Τριαντατέσσερα πράγματα που μας δίνουν χαρά

Γράφει η Ηρώ Κουνάδη
«Σταγόνες βροχής σε τριαντάφυλλα, και μουστάκια σε γατάκια» τραγουδούσε η Julie Andrews στη Μελωδία της Ευτυχίας, ότι σκέφτεται για να νιώσει καλύτερα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Να είναι άραγε τόσο απλό; Βλέπουμε ήδη τους κυνικότερους εξ υμών να γελάτε ειρωνικά απέναντι στην αφέλεια μιας παιδικής ταινίας γυρισμένης τη δεκαετία του ’80. Ακόμη, όμως, και αν όλοι μας έχουμε
περάσει προ πολλού την ηλικία που θα μας επέτρεπε να το παραδεχτούμε δυνατά και δημοσίως, ο καθένας μας χαμογελάει τελικά –έστω από μέσα του– με τα δικά του μικρά, ασήμαντα, χαζά καθημερινά πράγματα. Ακόμη κι αν αυτά δεν είναι τόσο ρομαντικά όσο οι σταγόνες της βροχής επάνω στα τριαντάφυλλα, αλλά τόσο πεζά όσο τα γεμιστά με κιμά επάνω σε ένα ταψί στην κουζίνα της μαμάς του.
Και για να αποδείξουμε του λόγου μας το αληθές, σας προκαλούμε: Διαβάστε τη λίστα που ακολουθεί και πείτε μας (στα σχόλια, στο τέλος του κειμένου, κι εμείς θα σας πιστέψουμε, αν και θα απογοητευτούμε λίγο) ότι δεν σας κάνουν να χαμογελάτε:
Ο ήχος της βροχής έξω από το παράθυρο, λίγο πριν σας πάρει ο ύπνος.
Η στιγμή που βγαίνετε σκουντουφλώντας αγουροξυπνημένοι από το σπίτι και προσπαθείτε να τυλιχτείτε με το παλτό, όταν ξαφνικά διαπιστώνετε ότι δεν κάνει κρύο.
Το αγαπημένο σας τραγούδι στο repeat.
Το αγαπημένο σας τραγούδι στο repeat, και δυνατά στα ηχεία, την ώρα που διαπιστώνετε ότι η Κηφισίας (ή οποιοσδήποτε άλλος δρόμος καταριέστε διασχίζετε καθημερινά) δεν έχει κίνηση.
Τα επιτραπέζια.
Η μυρωδιά έξω από τα καφεκοπτεία.
Η φωτισμένη Ακρόπολη, την στιγμή που την προσέχετε ξαφνικά ενώ μέχρι-πριν-ένα-λεπτό-θα-παίρνατε-όρκο-δεν-φαινόταν-από-εδώ-που-είστε.
Η φράση «ασ’ το πάνω μου» συνοδευόμενη από βλέμμα σιγουριάς, όταν ακούγεται από τα χείλη κάποιου που εμπιστεύστε πολύ.
Τα ημιφωτισμένα καλντερίμια με παλιά αρχοντικά. Σαν αυτά της Πλάκας.
Το φως της ανατολής, την πρώτη φορά που το προσέχετε μετά από μια από εκείνες τις δεν-κατάλαβα-πώς-πέρασε βραδιές.
Ο ήχος του κινητού σας, μετά από ώρες αναμονής ενός κάποιου τηλεφωνήματος.
Η στιγμή που διαπιστώνετε ότι κάποιος σας εκτιμάει/ συμπαθεί/ σκέφτεται/ αγαπάει πολύ.
Οι θάλασσες με τιρκουάζ νερά.
Τα βίντεο με αστεία ζωάκια στο YouTube.
Οι έρωτες και η εξιστόρησή τους.
Η στιγμή που πέφτετε πολύ κουρασμένοι στο κρεβάτι, ξέροντας ότι μπορείτε να κοιμηθείτε όσες ώρες θέλετε (γιατί αύριο είναι Σάββατο).
Οι μεθυσμένες αγκαλιές στα πάρτι γενεθλίων. Και Πρωτοχρονιάς. Οι μεθυσμένες αγκαλιές, γενικώς.
Η τελευταία φορά που κλείνετε τον υπολογιστή του γραφείου, φεύγοντας για άδεια. Ή έστω για Σαββατοκύριακο.
Ένα νέο notification στο Facebook, κάποιο μεσημέρι που πλήττετε θανάσιμα.
Ο ήλιος, μια χειμωνιάτικη μέρα. Ή μια ανοιξιάτικη μέρα. Ή ο ήλιος γενικώς.
Το πρόσωπο κάποιου που φωτίζεται όταν σας βλέπει.
Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.
Η χαρά της ανακάλυψης όταν επιτέλους, μετά από ώρες, ή μέρες ή χρόνια, καταλαβαίνετε κάτι –τα μαθηματικά, τη θεωρία της σχετικότητας, ένα γρίφο, το πώς σκέφτεται το άλλο φύλο (ναι, πλάκα κάνουμε).
Ο ουρανός γεμάτος αστέρια.
Τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια.
Το κυριακάτικο χουζούρι κάτω από τις κουβέρτες.
Το κουδούνι της εξώπορτας, όταν περιμένετε κάποιον.
Το βλέμμα κάποιου την πρώτη φορά που συνειδητοποείτε ότι είναι ερωτευμένος μαζί σας κι αρχίζετε να σκέφτεστε διαδοχικά «μπα ιδέα μου θα ήταν» – «ή μήπως;» – «μπα όχι ιδέα μου» – «αλλά μήπως;» – «έλα, ξεκόλλα, καρφώνεσαι».
Το σεξ.
Η στιγμή που τελειώνετε μια δουλειά που σας πήρε πολλές μέρες, πολύ κόπο και πολύ άγχος, και κάποιος σας λέει ότι είναι καταπληκτική.
Οι βόλτες τις ώρες που όλη η υπόλοιπη πόλη κοιμάται.
Η στιγμή που ξυπνάτε από εφιάλτη, και διαπιστώνετε ότι ήταν εφιάλτης κι όχι πραγματικότητα.
Το χοιρινό με δαμάσκηνα στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι.
Οι περιπέτειες με καλό τέλος.  
in2life