Η Μάρω Κοντού όπως δεν την ξέρετε...

Από την Έλενα Μπουζαλά για το cosmo.gr
Κανείς που λατρεύει τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες δεν χρειάζεται καμιά αφορμή για να τις θυμηθεί. Για μένα η θεατρική παράσταση "Γυναίκα από σύμπτωση-Ελισάβετ" και η ταινία "Αν..." ήταν όμως η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά την σύζυγο του φίλου μου του Λευτεράκη, την γυναίκα που άφησε τον Αντωνάκη της να φορέσει το καπελάκι του και να φύγει, εκείνη που ο Λάμπρος Κωσταντάρας βρήκε στο ψυγείο του και αγάπησε πολύ. Με την Μάρω Κοντού ήπιαμε καφέ στο μπαλκόνι της και κάναμε μια ωραία κουβέντα για την
ζωή της, τις ταινίες, τις φίλες και τους έρωτες της. Μακάρι, να έμενα και για μπιρίμπα.
Με αφορμή την ταινία "Αν", πώς ήταν η επιστροφή σας στον κινηματογράφο;
Πάρα πολύ ευχάριστη επιστροφή. Ενδιαφέρουσα έως συγκινητική, διότι βρέθηκα με τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Ένα πολύ ταλαντούχο παιδί και σκηνοθέτη, τον οποίο έτσι κι αλλιώς παρακολουθούσα και με είχε εντυπωσίασε που σκηνοθετούσε, αλλά έγραφε και το σενάριο. Μας μεταχειρίστηκε λες και ήμασταν οι "Θεοί". Αυτοκίνητο, καμαρίνια... Πολυτέλειες που δεν είχαμε εκείνο τον καιρό. Μου άρεσε πολύ που ξαναβρέθηκα μπροστά στις κάμερες.
Θα μπορούσατε να αντέξετε το σημερινό star system; Είναι πιο έντονο, από το δικό σας.
Είναι πιο πολύπλευρο, δεν ξέρω αν είναι πιο έντονο. Η κάθε εποχή έχει τα φαινόμενα της. Επειδή θεωρώ ότι είμαι ένας πολύ σύγχρονος άνθρωπος και δεν στέκομαι καθόλου στο παρελθόν, προσαρμόζομαι εύκολα.
Έχετε πει πολλά "αν" στη ζωή σας;
Όχι, το αντίθετο. Είμαι ρεαλίστρια. Δεν κάνω τέτοιες υποθέσεις. Ό,τι έκανα το έκανα επειδή το ήθελα πολύ, ακόμη κι αν ήταν λάθος, δεν έχω μετανοιώσει. Το "αν" δεν κυριαρχεί στη ζωή μου.
Τι κυριαρχεί;
Το "τώρα". Το "θέλω". Έχω μια ενέργεια φοβερή. Ό,τι γίνεται γύρω μου. Δεν κάνω όνειρα. Αφήνω τα πράγματα να έρχονται, τα επεξεργάζομαι κι επιλέγω.

Πάντα μου άρεσε ο αυτοσχεδιασμός. Δεν προγραμματίζω, αυτοσχεδιάζω στη ζωή μου.

Τυχερή, αλλά και λίγο αλαζόνας;
Αλαζονεία όχι. Μπορεί να είμαι κακομαθημένη, διότι ήμουν τυχερή. Είμαι τυχερή που μεγαλώνω τόσο προσγειωμένα και σύμφωνα με την εποχή μου. Ήμουν τυχερή σε όλη μου την καριέρα. Δεν "κυνήγησα" τίποτα, δεν προσπάθησα πάρα πολύ. Ό,τι μου "ερχόταν" όμως το υπηρετούσα με πολύ αγάπη, σεβασμό  και εργατικότητα.
Επομένως, δεν έχετε μετανιώσει για πολλά στη ζωή σας
Όχι, καθόλου. Ούτε και για τα λάθη μου.
Σχεδόν ταυτόχρονα επιστρέψατε και στο θέατρο με μια ανατρεπτική παράσταση...
Επειδή ο Ντάριο Φο είναι τσουχτερός, αντιφατικός και ανατρεπτικός. Όταν μου έστειλαν το έργο Γιώργος Καραμίχος, άλλο ταλαντούχο πλάσμα... Νάτο, πάλι. Ήμουν πολύ τυχερή. Σε μια χρονιά, γνώρισα δύο νέα παιδιά, πολύ ταλαντούχα παιδιά, ως ηθοποιοί και σκηνοθέτες, συνεργάστηκα μαζί τους σαν να ήμουν συνομήλικη. Συμφωνήσαμε αμέσως με τον Γιώργο για την Ελισάβετ, περάσαμε υπέροχα.
Ένα κορίτσι γίνεται γυναίκα

