Αυτό εδώ το blog -μάλλον ο διαχειριστής του- έχει σε κάθε ευκαιρία αντιταχθεί απόλυτα στη λογική της παραγωγής κουκουλοφόρων, καθώς πιστεύει ότι τέτοιες πρακτικές κουρελιάζουν την κοινωνική συνοχή, καταστρέφουν ζωές και περιουσίες που έγιναν από τους κόπους μιας ζωής, παράγουν φόβο, που τελικά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Δημοκρατίας.
Η είδηση, όμως που ακολουθεί, όχι μόνο μας εξόργισε, αλλά μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε για άλλη μια φορά ότι
η Ελληνική Δημοκρατία έχει τόσους και τόσο ισχυρούς εχθρούς έξω από το πλαίσιό της, όσο και ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ. Δηλαδή συντεταγμένα όργανα τα οποία ΟΦΕΙΛΟΥΝ να δίνουν το καλό παράδειγμα στην πραγματικότητα με τη συμπεριφορά τους, μας ωθούν σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Αλλά να μην τα πω όλα εγώ, να αφήσω τον καλό φίλο και συνάδελφο Γιάννη Παρασκευόπουλο να περιγράψει και να κριτικάρει μια είδηση, που στο τέλος- τέλος εξηγεί γιατί ΕΙΔΙΚΑ στην Ελλάδα υπάρχουν τόσοι και τόσο δραστήριοι κουκουλοφόροι.
Γράφει ο Γιάννης -διαβάστε και φρίξτε μαζί μας-:
Καταδίωξε ληστές τράπεζας, οι οποίοι τον πυροβόλησαν και τον τραυμάτισαν σοβαρά.
Ψάχνοντας, αυτός ο καθημερινός ήρωας, για αποζημίωση, ηθική και υλική, έπεσε στην άλλη καθημερινότητα. Εκείνη του κράτους και της δικαιοσύνης. Ο Αρειος Πάγος αποφάνθηκε ότι η τράπεζα, που προς το συμφέρον της έτρεξε και έπαιξε τη ζωή του, δεν υποχρεούται να του καταβάλει αποζημίωση επειδή το γεγονός συνέβη στο δρόμο, έξω από την ιδιοκτησία της. Ακόμη χειρότερα, αποφάνθηκε ότι η πολιτεία, προς το συμφέρον της οποίας ο ήρωάς μας κινήθηκε και ρίσκαρε τη ζωή του, δεν υποχρεούνταν να του καταβάλει αποζημίωση, επειδή υποκατέστησε τα όργανα της τάξης και υποδύθηκε ρόλο που μόνο εκείνα είναι εξουσιοδοτημένα να παίζουν.
Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν τον πήγαν μέσα για αντιποίηση αρχής. Το ηθικό δίδαγμα από την απόφαση της Δικαιοσύνης είναι ότι όντας θεατές αδικοπραξίας σε εξέλιξη, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι την πάπια. Απαθείς να στρέψουμε το βλέμμα και να την κάνουμε σιγά σιγά. Κάποια γυναίκα βιάζεται μπροστά στα μάτια μας και εμείς κοιτάμε να στρίψουμε στη γωνία. Κάποιος συμπολίτης μας ξυλοφορτώνεται και εμείς βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω. Κάποιο φονικό διεξάγεται και εμείς αντί να σώσουμε καμιά ζωή, φροντίζουμε όχι να σώσουμε τη δική μας -που στο κάτω κάτω θα ήταν και φυσική αντίδραση, κανείς δεν γεννιέται ήρωας- αλλά κυρίως να προστατέψουμε το πορτοφόλι μας. Διότι έτσι και στην προσπάθειά μας να διακόψουμε κάποιο έγκλημα, να προστατεύσουμε τον διπλανό μας, να αποτρέψουμε κάποιον φόνο, τύχει και τραυματιστούμε, το κράτος δεν υποχρεούται να μας πληρώσει νοσήλια και ιατρικά έξοδα, αφού απρόσκλητα και αυθαίρετα καταχραστήκαμε εξουσία που μόνο εκείνο διαθέτει και σφετεριστήκαμε δικαιώματα που μόνο αστυνομικοί μπορούν να ασκήσουν. Ηρωας χωρίς ασφαλιστικό ταμείο είναι λίγο-πολύ μαλάκας.
Ετσι γνωμοδότησε η Δικαιοσύνη και μάλιστα διά του ανωτάτου οργάνου της.
Στη νομοθεσία του Λυκούργου προβλέπονταν τα εξής: Οποιος δρα κατά της Δημοκρατίας εξορίζεται. Οποιος γίνεται μάρτυρας αντιδημοκρατικής δραστηριότητας και δεν αντιδρά για να προστατεύσει το πολίτευμα θανατώνεται.
Υπερβολικό; Και όμως δικαιολογείται. Οποιος κινείται κατά της Δημοκρατίας μπορεί να το κάνει εξαιτίας κάποιας ιδέας και πεποίθησης. Επί πλέον με τη δράση του εκτίθεται, εμφανίζεται και κινδυνεύει. Πείτε τον αφελή, πείτε τον παραπλανημένο, πείτε τον μεγαλομανή, δύσκολα όμως θα τον πείτε παρτάκια. Σπανίως παρακινείται από ταπεινά κίνητρα. Εκείνος όμως που παρακολουθεί απαθής και ανενεργός τη Δημοκρατία να βάλλεται, είναι στην καλύτερη περίπτωση δειλός. Επιπλέον κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του. Και συνήθως αποδεικνύεται εαυτούλης και συμφεροντολόγος. Η αθηναϊκή δημοκρατία κυρίως φρόντιζε να προφυλαχθεί από τους τελευταίους. Τους θεωρούσε πιο επικίνδυνους και απεχθείς. Εξ ου και τους τιμωρούσε αυστηρότερα.
Το αρχαίο μάθημα μας διδάσκει το απλό, αυτονόητο και αναγκαίο: Οχι ότι η αποτροπή κάποιου εγκλήματος ή αδικοπραξίας είναι δικαίωμα. Ούτε καν ότι η αποτροπή του είναι απλώς υποχρέωση. Αλλά ότι η μη αποτροπή του είναι έγκλημα, πολλές φορές μεγαλύτερο από το αρχικό. Και ότι ανάλογα θα έπρεπε να τιμωρείται. Τώρα, πώς τα καταφέραμε και τιμωρούμε το αντίθετο, Πάγος, συγγνώμη, τσιμέντο, ήθελα να πω, να γίνει.
ωραίο κείμενο, που τα ρίχνει όμως μόνο στον Άρειο Πάγο που αποφάσισε έτσι και όχι στην τράπεζα που έφτασε ως τον Άρειο Πάγο για να μην πληρώσει αποζημίωση. Οποτε δεν είναι ακριβώς ότι τιμωρούμε την αποτροπή, αλλά ότι υπερασπίζουμε τον μπαταχτσή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία αυτή, βέβαια, μας φέρνει κοντά και στο δικό μας ζήτημα που δημοσίευσες προ ημερών, δε νομίζεις;