Σαν σήμερα, πριν από 152 χρόνια...

Σαν σήμερα, το 1860 ο Ρεπουμπλικανός Αβραάμ Λίνκολν κέρδιζε τις εκλογές και γινόταν ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών τηγς Αμερικής. Η πορεία του Λίνκολν προς την προεδρία των ΗΠΑ αναδεικνύει το αστείρευτο ταλέντο αυτού του ανθρώπου, την εμμονή του στις Αρχές και τις Αξίες που υπηρετούσε στη ζωή του και την

επιμονή του να συνεχίζει την προσπάθεια, εκεί που άλλοι θα είχαν σταματήσει.

Στην αρχή σκέφτηκε να γίνει βουλευτής στο Ιλινόις, αλλά αρχικά δεν εξελέγη. Αργότερα είπε να υπηρετήσει την πατρίδα του από τη θέση του γερουσιαστή. Απέτυχε και πάλι να εκλεγεί. Στη συνέχεια θέλησε να γίνει υπουργός, αλλά για μια ακόμα φορά απορρίφθηκε. Κι αφού πέρασε όλες αυτές τις πολιτικές δοκιμασίες, που άλλους θα τους είχαν στείλει σπίτι τους, ο Λίνκολν αποφάσισε να  

«Χθες το βράδυ έβλεπα πάλι εκείνο το όνειρο», έλεγε μόλις πριν λίγες ώρες ο πρόεδρος μιλώντας στον στρατηγό Γκραντ και τον Υπουργό Ναυτικών, Γκίντεον Ουέλς.

«Ποιό όνειρο;», ρώτησε ο δεύτερος.

«Σχετίζεται με το στοιχείο σου, τη θάλασσα. Σαν να βρισκόμουν σε κάποιο παράξενο, απερίγραπτο σκάφος που έμοιαζε να πλέει αργά, σαν αιωρούμενο, και να απομακρύνεται προς κάποια αχανή και ακαθόριστη έκταση, σε κάποια άγνωστη ακτή. Το ίδιο το όνειρο δεν είναι τόσο παράξενο, όσο η επαναληπτικότητά του: κάθε φορά που το βλέπω συμβαίνει κάποιο σημαντικό γεγονός ή καταστροφή. Το είχα ξαναδεί πριν από τα γεγονότα του Φορτ Σάμτερ και τη μάχη του Μανάσσας, αλλά και πριν από μεγάλες νίκες, όπως το Γκέττυσμπεργκ και το Βίκσμπεργκ».

Όλοι απέδωσαν το όνειρο στην αναμενόμενη παράδοση των τελευταίων νότιων στρατευμάτων στον στρατηγό Σέρμαν, από όπου περίμεναν ειδήσεις από στιγμή σε στιγμή. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε τελειώσει και όλοι διακατέχονταν από εύθυμη διάθεση. Μόνο ο πρόεδρος έδειχνε μελαγχολικός και κατηφής.

Λίγο αργότερα επιβιβάστηκε σε μία άμαξα και μαζί με την σύζυγό του αναχώρησαν για το θέατρο Φορντ όπου θα παρακολουθούσαν την θεατρική κωμωδία «Ο Αμερικανός εξάδελφός μας», στην οποία είχαν κρατηθεί οι αντίστοιχες θέσεις επισήμων στο θεωρείο. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, 14 Απριλίου 1865 και το προεδρικό ζεύγος, κατόπιν προτροπής της πάντοτε απαιτητικής συζύγου, είχε αποφασίσει να αφεθεί στην πολυτέλεια μίας νυκτερινής εξόδου, τώρα που ο τετραετής αδελφοκτόνος πόλεμος είχε πλέον λήξει. Ο πρόεδρος δεν είχε καμία διάθεση για θέατρο ή πολυκοσμία, αλλά δεν ήταν εύκολο να αρνηθείς κάτι στη Μαίρη Λίνκολν. Στην έξοδο του Λευκού Οίκου ο πρόεδρος αποχαιρέτησε τον σωματοφύλακά του, Ουίλλιαμ Κρουκ, από την προσοχή του οποίου δεν διέφυγε η μελαγχολική διάθεση του προέδρου. Ακόμα και ο αποχαιρετισμός του ήχησε παράξενος εκείνο το βράδυ. Είχε πει «Αντίο, Κρουκ». Όλες τις άλλες φορές συνήθιζε να λέει «Καληνύχτα, Κρουκ». Σήμερα ξαφνικά, είχε πει «Αντίο»…

Πέντε ώρες αργότερα ο πρόεδρος βρισκόταν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι με μία έκφραση ειρωνείας στα ανοιχτά, αλλά αδιάφορα μάτια του, ασυνήθιστη για τον χαρακτήρα του, βυθισμένος στην άγνοια ενός κώματος και περιστοιχισμένος από τουλάχιστον 50 άτομα τα οποία είχαν συνωστισθεί γύρω από την ψηλόλιγνη μορφή του για να συμπαρασταθούν στις τελευταίες του ώρες. Ο γιατρός ήταν σαφής: δεν υπήρχε σωτηρία. Η σφαίρα είχε εισχωρήσει στο πίσω δεξιό μέρος του κρανίου ακολουθώντας μία διαγώνια πορεία και είχε σφηνωθεί πίσω από τον αριστερό βολβό του ματιού, συμπαρασύροντας στην πορεία της μικρά θραύσματα του κρανίου.

Στην αρχή η έκφρασή του ήταν ήρεμη, αλλά σταδιακά η αριστερή πλευρά του προσώπου είχε αρχίσει να συσπάται, παραμορφώνοντας την άκρη του στόματος με έναν χλευαστικό μορφασμό. Μετά η δεξιά πλευρά άρχισε να μελανιάζει και ο αριστερός οφθαλμός να διογκώνεται. Όταν η Μαίρη Λίνκολν τον αντίκρισε ξέσπασε σε μία υστερική κραυγή και οδηγήθηκε έξω από το δωμάτιο. Η αναπνοή του επιδεινωνόταν. Γινόταν σπασμωδική και για μεγάλα διαστήματα διακοπτόταν τελείως. Το στήθος φούσκωνε σε μία εισπνοή και σε ανύποπτο χρόνο ο αέρας απελευθερωνόταν με έναν ξαφνικό ρόγχο μέσα από τα μελανιασμένα χείλη. Το μαρτύριο αυτό θα συνεχιζόταν για οκτώ ολόκληρες ώρες. Στις 07.00 του Μεγάλου Σαββάτου τα μάγουλα αποτραβήχτηκαν ακόμα περισσότερο μέσα στο κάτισχνο, σχεδόν αποσκελετωμένο πρόσωπο και η αναπνοή επιταχύνθηκε σε ρυθμό, με μικρές, σύντομες εισπνοές. Είκοσι λεπτά αργότερα το στήθος ανέβηκε σε μία βαθιά, τελευταία ανάσα, ο αέρας απελευθερώθηκε αργά και το πρόσωπο απέκτησε πάλι την αρχική ηρεμία του, σαν πράγματι η ψυχή του να ταξίδευε γαλήνια, «…προς κάποια μακρινή, αχανή έκταση, κάποιας άγνωστης ακτής».

Ο υπουργός πολέμου Έντουιν Στάντον, το ισχυρότερο στέλεχος της κυβέρνησης μετά τον ίδιο τον πρόεδρο, ξεστόμισε τις τέσσερις λέξεις οι οποίες θα γίνονταν ο επικήδειός του: «Τώρα ανήκει στην Ιστορία»…