Για συγκεκριμένους λόγους, μια καλή φίλη μου έστειλε το παρακάτω κείμενο. Έχει κυκλοφορήσει πολύ στο Διαδίκτυο, αλλά το δημοσιεύουμε κι εδώ, πιστοί στην πεποίθησή μας ότι καθημερινά ολοένα και περισσότεροι μπαίνουν στο μαγικό κόσμο του Ιντερνετ. Κάποιοι, λοιπόν, ίσως δεν το έχουν διαβάσει, αλλά και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, που ήδη του έχουν ρίξει μια ματιά, ίσως με τη δεύτερη ανάγνωση βρουν περισσότερα ενδιαφέροντα στοιχεία. Για εμάς, λοιπόν, τους "παλιούς"...
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : PΕίχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : PΕίχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.
λέει κάπου ο Μισέλ Φουκώ:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Νομίζω ότι υπάρχει μια διαδεδομένη και εύκολη τάση την οποία πρέπει να την καταπολεμήσουμε. Η τάση αυτή είναι να χαρακτηρίζουμε κάθε πρωτόφαντο πράγμα σαν τον κυριότερο εχθρό, σαν να ήταν ανέκαθεν η κυριότερη μορφή καταπίεσης από την οποία πρέπει να απελευθερωθούμε. Αυτή η απλή στάση έχει ορισμένες επικίνδυνες συνέπειες: πρώτον, μια κλίση να αναζητάμε κάποια φτηνή μορφή αρχαϊσμού ή κάποιες φανταστικές παρωχημένες μορφές ευτυχίας τις οποίες ποτέ δεν είχαν οι άνθρωποι. Για παράδειγμα, στους τομείς που μ' ενδιαφέρουν, είναι πολύ διασκεδαστικό να δει κανείς πώς περιγράφεται η σύγχρονη σεξουαλικότητα σαν κάτι εντελώς φρικτό. Να σκέφτεσαι πως σήμερα μπορεί κανείς να κάνει έρωτα μόνο όταν κλείσει την τηλεόραση! Και μόνο σε κρεβάτια που παράγονται μαζικά! "Όχι σαν εκείνη τη θαυμάσια εποχή όπου...". Λοιπόν, τι να πούμε για κείνες τις θαυμάσιες εποχές όπου οι άνθρωποι δούλευαν δεκαοκτώ ώρες την ημέρα και κοιμούνταν έξι μαζί σ' ένα κρεβάτι, αν ήταν τυχεροί να 'χουν κρεβάτι! Σ' αυτό το μίσος του παρόντος ή του πρόσφατου παρελθόντος υπάρχει μια επικίνδυνη τάση επίκλησης ενός τελείως μυθικού παρελθόντος. Δεύτερον, υπάρχει το πρόβλημα που έθεσε ο Χάμπερμας: αν εγκαταλείψουμε το έργο του Καντ ή του Βέμπερ λ.χ., διατρέχουμε τον κίνδυνο να κυλήσουμε στον ανορθολογισμό".
("Εξουσία, γνώση και ηθική", εκδόσεις ύψιλον, 1987, σελ. 60-61)
Heldiamantis με προβλημάτισε το σχόλιό σου. Η αναφορά στον Μισέλ Φουκώ ατυχής. Για τα άλλα ψάχνομαι. Ωστόσο απ την ανάρτηση εισπράττω ότι η φίλη του Διαμαντή περιγράφει έναν τρόπο διαμόρφωσης χαρακτήρων που περιλαμβάνει στωικότητα, αυτοσχεδιασμό, ρίσκο, συντροφικότητα, ακόμα και φιλία, αυτοκριτική, αξιοκρατία κλπ για να καταλήξει στο «Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε», περνώντας ενδιαμέσως από το «Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη». Δεν εισπράττω μίσος του παρόντος κλπ αλλά έναν προβληματισμό, μήπως δηλαδή άκριτα απορρίψαμε στοιχεία που διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες που μετέτρεψαν το 18ωρο σε 8ωρο, το 1 κρεβάτι ανά 6 άτομα σε 1 αυτοκίνητο ανά μέλος οικογένειας και περιόρισαν την παιδική θνησιμότητα από 40%0 σε 4 %0. Ανορθολογισμός; Ίσως.
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί ατυχής η αναφορά στον Φουκώ;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στωικότητα, αυτοσχεδιασμός, ρίσκο, συντροφικότητα, φιλία, αυτοκριτική, αξιοκρατία"... Έχω μια απορία όμως: Αν μ' αυτές τις αρχές γαλουχηθήκαμε οι παλιότεροι, κι αν όλα είναι ζήτημα χαρακτήρος, πώς και φτάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα;
Ή ζούμε σ' άλλη χώρα λοιπόν, ή έχει δίκιο ο Μισέλ Φουκώ για την επίκληση ενός τελείως μυθικού παρελθόντος.
Είναι γεγονός ότι καθώς αλλάζει ραγδαία ο κόσμος, κάπου αναζητά ο καθένας τα πατήματά του. Το παρελθόν είναι μια κάποια λύσις, κυρίως για τον λόγο ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Στη "Γενεαλογία της ηθικής" ο Νίτσε έγραφε ότι "καθετί που υπάρχει, που έχει εμφανιστεί στον κόσμο μ' οποιονδήποτε τρόπο, ερμηνεύεται και επανερμηνεύεται για καινούργιους σκοπούς, κατάσχεται, μεταμορφώνεται και επανακτάται για να χρησιμοποιηθεί διαφορετικά από μια δύναμη ανώτερή του. Ότι όλα τα γεγονότα του οργανικού κόσμου είναι μια καθυπόταξη, μια κυριάρχηση, και κάθε καθυπόταξη και κυριάρχηση συνεπάγονται μια νέα ερμηνεία, μια διευθέτηση, όπου κάθε προηγούμενο "νόημα" και "σκοπός" αναγκαστικά συσκοτίζονται ή και απαλείφονται".
