεθαίνει) και αστυφιλίας μήπως η κατασκευή και άλλων σχολικών αιθουσών στην περιφέρεια που αδειάζει (το σχολειό στο χωριό μου έκλεισε πέρσι, εδώ δεν χρειάζεται να επικαλεστώ τους αριθμούς αλλά το λουκέτο στην εξώπορτα) και η χρηματοδότηση μιας δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που παράγει εκπαιδευτικούς που δεν θα έχουν μαθητές να εκπαιδεύσουν σημαίνει σπατάλη πόρων και απ την πλευρά του κράτους και απ την πλευρά των πολιτών ατομικά, που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί αλλού;
Λ.χ. στην δημιουργία πλουτοπαραγωγικών δραστηριοτήτων στην επαρχία ώστε να μείνει ο κόσμος εκεί (και να ξανανοίξει το σχολειό στο χωριό μου) ή στην δημιουργία συνθηκών ασφαλείας και εμπιστοσύνης στο μέλλον αυτού του τόπου στους πολίτες του, που είναι ένας από τους σημαντικούς αλλά μη «καταμετρήσιμους» παράγοντες στο πρόβλημα της υπογεννητικότητας;
Αν τα παραπάνω ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΗ, μήπως χρησιμοποιώντας τους όρους “πολιτική παράδοση της αριστεράς” και "δεξιά διανόηση" αποδεχόμαστε την «αλήθεια» του «διαίρει και βασίλευε;»
3. Το "αδιόριστος εκπαιδευτικός" αν το αντικαταστήσουμε με το «άνεργος πτυχιούχος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» που αποδίδει καλύτερα την πραγματικότητα, αποτελεί (μαζί με την κατάργηση του ΥΠ.Ε.Ν.) την απόδειξη ότι η πολιτική μας ηγεσία έχει χάσει την έννοια του κέντρου βάρους και του σκοπού της πολιτικής, δεν έχει δηλαδή άλλη στρατηγική πέραν της αυτής που θα της εξασφαλίσει την άνοδο στην εξουσία ώστε, καθορίζοντας αυτή τους κανόνες του «αληθούς» και του «ψευδούς» να παραμείνει σε αυτήν, κυβερνώντας μια χώρα που σύμφωνα με τους αριθμούς αργοπεθαίνει.
Και μοιραία το ερώτημα παραμένει: κατά λάθος ή σκόπιμα;