Τι κρύβεται πίσω από την ΑΟΖ

Γράφει ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
Είναι γνωστό από καιρό ότι συγκεκριμένοι παράγοντες στην Ελλάδα επιδιώκουν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις της χώρας μας με τους λοιπούς εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Και για να πετύχουν τις επιδιώξεις τους, είναι ικανοί για όλα. Έτσι, το Σαββατοκύριακο που πέρασε είδε ξαφνικά το φως της δημοσιότητας μία έκθεση, η οποία υπογράφεται από τους
καθηγητές Ηλία Κονοφάγο, Αντώνη Φώσκολο και Νίκο Λυγερό, όπου γίνεται λόγος για την ύπαρξη στην Κρήτη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αξίας 270 δισεκατ. έως 1,3 τρισεκατ. ευρώ!
Όπως επισημάνθηκε κατά κόρον σε διαδικτυακά κείμενα, η σύνταξη της έκθεσης αυτής φαίνεται να αποτελεί εντολή του πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά προς τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Αντ. Φώσκολο, σύμφωνα με χάρτες του οποίου υπάρχουν στην υποθαλάσσια περιοχή της Κρήτης κοιτάσματα υδρογονανθράκων αξίας 600 δισεκατ. ευρώ. Έτσι, οι συντάκτες της έκθεσης υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε ουσιαστικές συνομιλίες με τα γειτονικά κράτη για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και την δημιουργία του κατάλληλου πολιτικού κλίματος. Πηγαίνοντας δε πιο πέρα, κάποια διαδικτυακά κείμενα ανέφεραν ότι ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε την έκθεση αυτή στις συνομιλίες του με τους Ευρωπαίους ηγέτες και δήθεν τους απείλησε με έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ αν δεν δεχθούν τις επί του θέματος ελληνικές προτάσεις.
Με αφορμή την έκθεση αυτή, την οποία προέβαλε κατά κόρον η εφημερίδα Real News, ο κ. Μίκης Θεοδωράκης παραχώρησε συνέντευξη-παραλήρημα στο Βήμα της Κυριακής, στην οποία επιτίθεται κατά Γερμανίας και ΗΠΑ λέγοντας ότι δήθεν εμποδίζουν την δημιουργία ελληνικής ΑΟΖ γιατί δεν θέλουν να αξιοποιήσει η Ελλάδα αυτούς τους υποθαλάσσιους θησαυρούς της!
Πίσω από την υπόθεση αυτή της ΑΟΖ –η οποία είναι σαν θέμα πολύ σοβαρή και πολύπλοκη– κρύβονται, κατά πληροφορίες και εκτιμήσεις μας, οι ακόλουθες σκοπιμότητες:
Πρώτον, επιδιώκεται η τόνωση της αντιγερμανικής υστερίας, ιδιαίτερα μετά τις προσπάθειες που γίνονται από Ελλάδα και Γερμανία να εξομαλυνθούν οι σχέσεις των δύο χωρών. Η αντιγερμανική υστερία εξυπηρετεί συγκεκριμένους πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους στην Ελλάδα, οι οποίοι επιδιώκουν την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη και, γιατί όχι, από την ΕΕ. Επειδή δε οι κύκλοι αυτοί δεν θέλουν πλέον ανοικτά να ομιλούν για επιστροφή στην δραχμή, τούς είναι επικοινωνιακά ευκολότερο να καλλιεργούν μίσος και αποστροφή κατά τρίτων.
Δεύτερον, αν λάβουμε υπ’ όψη μας και κάποια διαδικτυακά κείμενα που αφορούσαν σε προμήθειες αμυντικού υλικού και υποβρυχίων στις Ένοπλες Δυνάμεις και έκαναν λόγο για «μη προστασία» του εθνικού μας πλούτου λόγω ελλείψεως αμυντικής ισχύος, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι το θέμα της ΑΟΖ χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο και για την εξυπηρέτηση κάποιων άλλων σκοπιμοτήτων. Σκοπιμότητες που αφορούν την δυσπραγία συγκεκριμένων «προμηθευτών» των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να συμβάλουν στην δημιουργία συνθηκών κρίσης υπό την μορφή της «προστασίας» του υποθαλάσσιου πλούτου μας.
Τρίτον, με πρόσχημα το «μη ξεπούλημα» του «εθνικού πλούτου», οι ίδιοι κύκλοι επιδιώκουν να ακυρώσουν ξένες επενδύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, διότι είναι βέβαιον ότι αυτές δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Γνωστότατοι επιχειρηματίες, που έχουν καταθέσεις εκτός Ελλάδας άνω των 26 δισεκατ. ευρώ, ευελπιστούν ότι η οικονομική κατάρρευση της χώρας θα σημάνει ισχυρές αποδόσεις για τα κεφάλαιά τους, μέρος των οποίων προέρχεται από υπερτιμολογημένες προμήθειες του Δημοσίου. Στους επιχειρηματίες αυτούς, εξάλλου, τους οποίους αποκαλεί φορείς του ελληνικού «ρουσφετολογικού καπιταλισμού», αναφέρθηκε επί μακρόν την περασμένη εβδομάδα η αμερικανική εφημερίδα New York Times, τονίζοντας ότι, αν αυτό το σάπιο ολιγαρχικό σύστημα δεν γκρεμιστεί, η Ελλάδα θα οδηγηθεί εκ του ασφαλούς στην καταστροφή.