Υπ' αυτή την έννοια, θα ήταν χρήσιμο να δώσουμε έναν νέο ορισμό στην έννοια της αλήθειας. Ο Φουκώ λέει ότι αλήθεια είναι "το σύνολο των κανόνων σύμφωνα με τους οποίους χωρίζεται το αληθές από το ψευδές και αποδίδονται ειδικά αποτελέσματα εξουσίας στο αληθές".
Δηλαδή πρόκειται για μια μάχη: ιδεαλισμός vs ορθολογισμός.
Όσο για τις μεγάλες θετικές αλλαγές στις οποίες αναφέρεσαι: μιλώντας για "χαρακτήρες" που μετέτρεψαν το 18ωρο σε 8ωρο κλπ. αγνοείς την κοινωνική δυναμική, τη σφαίρα της οικονομίας, τις ιδιαιτερότητες του καπιταλισμού ως συστήματος οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, και φυσικά τις οργανωμένες αντίπαλες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται εντός του συστήματος αυτού. Θα πρέπει να λάβεις υπόψη ότι δεν υπάρχει πουθενά εγγύηση ότι αυτές οι θετικές πράγματι αλλαγές δεν μπορούν να ακολουθήσουν κι αντίστροφη πορεία, όπως συμβαίνει σήμερα με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης.
Είμαι κι εγώ της άποψης να μην χάνουμε την ανθρωπιά μας. Όμως αυτό δε σημαίνει επ' ουδενί ότι πρέπει να πάρουμε διαζύγιο από την πραγματικότητα.
Ατυχής η αναφορά του Φουκώ κατ αρχήν όσο αφορά το βιογραφικό του και τους τομείς που τον ενδιαφέρουν. Θα μου επιτρέψεις να μην επιθυμώ τώρα να επεκταθώ άλλο στο θέμα αυτό. Κανείς δεν είπε ότι όλα είναι μόνο ζήτημα χαρακτήρα. Προβληματισμοί για την άκριτη απόρριψη στοιχείων του παρελθόντος διατυπώθηκαν. «Ακμή» και παρακμή αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη εδώ ή πιο πέρα έτσι που μπορούμε να πούμε ότι μάλλον η αντίστροφη πορεία είναι εγγυημένη. Για μερικούς το πρόβλημα εντοπίζεται στο όσο το δυνατόν «υψηλότερη» «ακμή» επί όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο. Η αναφορά του Φουκώ στην επίκληση ενός τελείως μυθικού παρελθόντος όπου, όπως λές, αναζητά κανείς τα πατήματά του είναι ατελής, υπάρχουν πληρέστερες «αναφορές» χωρίς αυθαίρετους χαρακτηρισμούς. Το παρελθόν δεν χρειάζεται υπεράσπιση, τις απαντήσεις στα διλήμματά του τις έδωσε. Με προβληματίζει το παρελθόν-παρόν, με την έννοια ότι κάποια διλήμματα τίθενται διαρκώς υπό λιγότερο ή περισσότερο παρόμοιες συνθήκες. Τα αποτελέσματα των απαντήσεων του παρελθόντος τα εξετάζουμε σε συσχετισμό με αυτές, τα λαμβάνουμε υπ όψη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαυχιόμαστε και υπερηφανευόμαστε πως έχουμε γίνει καλύτεροι από τους άλλους• πιο εύκολα όμως προσφέρουμε την ευγενική μας καταγωγή σε αυτούς που την επιθυμούν απ' ό,τι οι Τριβαλλοί και οι Λευκανοί δίνουν τη δική τους ταπεινή καταγωγή. Έχουμε θεσπίσει ένα σωρό νόμους, κι όμως ελάχιστα φροντίζουμε για την εφαρμογή τους (ένα παράδειγμα αν ακούσετε, θα καταλάβετε και για τα υπόλοιπα), με αποτέλεσμα, ενώ η τιμωρία είναι θάνατος σε περίπτωση που κάποιος συλληφθεί να δωροδοκεί, εκείνους που το κάνουν ολοφάνερα τους εκλέγουμε στρατηγούς, και αυτόν που μπόρεσε να δωροδοκήσει τους περισσότερους πολίτες, τον ανεβάζουμε στα υψηλότερα αξιώματα.
Μήπως αν αλλάξουμε μερικές λέξεις το παραπάνω κείμενο (Ισοκράτης: Περί ειρήνης [50], περίπου 385 π.Χ.) μπορεί να γίνει άρθρο σε αυριανή εφημερίδα;
Αν καταλαβαίνω καλά ο Νίτσε λέει ότι τους κανόνες τους βάζει η ανώτερη (επίγεια) δύναμη. Ο Φουκώ σε αυτούς τους κανόνες διαχωρισμού του αληθούς από το ψευδές αναφέρεται; Αλλά αυτό είναι «αληθές» σύμφωνα με τους συγκεκριμένους κανόνες σήμερα, όχι χτες ή αύριο, εδώ, όχι εκεί ή παρακάτω. Χωροχρονική έννοια η «αλήθεια» του Φουκώ; Μήπως είναι το «αληθές» των ΜΜΕ, το εκάστοτε «φαίνεσθαι» που προσπαθούν να μας επιβάλλουν ως «είναι»; Σε μια πραγματικότητα ίσως πιο θολή από ποτέ εμείς προσπαθούμε να διατηρήσουμε την νηφαλιότητα και ανθρωπιά μας. Με στωικότητα, συντροφικότητα, αυτοκριτική, αξιοκρατία .... Ιδεαλισμός ή ορθολογισμός; ΔΕΝ ΞΕΡΩ.