  Τι θα κάνατε για να γίνετε και πάλι νέα;
Δεν θα έκανα και πολλά. Θα διόρθωνα ό,τι δεν μου άρεσε πάνω μου. Αν πάρω κιλά, φροντίζω να τα χάσω. Κρέμεται το πιγούνι, θα κοιτάξω να το φτιάξω. Δεν θα έκανα πολλά, μου αρέσει η ηλικία μου. Περνάω καλά. Μπορεί να χάνεις την νιότη, αλλά ζω τόσο καλά σε αυτή την ηλικία που τρέμω να ξαναγυρίσω νέα και να ξαναπεράσω όλα αυτά που πέρασα με μένα. Όχι, με τους άλλους.
Πότε καταλάβατε ποια είστε;
Μετά τα 50. Λίγο λίγο και με πολύ κόπο. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια να βάλεις τον εαυτό σου σε μία ηλεκτρική καρέκλα και να τον πιέζεις να βγάλει πράγματα. Περνάς μια περίοδο που κάτι σου φταίει, κάτι δεν σου αρέσει. Δεν ξέρεις τι είναι αυτό το πράγμα. Ακολουθεί κάτι σαν κατάθλιψη. Εγώ, βέβαια, πήγα και σε ειδικό. Όταν έχασα την μητέρα μου. Τότε άνοιξαν οι ουρανοί και λεωφόροι. Τεράστιες. Μπαίνεις σε ένα πανεπιστήμιο ζωής, γνώσης του εαυτού σου, από το οποίο δεν αποφοιτάς ποτέ. Είναι υπέροχο.

Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς ο γάμος. Δεν ξέρω τι χρειάζεται τελικά. Ίσως για τα παιδιά. Αναχρονιστικό τον βρίσκω.