Ως φαίνεται, όμως, η καταστροφή αυτή για κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους αποτελεί ύπατο στόχο, μπροστά στον οποίον αγιάζονται και όλα τα μέσα που εξυπηρετούν την υλοποίησή του. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τα νέα ρεσιτάλ παραληρήματος αυτών που έφεραν την χώρα στο χείλος του γκρεμού και συνεχίζουν…
Τέλος, όσον αφορά στο θέμα της ΑΟΖ, παραπέμπουμε στο ακόλουθο κείμενο του καθηγητή κ. Νίκου Λυγερού που, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στην σημασία της για την ΕΕ. Γράφει:
«Τώρα που διαβάζουμε μερικούς αριθμούς που αφορούν την ελληνική ΑΟΖ έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για υπερβολές. Ξεχνάμε, όμως, όλοι μας ότι οι υπερβολές δεν είναι ψέματα.
Εκφράζουν μια πραγματικότητα η οποία φαίνεται εξωπραγματικότητα, διότι είναι η επόμενη και δεν έχει καμιά σχέση με την τωρινή. Τα δεδομένα της ελληνικής ΑΟΖ είναι πλέον γνωστά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και βλέπουμε ότι προκαλούν μια αλλαγή φάσης στην προσέγγιση της Ελλάδας και βέβαια της εικόνας μας στο εξωτερικό. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι η πρόσφατη έκθεση της Deutsche Bank αναφέρεται μόνο σε μια από τις περιοχές της ελληνικής ΑΟΖ και σε μερικά θεωρητικά κοιτάσματα, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε το μέγεθος και την αξία της ελληνικής ΑΟΖ. Απλώς δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ότι το όλο θέμα θα αφορά την Ελλάδα μόνο και μόνο με τη θέσπιση και την οριοθέτηση της ΑΟΖ μας. Αλλιώς, μιλάμε για περιοχές που βρίσκονται εκτός των εθνικών χωρικών υδάτων και που βέβαια δεν ανήκουν προς το παρόν σε εμάς.
»Είναι λοιπόν σημαντικό να μην ξεχάσουμε τον πρώτο στόχο της όλης διαδικασίας, ο οποίος είναι βέβαια η θέσπιση της ΑΟΖ. Και μετά πρέπει σύντομα να περάσουμε στο στάδιο της οριοθέτησης για να έχουμε ξεκάθαρο δικαίωμα να αδειοδοτήσουμε τα οικόπεδά μας. Διότι χωρίς αυτά τα προαπαιτούμενα, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε ούτε για υδρογονάνθρακες, ούτε γενικότερα για τον ορυκτό πλούτο όσον αφορά στον υποθαλάσσιο χώρο. Όλα τα κοιτάσματα βρίσκονται μακριά από το χερσαίο μέρος της Ελλάδας, κατά συνέπεια πρέπει να έχουμε θεσμικό πλαίσιο, το οποίο να αποδεικνύει ότι αυτή η περιοχή είναι όντως ελληνική και με το Δίκαιο της Θάλασσας. Αλλιώς, θα έχουμε να κάνουμε μόνο και μόνο με ένα θεωρητικό δεδομένο. Έτσι, αφού τώρα ξέρουμε ότι έχουμε αυτές τις εκτιμήσεις, πρέπει όσο πιο σύντομα γίνεται να περάσουμε στο στάδιο της πολιτικής απόφασης, η οποία είναι ικανή να μετατρέψει αυτά τα δεδομένα σε πραγματικότητα. Και αυτό είναι εφικτό λόγω των γνώσεων που έχουμε αποκτήσει. Τώρα πρέπει να συνδυάσουμε όλες τις δυνάμεις μας για να προσπεράσουμε τις δυσκολίες μας και όχι μόνο, αφού η ελληνική ΑΟΖ επιτρέπει ανάκαμψη και ανάπτυξη λόγω της υψηλής στρατηγικής».
Τα ερωτήματα που προβάλλουν είναι ποιοι θα επενδύσουν στην ανάπτυξη αυτή, με ποια κεφάλαια, πότε και υπό ποιους όρους. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι τα ερωτήματα αυτά απαντώνται δια μαγείας, ας μάς εξηγήσουν ποιοι «μάγοι» θα πετύχουν αυτό το θαύμα.
EBR