Από τον καλό φίλο Άρη Κυριακόπουλο, έλαβα το παρακάτω email με θέμα NABUCCO στη Ρώμη - ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ....«Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη»... Διάβασα τις δηλώσεις του Ricardo Muti και είδα επίσης το βίντεο. Πέραν όλων των άλλων, χάρηκα για τον πολιτισμό των Ιταλών και λυπήθηκα για τον δικό μας. Προσέξτε στο τέλος της άριας, ο μαέστρος γυρίζει την πλάτη του στην ορχήστρα - χορωδία και διευθύνει πλέον το ακροατήριο που τραγουδά κι αυτό την άρια και μάλιστα μέχρι το τέλος της.
Δεν έχω την απαίτηση το ελληνικό ακροατήριο να γνωρίζει τις ιταλικές άριες, όμως πολύ φοβάμαι ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν εκτός από ένα ρεφρέν, ολόκληρο ένα τραγούδι του Χατζηδάκη, Θεοδωράκη κλπ. Για δε τον "Πρωτομάστορα", "Δαχτυλίδι της μάνας" του Μανώλη Καλομοίρη και τις όπερες άλλων ελλήνων δημιουργών, ας μην μιλήσουμε καθόλου. Αλήθεια πόσοι γνωρίζουμε τους Λαυράγκα, Σαμάρα, Βάρβογλη, Κουνάδη, Κούκο και άλλους πολλούς έλληνες δημιουργούς, γνωστούς στο εξωτερικό, αλλά όχι στην πατρίδα τους. Και από τους πολιτικούς μας (αυτοί που μας διευθύνουν και πολιτιστικά), τι γνώση έχουν για αυτής της κατηγορίας έλληνες δημιουργούς, ένας ήτανε κι έφυγε κι αυτός, Κύρκο τον λέγανε και σφύριζε από 60 χρόνια πριν, μέσα από την φυλακή την «Ωδή στη χαρά» από την Ενάτη του Μπετόβεν.
Λυπάμαι, η κρίση εκτός των πολλών άλλων, είναι και στον πολιτισμό μας.
Φιλικά
Σπύρος Καβακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου