εξής δυο βαρύγδουπες και γεμάτες αυτοπεποίθηση φράσεις:
1. Μας κρίνει όλους ο λαός.
2. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε το όποιο πολιτικό κόστος
(επιμένοντας μέχρι τέλους για τις θέσεις και πράξεις μας που θεωρούμε οπωσδήποτε σωστές).
Στην περίπτωση της πρώτης φράσης, οι «πολιτικοί» μας δηλώνουν την απόλυτη πεποίθηση τους, ότι το αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο μπορεί ανεπιφύλακτα να κρίνει και να αποφαίνεται είτε επιδοκιμαστικά είτε αποδοκιμαστικά έναντι των πολιτικών θέσεων και πράξεων του κάθε πολιτικού. Με άλλα λόγια οι πολιτικάντηδες μας, θέλοντας πάντα να επιδεικνύουν πως βάζουν τάχα πάνω από όλα το λαό και την κυριαρχία του, λένε πως ο λαός έχει πάντα και αδιαμφισβήτητα δίκαιο.
Εντούτοις οι ίδιοι έρχονται και ανατρέπουν πλήρως με την αντιφατική τους δεύτερη αγαπημένη κουβέντα, το πρώτο απόφθεγμα τους περί του «σοφού και αλάνθαστου λαού κριτή». Διότι πως είναι δυνατό να είναι έτοιμοι να αποδεχτούν πολιτικό κόστος όταν κατηγορηματικά δεν αμφισβητούν ποτέ όπως υποστηρίζουν τη λαϊκή βούληση ;
Αφού πολιτικό κόστος σημαίνει να χάσουν πολιτική δύναμη και επιρροή! Και πότε χάνει κάποιος που εκλέγεται δημοκρατικά την πολιτική του δύναμη και επιρροή;
Ε όταν ο λαός δεν τον ψηφίζει. Πότε ο λαός δεν τον ψηφίζει;
Όταν κρίνει με βάση το αλάνθαστο (σύμφωνα με του πολιτικάντηδες) πολιτικό του ένστικτο πως οι θέσεις και πράξεις αυτού που ζητεί τη ψήφο του είναι λανθασμένες και βλαβερές.
Αρά λέγοντας κάποιος πως είναι έτοιμος να αποδεχτεί πολιτικό κόστος, με βάση την αντιφατική σκέψη των πολιτικάντηδων μας, εννοεί πως όταν θα υποστεί πολιτικό κόστος στην πράξη, τότε σημαίνει πως την ίδια στιγμή έχει υποπέσει σε λανθασμένες και βλαβερές θέσεις/πράξεις, τις οποίες ο λαός διαπίστωσε σαν αλάνθαστος κριτής που υποτίθεται ότι είναι και γι αυτό τον τιμώρησε!
Σημ: Τα πιο πάνω γράφτηκαν εξ αφορμής των βαρύγδουπων δηλώσεων ελλαδιτών πολιτικάντηδων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οι οποίοι ισχυρίζονται με περηφάνια πως άφοβα πλήρωσαν, πληρώνουν και θα πληρώσουν πολιτικό κόστος, αλλά παρόλα αυτά θα συνεχίσουν να παραμένουν αμετακίνητοι από τις «ορθές» τους θέσεις τις οποίες ο λαός απλά τυγχάνει να απορρίπτει και να καταδικάζει.
Ramnousia
Ω! ναι, και βέβαια τους κρίνει ο λαός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό και το κύριο μέλημά τους είναι να διαμορφώσουν έτσι τα κριτήριά του ώστε να κρίνει θετικά μεν το έργο «αυτών», αρνητικά δε των «άλλων».
Και αφού με το έτσι διαμορφωμένο «αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο» το έργο τους θα κριθεί θετικά, προφανώς είναι και έτοιμοι να δεχθούν το όποιο πολιτικό κόστος - εν προκειμένω κέρδος που μεταφράζεται είτε στην κατάκτηση της εξουσίας είτε στην διατήρησή της.
Επειδή όμως το να διαμορφώσεις τα κριτήρια «αλάνθαστου λαϊκού ένστικτου» είναι κάπως δύσκολο, μήπως θάταν ευκολώτερο να μην υπάρχουν ως κριτήρια παρά μόνο η συνήθεια, η άγνοια, ο φόβος και το συμφέρον;
Για παράδειγμα αν τα τρώμε όλοι μαζί ποιος θα κάτσει να σκεφτεί πόσο τρώει ο καθένας μας, που τα βρήκαμε αυτά που τρώμε ή ποιος θα πληρώσει στο τέλος τον λογαριασμό;
Εξ άλλου, όσοι τρώνε δεν μιλάνε.
Αλλά με αυτά όμως τα κριτήρια ποια είναι πλέον η σημασία του «ορθού»; (προφανώς δεν αναφέρομαι στο τελευταίο τμήμα του παχέως εντέρου)
«Πώς θα ήταν οι κοινωνίες αν βασίζονταν περισσότερο στις αρχές της διανόησης; Αμφισβητώντας και όχι συμπλέοντας; Κριτικάροντας και όχι συμφωνώντας; Πώς θα ήταν τα Μέσα Ενημέρωσης αν δεν εγκλωβίζονταν στον ξύλινο πολιτικό λόγο, στα δρώμενά του και στο “ψέμα- αίμα- σπέρμα”; Πώς θα ήταν τα σχολεία αν δίδασκαν σκέψη και όχι παπαγαλία; Αν δεν αξιολογούσαν το “κατά γράμμα” αλλά το “κατά κρίση”; Πώς θα ήμασταν όλοι αν ήμασταν ελεύθεροι;», αναρωτιέται ο Καστοριάδης (http://zenithmag.wordpress.com/2011/05/23/)
Έλα ντέ. . . . .
Υ.Γ. Μήπως οι τυχόν «πολιτικοί» που δεν είναι «πολιτικάντηδες» αποτελούν το «άλλοθι» του συστήματος που τους επικαλείται μεν αλλά όχι και πολύ «φανατικά» μην τυχόν και αποκτήσουν «απήχηση» και την εξ αυτής «πολιτική ισχύ» και έχουμε και κανένα ατύχημα;