Η ευρωπαϊκή αντεπίθεση της Μέρκελ

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Η ευρωπαϊκή αντεπίθεση της Γερμανίας αρχίζει σήμερα στην Αθήνα. Η καγκελάριος Μέρκελ αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων για να μην βρεθεί απέναντι σε ένα εκ των πραγμάτων ήδη διαμορφωμένο μέτωπο του Νότου, στο οποίο θα υποχρεωθεί να προσχωρήσει παρά τις όποιες αναστολές του και ο
Ολάντ.
Ο πραγματικός διαμορφωτής αυτής της συσπείρωσης είναι ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μόντι, ο οποίος τον περασμένο Ιούνιο συμπαρέσυρε τον Ισπανό ομόλογό του Ραχόι και επέβαλε στη Σύνοδο Κορυφής την απόφαση για απευθείας δανειοδότηση των τραπεζικών συστημάτων των χωρών-μελών της Ευρωζώνης από τον Μόνιμο Μηχανισμό, μια απόφαση που άνοιξε τον δρόμο για τις ανατρεπτικές αποφάσεις του επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι.
Από τότε μέχρι και πρόσφατα, η Γερμανία ήταν μουδιασμένη, αμήχανη, περιχαρακωμένη, έμοιαζε να έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, με την ήττα και την απομόνωσή της να σφραγίζεται στο Δ.Σ. της ΕΚΤ, όπου ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ Βάιντμαν βρέθηκε να μειοψηφεί μόνος απέναντι σε δεκαέξι.
Μία κατάσταση που θυμίζει τη στρατηγική αμηχανία του Βερολίνου μετά την απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία τον Ιούνιο του 1944, που τερματίσθηκε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, όταν ο στρατηγός Φον Μαντόιφελ εξαπέλυσε την αντεπίθεση των Αρδεννών, διέσπασε τις συμμαχικές γραμμές και εάν δεν είχε σοβαρά προβλήματα ανεφοδιασμού θα είχε πετάξει τις αγγλο-αμερικανικές δυνάμεις στη θάλασσα.
Το μήνυμα της παρουσίας της Μέρκελ στην Αθήνα δεν επιδέχεται παρερμηνείες, ούτε από τον Σόιμπλε, ούτε από τον γνωστό ύποπτο Σιν, που εξακολουθεί να στοιχηματίζει για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Σε αντίθεση με τον στρατηγό Μαντόιφελ, η Μέρκελ μπορεί να κερδίσει την αντεπίθεσή της έστω και στο «πάρα πέντε». Το ζητούμενο της καγκελαρίου, που οι κινήσεις της αναδίδουν την κουλτούρα της ίντριγκας και των ελιγμών που επικρατούσε στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, είναι μία συνολική σταθεροποιητική λύση, που δεν θα υποθηκεύει το προεκλογικό προβάδισμα και την κομματική ενότητα των Χριστιανοδημοκρατών με ορίζοντα τις κάλπες του Σεπτεμβρίου του 2013.
Μετά τον Σεπτέμβριο του 2013, θέματα τα οποία σήμερα είναι ταμπού για το Βερολίνο θα μπουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Από την Τραπεζική Ενωση, την εγγύηση των καταθέσεων μέχρι και την έκδοση ευρω-ομολόγου.
Η Μέρκελ αρχίζει την αντεπίθεση από την Αθήνα για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους πριν από δυόμισι χρόνια επέβαλε την τιμωρητικού τύπου συνταγή διάσωσης: Το μικρό μέγεθος της χώρας, σε σχέση με την Ισπανία και την Ιταλία, της επιτρέπει να διαμηνύσει με μικρότερο κόστος προς αγορές και οίκους αξιολόγησης ότι η Γερμανία, με προϋπόθεση τον σεβασμό κάποιου πλαισίου από τους ενδιαφερόμενους, δεν πρόκειται να επιτρέψει κατάρρευση, αποπομπή ή ακόμη και εθελούσια αποχώρηση χώρας-μέλους της Ευρωζώνης.
Εάν την Ανοιξη του 2010 η Αθήνα ήταν η Ιφιγένεια για να σωφρονιστούν η Λισαβόνα, η Μαδρίτη και η Ρώμη, σήμερα γίνεται το βήμα από το οποίο το Βερολίνο διαβεβαιώνει έμπρακτα ότι δεν υπάρχει «Σχέδιο Β» και ότι μόνη επιλογή είναι πλέον η συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης.
Ηδη, η καγκελάριος, με τα όσα είπε την Κυριακή στο συνέδριο της κομματικής της νεολαίας, κινείται σαν να ήταν επικεφαλής ενός νέου μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών, που είναι και η πιθανότερη κυβερνητική λύση μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013.
Γιατί από την Αθήνα;
Η Μέρκελ αρχίζει την αντεπίθεση από την Αθήνα για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους πριν από δυόμισι χρόνια επέβαλε την τιμωρητικού τύπου συνταγή διάσωσης: Το μικρό μέγεθος της χώρας, σε σχέση με την Ισπανία και την Ιταλία, της επιτρέπει να διαμηνύσει με μικρότερο κόστος προς αγορές και οίκους αξιολόγησης ότι η Γερμανία, με προϋπόθεση τον σεβασμό κάποιου πλαισίου από τους ενδιαφερόμενους, δεν πρόκειται να επιτρέψει κατάρρευση, αποπομπή ή ακόμη και εθελούσια αποχώρηση χώρας-μέλους της Ευρωζώνης.