Eνα νέο μοντέλο ενημέρωσης ξεκίνησε ήδη στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα. Από εδώ, μπορείτε καθημερινά να ενημερώνεστε για ό,τι συμβαίνει στην πόλη μας, αλλά και να γίνετε ΕΣΕΙΣ ο ρεπόρτερ, που θα μας στέλνετε ό,τι βλέπετε γύρω σας και σας κάνει εντύπωση. Σας περιμένουμε στο mail ta.pragmata@yahoo.gr

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Καρόλου Ντίκενς "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" (1)

Διαβάστε σε  συνέχειες το εκπληκτικό κείμενο του Ντίκενς με τον κακό Εμπενέζερ Σκρουτζ και το αποτέλεσμα της μαγείας των Χριστουγέννων:
 Παραμονὴ Χριστουγέννων. Σκυμμένος πάνω απ᾿ το γραφείο του, ο Ἐμπενέζερ Σκρουτζ δούλευε ασταμάτητα. Το δωμάτιο ήταν μάλλον κρύο, γιατί τα λιγοστὰ κάρβουνα στὴ σόμπα δεν ζέσταιναν ἀρκετά. Όχι όχι ἔλειπαν του Σκρουτζ τα χρήματα για ν᾿ αγοράσει περισσότερα κάρβουνα. Αλλὰ ο Εμπενέζερ Σκρουζ ήταν ένας φοβερὸς τσιγκούνης! Στο διπλανὸ δωμάτιο, χωρὶς
θερμάστρα, ἐργαζόταν ο Μπὸμπ Κράτσιτ, ο κλητήρας του, που ἔτρεμε ολόκληρος απὸ την παγωνιά. Ξαφνικὰ η πόρτα άνοιξε κι ένας χαμογελαστὸς άντρας μπήκε στο γραφείο.
«Θείε, Καλὰ Χριστούγεννα!».
«Κακά, ψυχρὰ κι ανάποδα...» γκρίνιαξε ο Σκρουτζ.
«Θείε μου, μὴ μουτρώνεις. Ήρθα να σε καλέσω για τὸ μεσημέρι», είπε ὁ Φρέντ, ο ανιψιός του.
Αλλὰ ο Σκροῦτζ αρνήθηκε την πρόσκληση. Ποτέ του δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα. Τα θεωρούσε χάσιμο χρόνου. Όμως η απάντηση του Σκρουτζ δε χάλασε το κέφι του Φρέντ. Έφυγε χαμογελαστός, αφού προηγουμένως αντάλλαξε ευχὲς με τον Μπὸμπ Κράτσιτ.
Λίγα λεπτὰ αργότερα χτύπησαν την πόρτα. Ο υπάλληλος έτρεξε ν᾿ ανοίξει. Παρουσιάστηκαν δυο κύριοι.
«Εδώ είναι η εταιρεία Σκρουτζ και Μάρλεϊ;» ρώτησε ο πρωτος.

«Ο συνέταιρός μου, ο Μάρλεϊ, πέθανε σαν απόψε πριν απὸ εφτὰ χρόνια», του απάντησε ψυχρὰ ο Σκρουτζ.
«Τα συλλυπητήρια μου», είπε ο δεύτερος.
«Ἐμείς κάνουμε έρανο για τους φτωχούς. Αύριο, που ξημερώνει μέρα χαράς, υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι που ὑποφέρουν απὸ το κρύο και την πείνα. Μπορούμε να εχουμε τη συνδρομή σας;».


Ο γερο-σπαγκοραμμένος δεν ειχε σκοπὸ να ξοδέψει ουτε μία πένα για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του και ἀπάντησε αρνητικὰ στους δύο επισκέπτες.

