Η Πραγματική Αξία Του TEDxAthens

Γράφει ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος 
Πριν από λίγες μέρες πολλοί από εσάς κι εγώ πήγαμε στο TEDxAthens 2012, αυτό το συνέδριο που διεξάγεται κάθε χρόνο και συγκεντρώνει πολύ και πολύ καλό κόσμο και ομιλητές από όλη τη Γη. Έκτοτε πολλά γράφτηκαν στα σόσιαλ μύδια και στα μπλογκζ για το event, τα περισσότερα θετικά, και γι’ αυτό δεν σκόπευα να γράψω κι εγώ ότι είδα το Λαρς Ράσμουσεν να μας δείχνει τη μαμά του ή
πόσο φανταστικός ομιλητής ήταν ο Κρεγκ Γουόλτσερ από το βιβλιοπωλείο Atlantis της Σαντορίνης. Πιθανότατα τα έχεις διαβάσει όλα αυτά αλλού. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι που δεν είδα να γράφεται πουθενά και το οποίο θεωρώ σημαντικό. Το TEDxAthens και όλα τα TEDx events στον κόσμο περισσότερο από «συνέδρια» και «δεξαμενές ιδεών» είναι κάτι άλλο: Είναι ψυχαγωγία. Διασκέδαση. Αυτό πολλοί -κι εγώ, όταν έγραψα για το θέμα πριν από λίγους μήνες- το παραβλέπουν και είναι κρίμα, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι το πιο σημαντικό. Καλές είναι οι ιδέες ως ιδέες και οι εμπειρίες και τα τσιτάτα του τύπου «κάνε τη ζωή σου όπως θέλεις να είναι», αλλά η περιγραφή ενός TEDx event ως μια πλατφόρμα που προβάλλει τέτοια πράγματα είναι κατά τη γνώμη μου παραπλανητική και άδικη. Οι «ιδέες» και η «καινοτομία» και η «έμπνευση» είναι μόνο μια βιτρίνα και μια αφορμή. Στην πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου ο κόσμος απολαμβάνει το TEDxAthens κυρίως επειδή είναι πάρα πολύ ωραίο θέαμα. Σκέψου το λίγο. Σκέψου την ψυχαγωγική αξία του προφορικού λόγου. Φαντάσου ένα φίλο σου να σου λέει κάτι που του συνέβη, ή έναν παππού στο χωριό να σου μιλάει για τα νιάτα του, ή έναν παλαιότερο συνάδελφό σου να σου λέει τις εμπειρίες του από τη δουλειά. Οποιοσδήποτε άνθρωπος αντλεί ευχαρίστηση από τέτοιου τύπου επαφές, έτσι δεν είναι; Οι άνθρωποι μιλάνε μεταξύ τους από την αρχή της ιστορίας τους και όταν ο ένας από τους συνομιλητές έχει κάτι ενδιαφέρον να πει, ο άλλος κερδίζει πάντα, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο της κουβέντας. Δες τώρα αυτή την καταπληκτική ομιλία του Κεν Ρόμπινσον από το TED, τη δημοφιλέστερη αντίστοιχη ομιλία στο YouTube. 

 Δεν είναι απολαυστική; Δεν περνάς 18 θαυμάσια λεπτά ακούγοντάς την; Ή δες αυτές. Δεν είναι σα να διαβάζεις ένα καλό διήγημα ή να βλέπεις ένα ωραίο επεισόδιο του Seinfeld; Μπορεί να μη σου αφήσει ούτε «έμπνευση» ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ή νέες ιδέες. Μπορεί και να σου αφήσει, δεν ξέρω. Το απολύτως σίγουρο, όμως είναι το εξής: Βλέποντάς την, ψυχαγωγείσαι. Είναι ωραίο πράγμα να το παρακολουθείς, ειδικά από κοντά, παρέα με άλλους. Στο TEDxAthens, αν μέτρησα καλά, 35 άνθρωποι μίλησαν σε 1500 ανθρώπους για 17 ώρες. Τριάντα-πέντε. Περίπου οι 30 από τους 35 είχαν κάποιο ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου. Περίπου οι 20 ήταν πολύ καλοί, και τουλάχιστον 5 με ενθουσίασαν με τρόπους που ελάχιστα πράγματα με ενθουσιάζουν πια. Από αυτή τη διαδικασία δεν εισέπραξα ούτε ιδέες ούτε έμπνευση -είμαι σε μια ηλικία και μια κατάσταση που βρίσκω πολύ δύσκολο το να εμπνευστώ από ανθρώπους που μιλάνε για 18 λεπτά σε μια σκηνή-, αλλά εισέπραξα καθαρή, ατόφια, εξαιρετικής ποιότητας ψυχαγωγία. Όπως πληρώνεις 7 ευρώ για να δεις μια δύωρη ταινία, ή 70 ευρώ για να δεις μια μικροσκοπική φιγούρα στην άλλη άκρη του σταδίου να κουνιέται για μιάμιση ώρα καθώς ακούς ωραία τραγούδια με κακής ποιότητας ήχο, έτσι μπορείς να δώσεις 50 ευρώ και να απολαύσεις μέσα σε δύο ημέρες 17 ώρες αξιόλογο προφορικό λόγο. (και δεν υπολογίζω κάν την αξία της ανθρώπινης επαφής με φίλους και αναγνώστες στα διαλείμματα, ή τις γαστριμαργικές και άλλες παροχές του event, ή την ώσμωση γενικότερα -αυτά είναι επιπλέον). 17 ώρες ψυχαγωγία. Δεν είναι λίγο πράγμα.