Πιστεύετε στην μοίρα;
Πάρα πολύ. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Όλη μου η ζωή είναι έτσι.
Επαναστάτρια από μικρή, ταυτόχρονα μια ευαίσθητη χορεύτρια, αγοροκόριτσο, αλλά κυρία. Θα μας πείτε το μυστικό της γοητείας σας;
Γεννιέσαι; Είναι τα ερεθίσματα; Δεν ξέρω. Ίσως οι θάνατοι στην οικογένειά μου, του μπαμπά, της γιαγιάς, του παππού, ο εμφύλιος. Ίσως αναγκάζεσαι για να φύγεις από αυτή την σκληρή πραγματικότητα σαν παιδάκι να θέλεις να ακούσεις μουσική, να χορέψεις μπροστά στον καθρέφτη, φαντάζεσαι πολλά πράγματα, ωραιότερα από αυτά που είναι γύρω σου και ίσως όλα αυτό διαμορφώνει.
Πώς πήγε το χέρι σας, όταν δίνατε εξετάσεις για την Εθνική τράπεζα να γράψετε “Δεν με ενδιαφέρει να προσληφθώ, με πιέζουν. Σας ευχαριστώ”. Η εποχή σας δεν το επέτρεπε αυτό σε μία γυναίκα.
Ήθελα να το κόψω δια παντός. Η αδερφή μου ήταν ήδη στην Εθνική τράπεζα, όταν έδωσα εγώ. Έβλεπα αυτό το μονότονο. Να σηκώνεται στις 6, στις 6.30 έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να πάρει το λεωφορείο. Γύριζε κουρασμένη. Είχε μόνο ένα Σάββατο να βγει έξω... Όλο αυτό το τακτικό και μονότονο, δεν μου πήγαινε καθόλου. Πάντα μου άρεσε ο αυτοσχεδιασμός. Δεν προγραμματίζω, αυτοσχεδιάζω στη ζωή μου.
Επομένως, δεν είστε καθόλου φοβιτσιάρα...
Ναι, δεν είμαι νομίζω. Ένα πράγμα που φοβάμαι, έχει απόλυτη σχέση με τον χαρακτήρα μου. Το ασανσέρ και το αεροπλάνο. Δεν μπορώ να ξεφύγω, όταν θέλω εγώ. Κανένας περιορισμός δεν μου πήγε. Ούτε του γάμου.
Μένετε στον 6ο. Πάτε με τις σκάλες;
(Γελάει) Όχι, αλλά τα έχω φροντίσει με την θυρωρό. 
Δύο γάμοι και διαζύγια. Στα 20 και στα 40. Ο γάμος καταστρέφει όσα λένε;
Έχει πολλά καλά και κακά. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς. Δεν ξέρω τι χρειάζεται τελικά. Ίσως για τα παιδιά. Αναχρονιστικό τον βρίσκω. Όταν είσαι νέος και ερωτευμένος φαντάζεσαι ότι θα είναι πολύ ωραίος. Όχι, πιο ωραία είναι να είσαι ολομόναχος και να αυτοσχεδιάζεις. Σήμερα ξέρω ότι όλα αυτά ήταν απαραίτητα. Είναι και οι έρωτες και οι γάμοι, περιουσία μου.

Οι άντρες στη ζωή της

 

Δεν με φλέρταραν. Με φοβόντουσαν. Και το σουλούπι μου δεν ήταν ελληνικό και ο χαρακτήρας μου. Κι εγώ φοβόμουν τον έρωτα.

Οι άντρες θα πρέπει να έπεφταν στα πόδια σας...
Έχω πέσει κι εγώ. Όταν είσαι ερωτευμένος, τι θα πει άντρας ή γυναίκα. Κάποια στιγμή θολώνεις. Υπερβάλλεις. Ωραία χρόνια, αλλά μόνο νέος μπορείς να τα κάνεις αυτά τα παλαβά. Ο έρωτας είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την αγάπη. Ο έρωτας είναι τυφλός. Η αγάπη βλέπει πεντακάθαρα.
Ήσασταν, όμορφη, διάσημη, περιζήτητη. Πώς σας φλέρταραν;
Όχι, όπως νομίζετε, γιατί με φοβόντουσαν. Το ανακάλυψα τώρα, που συναντώ ανθρώπους που μου λένε πόσο ερωτευμένοι ήταν μαζί μου, αλλά δεν τολμούσαν να μου το πουν. Και το σουλούπι μου δεν ήταν τελείως ελληνικό και ο χαρακτήρας μου. Κι εγώ φοβόμουν τον έρωτα.
Ποια ήταν η πιο ωραία ατάκα που σας έχει πει κάποιος άνδρας;
Τι να πρωτοθυμηθώ... Δεν ξέρω. Δεν ήταν ποτέ τίποτα χυδαίο. Μια φράση που με έριξε μια φορά ενός ανθρώπου που με φλέρταρε πολύ κομψά. "Έπεσα" με μια περίεργη φράση. "Μάρω, σε εμπιστεύομαι". Μου άρεσε πάρα πολύ.
Είναι πιο χυδαία η εποχή μας; Στον χώρο σας;
Όχι, στον χώρο μας δεν βλέπω χυδαιότητα. Οι ηθοποιοί δεν είναι χυδαίοι. Είναι παιδιά, οι περισσότεροι. Σε αυτή την εποχή την άσχημη που ζούμε τώρα, μόνο η Τέχνη αντιστέκεται και έχει ένα επίπεδο.
Η ζωή σας δεν συνοδεύτηκε από τίτλους με σκάνδαλα και ακρότητες...
Γιατί να κάνω; Δεν μου χρειάστηκαν. Ευτυχώς.
Είχατε κάποιον που σας συμβούλευε για την εικόνα σας;
Όχι, δεν είμαι και ο τύπος που δέχεται συμβουλές. Από νέα. Το ένστικτό μου εμπιστευόμουν πολύ, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι αρχές που παίρνεις από το σπίτι σου σε ακολουθούν. Της γιαγιάς περισσότερο, γιατί η μαμά δούλευε. Η γιαγιά ήταν αξιόλογη. Μορφωμένη. Από τη Σμύρνη, που ήταν κάποια χρόνια μπροστά από τους Έλληνες. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά, αλλά δεν είχα γεννηθεί να ζήσω μικροαστικά. Θυμάμαι που μου είπε η μητέρα μου μια φορά, στα τρία μου, ότι με πήγε στην εκκλησία να κοινωνήσω και όταν άρχισαν οι ψαλτάδες, έβγαλα τα παπούτσια μου και πήγα στο μεσαίο χώρο, στο κόκκινο χαλί και χόρευα. Γέλαγε όλη η εκκλησία. Γεννιέται ο άνθρωπος.