Εκείνοι έφυγαν απογοητευμένοι, χωρὶς να τον πιέσουν περισσότερο. Νύχτωσε. Ήρθε η ώρα να κλείσει το γραφείο. Ο Σκρουτζ φόρεσε το παλτὸ και το καπέλο του και πήρε στο χέρι το μπαστούνι του. Με τη σειρά του, ο Μπὸμπ Κράτσιτ ετοιμάστηκε κι αυτὸς να φύγει.
«Ὑποθέτω ότι δεν θέλεις να δουλέψεις αύριο», του είπε ο Σκρουτζ με δυσφορία. Ο Μπὸμπ κούνησε καταφατικὰ τὸ κεφάλι.
«Α-α-αν δε σας πειράζει, κύ-κύ-κύριε Σκρουτζ», τραύλιζε ο καημένος ο Μπόμπ.

«Δὲ μοῦ ἀρέσει νὰ σὲ πληρώνω ὅταν δὲν ἐργάζεσαι», τὸν διέκοψε ὁ Σκροῦτζ. «Πάντως, μεθαύριο θὰ πιάσεις ἀπὸ νωρὶς δουλειά!».

Ὁ Μπὸμπ τὸν εὐχαρίστησε κι ἔτρεξε ἔξω νὰ βρεῖ κάτι παιδάκια ποὺ διασκέδαζαν κάνοντας τσουλήθρα στὸν παγωμένο δρόμο.

Ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ γιορταστικὴ ἀτμόσφαιρα, ὁ Σκροῦτζ ἔφαγε, ὅπως συνήθως, μόνος του σὲ μιὰ γειτονικὴ ταβέρνα.

Ἔπειτα, τράβηξε γιὰ τὸ σπίτι του. Τὸ κτίριο ὅπου ἔμενε βρισκόταν στὴν ἄκρη ἑνὸς στενοῦ καὶ σκοτεινοῦ δρόμου. Τὸ παλιὸ καὶ φθαρμένο διαμέρισμα ἀνῆκε κάποτε στὸ συνέταιρό του, τὸν Τζὰκ Μάρλεϊ.

Ὁ Σκροῦτζ ἔβγαλε τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ ξεκλειδώσει τὴν ἐξώπορτα. Τὸ ρόπτρο, ἂν καὶ μεγάλο, δὲν εἶχε τίποτα τὸ ἰδιαίτερα ὄμορφο πάνω του. Κι ὅμως, ἐκείνη τὴ βραδιὰ ἔμοιαζε λουσμένο σ᾿ ἕνα ἀπόκοσμο φῶς. Ὁ Σκροῦτζ, πραξενεμένος, ἔσκυψε νὰ ἐξετάσει καλύτερα... καὶ τότε ἀντίκρισε τὸ πρόσωπο τοῦ Μάρλεϊ νὰ τὸν κοιτάζει!.. Τὴν ἑπόμενη στιγμὴ ὅμως ξανάγινε ἕνα κοινότατο ρόπτρο. Ταραγμένος ὁ Σκροῦτζ μπῆκε στὸ διαμέρισμα, μαντάλωσε τὴν πόρτα πίσω του καὶ προχώρησε στὴ σάλα.

Στὴ συνέχεια, ἔβγαλε τὸ παλτό του, φόρεσε τὶς παντόφλες του καὶ κάθησε μπροστὰ στὸ τζάκι. Πάνω στὴ σχάρα τρεμόσβηναν λίγες ἀδύναμες φλόγες. Ξαφνικά, ἀπ᾿ τὴ μεριὰ τῆς ἀποθήκης ἄκουσε νὰ σέρνονται  βαριὲς ἁλυσίδες. Μέσα ἀπὸ τὴν κλειστὴ πόρτα γλίστρησε μία παράξενη σκιὰ καί, αἰωρούμενη, ἦρθε καὶ στάθηκε στὴ μέση του δωματίου. Τούτη τὴ φορὰ δὲν ὑπῆρχε καμιὰ ἀμφιβολία. Ἦταν τὸ φάντασμα τοῦ παλιοῦ συνεταίρου τοῦ Σκροῦτζ, ποὺ εἶχε πεθάνει ἀκριβῶς πρὶν ἑφτὰ χρόνια. Ὁ γέρος δὲν μποροῦσε νὰ πιστέψει στὰ μάτια του.

«Ποιὸς εἶσαι;» ψιθύρισε.
(συνεχίζεται)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου