Eνα νέο μοντέλο ενημέρωσης ξεκίνησε ήδη στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα. Από εδώ, μπορείτε καθημερινά να ενημερώνεστε για ό,τι συμβαίνει στην πόλη μας, αλλά και να γίνετε ΕΣΕΙΣ ο ρεπόρτερ, που θα μας στέλνετε ό,τι βλέπετε γύρω σας και σας κάνει εντύπωση. Σας περιμένουμε στο mail ta.pragmata@yahoo.gr

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Σαν σήμερα, πριν 22 χρόνια...

...έφυγε από κοντά μας ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ' αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ' αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή. Η μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από
τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».
Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος επιλέγει να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του: «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».
Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφορούν ίσως τον κορυφαίο δίσκο της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον «Φλου». Και αυτό το σχήμα διαλύεται, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών.
Το 1979 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», με αγγλικό στίχο, χωρίς όμως καμία δισκογραφική δουλειά. Την ίδια περίοδο κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», ενώ ο ίδιος ερμηνεύει και το soundtrack της ταινίας, τραγούδια του οποίου αποτελούν κάποια από τα πλέον γνωστά του, όπως το «Να μ' αγαπάς». Επίσης, συμμετέχει στην ταινία «Αλδεβαράν» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Στη μικρή καριέρα του ως ηθοποιός περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή», που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σ' ένα σχήμα, τους «Απροσάρμοστους», που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος. Το 1982 κυκλοφορεί ο δίσκος «Εν Λευκώ», ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας για 3 κομμάτια, για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το 1985 κυκλοφορεί σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου το δίσκο «Zorba the freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ» που είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο «Μετρό».
Το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος αντιμετωπίζει προβλήματα με το δεξί του χέρι που προφανώς από κάποιο πρόβλημα στα αγγεία παραλύει. Στις 6 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, βρίσκεται νεκρός στο πατρικό του σπίτι, μετά από υπερβολική δόση ηρωίνης.

Δισκογραφία

  1. Το ξέσπασμα / O κόσμος τους (Zodiac, 1971)
  2. Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac, 1971)
  3. Ο Ντάμης ο σκληρός/ Απογοήτευση (Zodiac, 1972)
  4. Φλου (ΕΜΙ, 1978)
  5. Εν λευκώ (ΕΜΙ, 1982)
  6. Zorba the freak (ΕΜΙ,1985)
  7. Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI, 1987)
  8. Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI, 1989)
  9. Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ, 1991)
  10. Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI, 1992)
  11. Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI, 1993)
  12. Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση, 1994)
  13. O Ασυμβίβαστος και Πέντε Σπάνια τραγούδια (Lyra, 1994)
  14. Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση,1996)
  15. Επιτυχίες (ΜΒΙ,1997)
  16. Στιγμές (Δίφωνο, 1997)
  17. Day after Day (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια, 2001)
  18. Τα τραγούδια του Παύλου (EMI, 2002)

Επιλεγμένες Συμμετοχές

  1. Ζωντανοί στο Κύτταρο (Zodiac, 1971)
  2. Θεσσαλικός κύκλος, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI - COLUMBIA, 1975)
  3. Ανεξάρτητα, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI, 1975)
  4. Οροπέδιο, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI, 1976)
  5. Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS, 1979)
  6. Σε άλλη γη, του Σταύρου Λογαρίδη (1980)
  7. Νοκ άουτ, του Γιώργου Χατζηνάσιου (Minos,1986)
  8. H Συναυλία στο Ηρώδειο, του Γιάννη Μαρκόπουλου (PHILIPS, 1990

13 σχόλια:

  1. Δυστυχώς αυτοί είναι τα πρότυπα μας.

    Αναρχικοί τοξικομανείς, απόλυτα μηδενικά, απόβλητοι της κοινωνίας, απροσάρμοστοι και δήθεν ασυμβίβαστοι όπως οι ίδιοι δηλώνουν, θεοποιημένες μορφές που τις δοξάζουμε μετά θάνατον πάντα...διότι όσο ζούσαν δεν τις ήξερε κανείς...παράδειγμα καλλιτεχνών μέσα στη σαπίλα της τεμπελιάς, ραθυμίας και οκνηρίας τους, με τραγούδια για την ηρωίνη και την ξάπλα.

    Λυπάμαι αλλά δεν θα πάρω άλλη σκουπιδίλα.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι στ' αλήθεια πολύ χρήσιμο το σχόλιό σας, αν και γραμμένο με ακραίο τρόπο. Κι είναι χρήσιμο, γιατί μου δίνει την ευκαιρία να πω πράγματα, που δεν ταίριαζαν να βάλω στο βιογραφικό του Σιδηρόπουλου.
      Ξέρετε, ή μπορείτε να θυμηθείτε, αγαπητέ, πόσες μεγαλοφυίες πέθαναν και θεωρήθηκαν στον καιρό τους "μηδενικά" και "απόβλητοι", όπως λέτε; Η Ιστορία, όμως, πήρε αυτά τα "μηδενικά" και τα τοποθέτησε στη θέση που τους άξιζε. Θέλετε παραδείγματα; Θυμηθείτε την εικόνα που είχαν για τον τον Μότσαρτ, όταν πέθανε, μόλις στα 34 χρόνια του. Όλοι μιλόυσαν για την προσφορά του Σαλιέρι, και ο Μότσαρτ δεν ευτύχησε να δει ούτε έναν άνθρωπο στην κηδεία του. Σήμερα, όμως, ο Μόσταρτ είναι...ο Μότσαρτ. Θέλετε άλλα παραδείγματα; Ο Μποντλέρ. Τίγκα στις ουσίες έγραψε "τα Άνθη του Κακού". Σήμερα ποιος σοβαρός άνθρωπος θεωρεί "τα Άνθη του Κακού" ως "σκουπιδίλα"; Να σας πω κι άλλα παραδείγματα; Ο Διονύσιος Σολωμός. Ο αλκοολισμός του "εθνικού ποιητή" της χώρας μας τον είχε οδηγήσει, στα τέλη της ζωής του, να πίνει όχι πια ποτά, αλλά... κολώνιες, προκειμένου να αισθανθεί το αλκοόλ μέσα του. Αυτό σημαίνει ότι είναι "σκουπιδίλα";
      Να μου πείτε ότι δεν σας αρέσουν τα τραγούδια του Σιδηρόπουλου, ναι! απόλυτα σεβαστό. Ελευθερία έχουμε, κι ο καθένας κρίνει με τα δικά του μέτρα τον Α καλλιτέχνη καλύτερο από τον Β. Εκεί δεν έχω να πω τίποτα. Αλλά αποκρούω απόλυτα την αντίληψη ότι απορρίπτουμε κάποιον επειδή όσο ζούσε ήταν "απόβλητος" της κοινωνίας (μόλις θυμήθηκα τον Παπαδιαμάντη, που σχεδόν δεν έβγαινε από το σπίτι του στην Σκιάθο), και επειδή όσο ζούσε δεν τον ήξερε κανείς".
      Η τέχνη, αγαπητέ, δεν μπαίνει σε τέτοια καλούπια. Αυτό πιστεύω.

      Διαγραφή
  2. Πριν καμιά εβδομάδα είχε αποβιώσει τέτοιες μέρες η Ρόζα Εσκενάζυ.
    Κανείς δεν την ξέρει. Δεν ήταν ούτε πρεζού ούτε αναρχοάπλυτη. Για αυτό.
    Δυστυχώς δεν είδα κάποια αναφορά. Πρότυπο μας λοιπόν ο κάθε πρεζάκιας και απροσάρμοστος. Καλά πάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειλικρινά, δεν το είδα στα πρακτορεία για το θάνατο της Ρόζας Εσκενάζυ. Δική μου παράλειψη. Κι ήταν όπως το λέτε, μια καταπληκτική και σεμνή παρουσία στον καλλιτεχνικό μας χώρο. Συνεχίζω, ωστόσο, να διαφωνώ με την αντίστιξη προς τον Σιδηρόπουλο ή όποιον άλλο... Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να τους κρίνουμε ως καλλιτέχνες κι όχι για τις συνήθειές τους στην προσωπική τους ζωή.

      Διαγραφή
    2. Τρολάρισμα το σχολιάκι του ανώνυμου, αν δε μιλάμε για απύθμενη υποκρισία.

      Η Ρόζα Εσκενάζυ έχει πεθάνει απ' το 1980. Στις 2 Δεκεμβρίου, βέβαια, κι εδώ που τα λέμε δεν είχε και καμιά υποχρέωση το ΑΠΕ να αναφέρει την επέτειο των 32 ετών από τον θάνατό της. Επιπλέον, τι να πούμε για τη Ρόζα, την πρέζα και την προπαγάνδα περί πρέζας; Από αυτή τη σκοπιά τουλάχιστον, ο Σιδηρόπουλος αποκήρυττε τις πρέζες κάθε είδους και την ηρωίνη που τον σκότωσε ("Πρέζες υπάρχουν πολλές, όχι μόνο η ηρωίνη, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει"). Ή μήπως ο κόσμος του ρεμπέτικου, όπου έζησε η Ρόζα ήταν "καθωσπρέπει" κατά το κριτήριο του ανώνυμου; Κάθε άλλο και υπάρχουν πάμπολλες σχετικές μαρτυρίες. Και μετά, υπάρχει η σχέση του Σιδηρόπουλου με το ρεμπέτικο, οι δοκιμές του σ' αυτό το είδος, όταν ξεπέρασε μ' έναν τρόπο τα όρια της ροκ αισθητικής για τα δεδομένα του και τα δεδομένα του περιβάλλοντός του.

      Ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία όταν συνδυάζεται με άγνοια γίνεται γελοίος. Διαμαντή, μην απολογείσαι.

      Διαγραφή
    3. Ευτυχώς έχω καλό συνήγορο... welcome back, helpdiamantis! Η απολογία παραμένει, για την άγνοια περί τον θάνατο της Εσκενάζυ

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά χαίρομαι που μέσα από το forum σου Διαμαντή μαθαίνω καινούριες λέξεις που μέχρι προχθές αγνοούσα. Σήμερα έμαθα τη λέξη "τρολάρισμα" και ομολογώ πως έψαξα και εγώ στο διαδίκτυο να βρώ την έννοια της, διότι δυστυχώς χρήστη με το αγγλικό ψευδώνυμο δεν την ήξερα και το ομολογώ. Ενδιαφέρουσα πραγματικά , θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει και ένας δάσκαλος στο σύγχρονο δημοτικό σχολείο.
    τρολάρω τρολάρεις τρολάρει τρολάρουμε τρολάρετε τρολάρουν...

    Επίσης πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του ίδιου χρήστη παραπάνω. Από τη μια η ΑΠΕ δεν είχε καμία υποχρέωση να αναφέρει το θανατό της Εσκενάζυ μετά από 32 χρόνια αλλά του Σιδηρόπουλου μετά από 22 είχε.
    Είναι πλήρως ουτοπικό να αναλύσουμε τις διαφορές ενός ρεμπέτικου τραγουδιού με τα τραγούδια του Σιδηρόπουλου και τις «δοκιμές» του στο είδος αυτό. Είναι επίσης ουτοπικό να αναφερθούμε στην εθνική της δράση, στο κυνηγητό της με τον δικτάτορα Μεταξά ή την αντιστασιακή της δράση στην περίοδο της Κατοχής, τη σχέση της με τον Τσιτσάνη, τη ζωή της μέχρι τα βαθιά γεράματα … Άστο είναι ψιλά γράμματα μην ασχολείσαι καλύτερα και κακώς έδωσα αυτό το παράδειγμα μπερδεύεσαι χειρότερα.

    Διαμαντή χαίρομαι που διάλεξες συνήγορο τόσο εύκολα. Μην απολογείσαι, δε χρειάζεται. Η θεοποίηση τέτοιων μορφών, παρελάσεις υπετιμημένων ΤΙΠΟΤΑ είναι κάτι συχνό στις μέρες μας δυστυχώς.

    Απλά τα παιδιά μου δεν θέλω να έχουν αύριο για πρότυπο ναρκομανείς, μανιοκαταθλιπτικούς και απροσάρμοστους στο κοινωνικό σύνολο ανθρώπους των οποίων η προσφορά περιορίζεται σε κάτι σύριγγες, κάτι δήθεν προοδευτικά τραγούδια και κάτι συνεργασίες με τον Πουλικάκο. Αν οποιοσδήποτε επιθυμεί το αντίθετο του το εύχομαι.

    Όσον αφορά όμως εμένα ευχαριστώ δεν θα πάρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να διαφωνούμε δεν είναι κακό. Είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας. Ωστόσο, για τον Μότσαρτ, τον Μποντλέρ, τον Σολωμό, τον Παπαδιαμάνυη και τόσους άλλους απόβλητους στην εποχή τους, αντεπιχείρημα δεν άκουσα!

      Διαγραφή
  4. Διαμαντή πραγματικά απορώ.
    Το να αποτελεί μια χούφτα ανθρώπων εξαίρεση μέσα στο βούρκο των ουσιών και του παραλογισμού είναι λογικό. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα κάνω πρότυπο μου τον ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ, εν τέλει.

    Από εκεί και πέρα αν συγκρίνεις τη Φόνισσα ή τον εθνικό μας ύμνο με τον Μμπάμπη το Φλού τι να πώ ...ξανασκέψου το....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ, συγκρινω την εικόνα του Σιδηρόπουλου με την εικόνα όλων όσους ανέφερα, όταν ζούσαν. Κι επ' αυτού δεν διάβασα αντίλογο...

      Διαγραφή
  5. Προσπάθησα να στο εξηγήσω αλλά είτε δεν το καταλαβαίνεις είτε κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις. Οπότε σε προτρέπω να ρωτήσεις ένα παιδί του δημοτικού σχολείου και από την απάντηση του θα καταλάβεις ποια η διαφορά του ανθρώπου που επέλεξες με αφιέρωμα να μας θυμήσεις και την προσφορά του σε σχέση με τους υπόλοιπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. οπότε δε μιλάμε για τρολάρισμα, αλλά για υποκρισία. Και μάλιστα επικίνδυνη υποκρισία, διότι αυτό που δεν αναγνωρίζεις στην περίπτωση του Σιδηρόπουλου το αποκρύπτεις στην περίπτωση της Εσκενάζυ. Με τους δικούς σου ηθικούς όρους, θα έπρεπε να την πετάξεις κι αυτή στην πυρά: μια εβραιοπούλα που γεννήθηκε στην Πόλη, μεγάλωσε στην πολυεθνική Θεσσαλονίκη χορεύοντας και τραγουδώντας τούρκικα και σεφαραδίτικα σε αμφιβόλου ηθικής μαγαζιά, κλέφτηκε, χήρεψε και παράτησε ένα παιδί να μεγαλώνει στα ιδρύματα, ενώ μετά παντρεύτηκε έναν άντρα 30 χρόνια μικρότερό της - στην Κατοχή δε, διασώθηκε απ' τα κρεματόρια γιατί διατηρούσε σχέση με γερμανό αξιωματικό. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια γιοκ, δηλαδή.

    Αν τα αναφέρω όλα αυτά, δεν είναι για να εκφράσω καμιά ηθική απαξία για την Εσκενάζυ, το αντίθετο μάλιστα. Προσωπικά δεν κρίνω με ηθικίστικους όρους τους ανθρώπους: τους αγαπώ όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις τους. Ο καθένας μας είναι προϊόν και των ιστορικών συνθηκών μέσα στις οποίες ζει, του κοινωνικού του περιβάλλοντος, του πλέγματος των σχέσεων που τον καθορίζουν. Κι έτσι θα πρέπει να τους κρίνουμε, όχι σαν θεϊκοί κριτές που κρατάνε και το μαχαίρι και το φρούτο της αρεσκείας τους, τις υποτιθέμενες "οικουμενικές αξίες" που στην πραγματικότητα εκφράζουν μονάχα αυτούς που έχουν το πάνω χέρι σε μια χρονική στιγμή.

    Πάρε και μια Ρόζα σε συνεργασία με τον μαχαιροβγάλτη Μάθεση.

    Κι όσο για τη γλώσσα, δυστυχώς για σένα, είναι ζωντανός οργανισμός κι αλλάζει καθημερινά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαίρομαι που μας ανέλυσες σε περίληψη το βιογραφικό της από την wikipedia...
    Την κριτική που έκανες με τους όρους πατρίς θρησκεία οικογένεια κράτα την για σένα και τους ναρκομανείς ήρωες σου που εύχομαι να τους μοιάσεις αφού τόσο πολύ τους υποστηρίζεις.
    όσο για τη γλώσσα την ελληνική, δυστυχώς για σένα θα παραμείνει ΕΛΛΗΝΙΚΗ όσο και αν προσπαθείς να τη μολύνεις με την ασχετοσύνη σου και την προπαγάνδα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή