Αντιστέκεται η παραγωγική Ελλάδα

Γράφει ο Θεόδωρος Σκυλακάκης
Τα τελευταία χρόνια στην βιολογία ανακαλύπτονται όλο και περισσότεροι οργανισμοί που καταφέρνουν να επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες. Οι οργανισμοί αυτοί, τα «εξτρεμόφιλα», αντέχουν σε θερμοκρασίες μέχρι 95 βαθμούς Κελσίου, ή υπό τεράστια πίεση, ή υπό συνθήκες οξύτητας ή ακτινοβολιών που θα κατέστρεφαν την συντριπτική πλειονότητα των έμβιων όντων. Επισκεπτόμενος
ελληνικές παραγωγικές μονάδες, που παραμένουν ανταγωνιστικές και κερδοφόρες παρά τις ακραίες συνθήκες τις οποίες βιώνει σήμερα η παραγωγική Ελλάδα, μού ήρθαν στο μυαλό ακριβώς αυτοί οι οργανισμοί.
Όμως, σε αντίθεση με την βιολογία, στην σημερινή ελληνική οικονομία οι παραγωγικές δυνάμεις κάθε άλλο παρά «φιλικά» αισθάνονται για τις ακραίες πιέσεις που τους ασκούνται. Επιτόκια δανεισμού 9%-12%, αποκοπή από κάθε είδους διεθνή χρηματοδότηση, εισαγωγές πρώτων υλών που προπληρώνονται με μετρητά πριν ακόμα φορτωθούν στο εξωτερικό, τεράστιοι φορολογικοί συντελεστές, κράτος που παράνομα δεν (εκ)πληρώνει τις δικές του υποχρεώσεις, διαφθορά και ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού που κάνει πιο ανταγωνιστικούς τους φοροφυγάδες και όσους χρησιμοποιούν συστηματικά την παρανομία. Και όμως, παρά τις ακραίες αυτές συνθήκες, οι μονάδες αυτές συνεχίζουν να λειτουργούν, να επενδύουν και να κρατούν την Ελλάδα ζωντανή. Για πόσο, όμως;
Ελληνική ιδιαίτερα παραγωγική επιχείρηση, που παρά τα κελεύσματα του κ.Τόμσεν έχει αρνηθεί να μειώσει τους μισθούς στους εργαζομένους της, έχει λαμβάνειν από το κράτος ποσό που ισοδυναμεί με το 15%-20% του ετήσιου τζίρου της ως επιδότηση για επένδυση την οποία ολοκλήρωσε με δικά της έξοδα έναν χρόνο νωρίτερα απ’ ό,τι προβλεπόταν. Το κράτος, σχεδόν δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση της επένδυσης, δεν έχει πληρώσει τίποτα (παρά το γεγονός ότι τα χρήματα θα δοθούν από το αναπορρόφητο ΕΣΠΑ). Αποτέλεσμα: οι επικεφαλής αγωνιούν κάθε μήνα να βρουν τον ΦΠΑ, μια που η χρηματοδότηση της επιχείρησης έχει περιοριστεί ασφυκτικά από ένα τραπεζικό σύστημα από το οποίο το κράτος ρουφά μέσω εντόκων γραμματίων το τελευταίο διαθέσιμο ευρώ και οι πληρωμές από την αγορά, για τους ίδιους λόγους, καθυστερούν απελπιστικά.
Τα επαγγέλματα έχουν «απελευθερωθεί», αλλά παραγωγική μονάδα στην βόρειο Ελλάδα που εισάγει πρώτες ύλες σιδηροδρομικά από την Ουγγαρία πληρώνει χιλιάδες ευρώ σε κάθε φορτίο ως λύτρα «φορτοεκφόρτωσης» στην τοπική συντεχνία λιμενεργατών. Όχι γιατί ασχολούνται με την φορτοεκφόρτωση των συγκεκριμένων φορτίων (η οποία γίνεται από τρίτους), αλλά γιατί ο τοπικός σιδηροδρομικός σταθμός βρίσκεται σε χώρο που θεωρείται λιμενικός!
Νέα επιχείρηση στην Αθήνα ξεκίνησε με στόχο να συνδυάσει στον ίδιο χώρο βιβλιοπωλείο και αναψυχή –στο πρότυπο ξένων ανάλογων επιτυχημένων παραδειγμάτων. Η ελληνική γραφειοκρατία δεν βρήκε νόμο που να το απαγορεύει, όμως η ιδιοκτήτρια ακόμα τρέχει γιατί δεν υπάρχει ειδικός νόμος που να το επιτρέπει!
Ροδακινοπαραγωγός στον μακεδονικό κάμπο καλλιεργεί μια νέα ποικιλία, με τριπλάσια παραγωγικότητα από τους συναδέλφους του με ανάλογες εκτάσεις, γιατί έχει χρησιμοποιήσει δικές του μεθόδους που αύξησαν το μέγεθος των δέντρων του, ενώ ταυτοχρόνως κάνει τυποποίηση και απευθείας πώληση σε ελληνικά σουπερμάρκετ. Όμως, τα δέντρα του είναι μερικά εκατοστά πιο ψηλά από τα προβλεπόμενα στις προδιαγραφές του ΕΛΓΑ (ο οργανισμός που προστατεύει τους αγρότες από καταστροφές) για τα δίκτυα αντιχαλαζικής προστασίας και η παραγωγικότητά του μη προβλεπόμενη. Αποτέλεσμα: είναι τόσο απηυδισμένος από την γραφειοκρατία του ΕΛΓΑ που προτιμά να μην έχει καμμία σχέση μαζί του. Ο πιο παραγωγικός είναι τελικά αυτός που προστατεύεται λιγότερο!
Παρακολουθώντας την δημόσια συζήτηση των ημερών, μού έκανε εντύπωση πώς αυτή η άλλη (παραγωγική) Ελλάδα, παρά τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες, είναι ακόμα σε σημαντικό βαθμό εκτός ατζέντας της σημερινής συγκυβέρνησης. Ύστερα από τους χαμένους μήνες των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων, θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να έχει προτάξει την παραγωγική Ελλάδα στον οικονομική της σχεδιασμό. Και όμως, ακόμα και τώρα το (βαθύ) κράτος συνεχίζει να μην (εκ)πληρώνει τις υποχρεώσεις του επιλεκτικά προς τους πιο παραγωγικούς Έλληνες, να επιδοτεί θέσεις εργασίας στους Δήμους και στις ΜΚΟ, να μάχεται να διατηρηθούν τα συνταξιοδοτικά και μισθολογικά προνόμια των ΔΕΚΟ, κλπ. Η άλλη (παραγωγική) Ελλάδα παραμένει πολιτικά στην κρυφή πλευρά του φεγγαριού, γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει δυστυχώς ακόμα αντιληφθεί ότι αυτή αποτελεί την μοναδική μας ελπίδα για οικονομική επιβίωση.