Eνα νέο μοντέλο ενημέρωσης ξεκίνησε ήδη στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα. Από εδώ, μπορείτε καθημερινά να ενημερώνεστε για ό,τι συμβαίνει στην πόλη μας, αλλά και να γίνετε ΕΣΕΙΣ ο ρεπόρτερ, που θα μας στέλνετε ό,τι βλέπετε γύρω σας και σας κάνει εντύπωση. Σας περιμένουμε στο mail ta.pragmata@yahoo.gr

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Στα τέσσερα!


Γράφει ο Γιώργος Πιντέρης
Συγγραφέας-Ψυχολόγος PHD
Το 1966 ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο. Ζούσα σε μία ακριβή γειτονιά. O πατέρας μου είχε τότε μεγάλη οικονομική άνεση. Στο Κολέγιο που πήγαινα (που ήταν και «Αυτοκρατορικό») είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετούς εύπορους συμφοιτητές. Είχα γνωρίσει το γιο του πρεσβευτή της Ιορδανίας, το γιο ενός εκδότη εφημερίδων στο Μπαχρέιν και άλλους. Ανάμεσα σε αυτούς γνώρισα και τον τότε διάδοχο του θρόνου της Τόνγκα, τον George Taufa. Ο George ήταν κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος μου και
κατά πολλούς πόντους ψηλότερος μου. Το άρεσε να προσποιείται ότι ενοχλείται όταν το αποκαλούσαμε απλά George και αστειευόμενος ήθελε να τον λέμε «your highness», δηλαδή η «υψηλότης σας». Συχνά μας ρωτούσε: «Ξέρετε ποιο είναι το στρατιωτικό μυστικό της Τόνγκα»; Και απαντούσε μόνος του: «Κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται. Δεν υπάρχει στο χάρτη». Η Τόνγκα είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στο Νότιο Ειρηνικό κοντά στα νησιά Φίτζι. ΟΙ κάτοικοι είναι αγρότες. Ζουν από τις σοδειές τους και τον υπόλοιπο καιρό ...αγναντεύουν τη θάλασσα. Ο George μου είπε μια ιστορία που τη θυμάμαι ακόμα:
Πριν πολλά χρόνια ένας βασιλιάς πρόγονος του οργάνωσε μια «εκστρατεία» εναντίον κάποιου γειτονικού νησιού. (Κοινώς «πλιάτσικο»).  Αυτό έγινε γνωστό σε κάποιο άλλο γειτονικό νησί. Μια και οι πολεμιστές της Τόγκα έλειπαν, οι γείτονες θεώρησαν ότι  ήταν μια χρυσή ευκαιρία να λεηλατήσουν το μεγαλύτερο από τα νησιά του συμπλέγματος. Έτσι εισέβαλαν στο νησί. Όμως αυτό το νησί είναι σαν χωνί: Στην κορυφή υπάρχουν δέντρα. Η κατηφόρα είναι από όλες τις μεριές μια επιφάνεια με χόρτα που έχει την ομαλότητα ενός παγοδρόμιου. Γέροι, γυναίκες και παιδιά μαζεύτηκαν στην κορυφή, έκοψαν δέντρα, έβαλαν τους κορμούς να κυλήσουν και κατατρόπωσαν τους εισβολείς. Ταυτόχρονα κάποιος από τους εναπομείναντες άντρες του νησιού κατάφερε να ειδοποιήσει τους πολεμιστές που είχαν πάει στην «εκστρατεία» να γυρίσουν στο νησί.
Έτσι κι έγινε: Τους εισβολείς τους έπιασαν σκλάβους.  Η τιμωρία τους ήταν να περπατάνε στα τέσσερα. Και αυτή η τιμωρία κράτησε τρεις γενεές. Μέχρι που ένας πιο «προοδευτικός» παππούς του George τους έδωσε το δικαίωμα να περπατάνε στα δύο. Λοιπόν, τις κανονικές τους εργασίες τις έκαναν στα δύο πόδια. Όταν όμως βιαζόντουσαν έπεφταν στα τέσσερα. Κάτι ανάλογο πιστεύω ότι συμβαίνει και με πόλους από μας στις μέρες μας. Μόλις τα βρούμε μπαστούνια, πέφτουμε στα τέσσερα.
Την παρακάτω ιστορία την αναφέρει ο ψυχίατρος Eric Berne σένα από τα βιβλία του: Μια νιόπαντρη γυναίκα κάθε φορά που μαγείρευε ζαμπόν στη σχάρα, πριν το βάλει στο ταψί έκοβε τις τέσσερις γωνίες. Όταν τη ρώτησε ο σύζυγός της γιατί το κάνει αυτό του απάντησε: «Δεν ξέρω, έτσι το έκανε πάντα η μάνα μου». Πήρανε λοιπόν στο τηλέφωνο τη «μαμά» της συζύγου να τη ρωτήσουν. «Δεν ξέρω, έτσι το έκανε πάντα η μάνα μου» απάντησε η «μαμά». Όμως η μαμά της «μαμάς» ζούσε ακόμα και τα είχε τετρακόσα. Έτσι, τους έδωσε την πολυπόθητη εξήγηση: « Το ταψί που είχα ήταν μικρό για να χωρέσει το ζαμπόν. Έτσι έκοβα τις άκρες».
Πολλές φορές συμπεριφερόμαστε αυτόματα και μηχανικά από «κεκτημένη ταχύτητα». Μερικοί το κάνουν συνέχεια. Κάποιοι άλλοι το κάνουν όταν δυσκολεύονται. Η σημερινή οικονομική πραγματικότητα είναι μια πρόκληση για όλους μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθανόμαστε οικονομικά να μας φεύγει το χαλί κάτω από τα πόδια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου