Το μωρό και τα βρωμόνερα της μεταπολίτευσης

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Κομμάτι- κομμάτι καταρρέει το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης. Κι αυτό διότι οι αλληλοδιευθετήσεις και οι αλληλοεξυπηρετήσεις του πολιτικού συστήματος με κάθε παρασιτική δομή της οικονομίας είχε γίνει ο βασικός της αρμός. Ο χειρισμός της λίστας Λαγκάρντ από τον κ. Βενιζέλο ήταν το τελευταίο επεισόδιο. Θα ακολουθήσουν κι άλλα, διότι οι πρωταγωνιστές του συστήματος δεν

ξέρουν άλλο τρόπο πολιτεύεσθαι. Ανδρώθηκαν πολιτικά σε περιόδους αφθονίας (των δανεικών) και δεν μπορούν να διαχειριστούν την εποχή της στέρησής των. Εξάλλου ολόκληρο το πολιτικο-οικονομικό σύστημα είχε ως πρώτο κινούν το κρατικό χρήμα και τις εξυπηρετήσεις του κράτους. Τα δανεικά ήταν το οικοδόμημα της ύστερης μεταπολίτευσης και το εποικοδόμημα ήταν διάφορες θεωρίες που έγιναν έπεα πτερόεντα μόλις έκλεισε η στρόφιγγα.

Στην Ελλάδα της κρίσης πρέπει να δούμε τα πάντα από την αρχή και νηφάλια. Πρέπει, για παράδειγμα, να ξαναδούμε το θέμα των «προσωπικών δεδομένων». Κάποια εποχή στην Ελλάδα, όλα εθεωρούντο προσωπικά δεδομένα. Κρυβόταν ακόμη και από τη Βουλή οι μισθοί στελεχών του Δημοσίου (που πλήρωναν οι Ελληνες φορολογούμενοι!). Στις αρχές της κρίσης ακόμη και η στόχευση του ΣΔΟΕ σε συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες εθεωρείτο «ποινικοποίηση του χώρου». Θυμάται κανείς τις διαμαρτυρίες για τους ελέγχους στους «γιατρούς του Κολωνακίου», όταν η δημοσιοποίηση -όχι ονομάτων, αλλά απλώς του γεγονότος ότι γίνονται έλεγχοι- βαφτίστηκε «στιγματισμός του ιατρικού επαγγέλματος»;

Τώρα η χώρα -που πάντα εκινείτο σαν τρελό φορτηγό- πάει στην αντίθετη μπάντα. Το αίτημα είναι «όλα στο φως», ακόμη και οι λίστες καταθετών, πριν ελεγχθεί αν αυτοί έχουν μεταφέρει τα χρήματά τους νομίμως ή παρανόμως. Ακόμη και ο υπεράνω υποψίας για την προσήλωσή του στα δημοκρατικά δικαιώματα καθηγητής κ. Μιχάλης Σταθόπουλος δηλώνει «εφόσον πρόκειται για την ανίχνευση βαριάς εγκληματικότητας, “συγχωρείται” η αξιοποίηση στοιχείων τα οποία έχουν συλλεγεί παρανόμως». Ομως αυτό δεν ήταν και το επιχείρημα του Ράμσφελτ για τη χρήση ομολογιών από τρομοκράτες που αποσπάσθηκαν σε κολαστήρια στην Αίγυπτο, στο Πακιστάν και αλλαχού; Φυσικά άλλο είναι η χρήση στοιχείων που προέρχεται από βασανισμό κι άλλο από μια λίστα. Αλλά σάμπως δεν είναι διαφορετικό η κλοπή φόρου και η δολοφονία 3.000 ατόμων στους Δίδυμους Πύργους;

Τα παραπάνω επ’ ουδενί σημαίνουν ότι η λίστα έπρεπε να θαφτεί και να μην ελεγχθούν τουλάχιστον οι μεγαλοκαταθέτες της ελβετικής τράπεζας. Ακόμη κι αν δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό υλικό, σαφέστατα χρησιμεύει ως ενδεικτικό υλικό. Με όπλο αυτά τα στοιχεία οι αρχές μπορούσαν να βρουν πολλούς τρόπους να πιέσουν τους πιθανούς φοροφυγάδες της λίστας.

Υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξουμε τώρα που επαναπροσδιορίζεται ολόκληρο το ιδεολογικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης. Μην πετάξουμε το μωρό των δημοκρατικών δικαιωμάτων μαζί με τα βρωμόνερα του πολιτικού συστήματος. Αυτός δεν είναι ένας θεωρητικός κίνδυνος· το βλέπουμε και το ζούμε στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Η κατάρρευση των ιδεολογημάτων της παλαβής αριστεράς δεν καλύφθηκε από θεωρίες δημοκρατίας. Καλύπτεται ταχύτατα από απεχθέστερες ακροδεξιές ιδεολογίες που αποκτούν όλο και μεγαλύτερα κοινό. Κι αυτό είναι τραγικό…