Το θέατρο, αυτό το μεγάλο σχολείο

Στο θέατρο, βρήκατε αυτό που αναζητούσατε, νιώσατε καλά;
Το θέατρο ήταν μια ωραία περίοδος. Υπέροχοι άνθρωποι. Πολύ ωραίο σχολείο. Να πίνεις καφέ με την Παξινού, με τον Μινωτή, την Συνοδινού, με την Αρώνη, την Μανωλίδου, τον Βόκοβιτς, τον Κωτσόπουλο... Μορφωμένοι, αξιόλογοι, ταλαντούχοι.
Τι συζητάγατε;
Εκείνη η Παξινού ήταν περιβόλι. Ήταν πολύ εξωστρεφής. Μπορούσε να είναι μία ντίβα πάνω στη σκηνή και ταυτοχρόνως κεντούσε, μαγείρευε, έραβε, έβριζε. Μια φυσιολογική γυναίκα, ερωτευμένη με τον άντρας της. Πατούσαν τα πόδια τους στη γη και την ώρα που ήταν στη σκηνή, πετούσαν στα σύννεφα. Αυτός ο συνδυασμός μου άρεσε και πιστεύω ότι τον έχω κι εγώ. Να ζω χωρίς θέατρο, αλλά μόλις υποδύομαι να ταξιδεύω. Μόνο αν ταξιδεύεις, δεν είναι καλό. Κάποιοι συνάδελφοι λένε αν δεν είναι πάνω στη σκηνή αρρωσταίνουν. Λυπάμαι.
Με την Μαίρη Χρονοπούλου ξεκινήσατε μαζί...
Εκεί γνωριστήκαμε, στο Χορό του Εθνικού. Γίναμε φίλες. Μου άρεσε πολύ ο τύπος της. Έξυπνη, ταλαντούχα. Έχει χιούμορ. Παντρευτήκαμε διαφορετικές περιόδους. Άλλες εταιρείες. Ψιλοχαθήκαμε.
Με την Μάρθα Καραγγιάννη και την Ζωή Λάσκαρη κάνατε παρέα;
Όχι, ήταν διαφορετικές οι παρέες μας. Εγώ, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, με τους ηθοποιούς εκτός θεάτρου δεν κάνω παρέα. Έχω τις παλιές μου τις παρέες, 50 ετών. Τις φίλες μου. Δεν είναι οι κολλητοί μου οι ηθοποιοί, που αν βρεθούμε κάνουμε καταπληκτική παρέα. Δεν είμαι και το έξω πολύ, πια. Οι παρέες μου εκτός θεάτρου μου δημιουργούν μια αίσθηση οικογένειας. Δεν μου αρέσει η νυχτερινή ζωή εμένα. Προτιμώ το πιο "κλειστό". Δεν μου αρέσει η πολυκοσμία.

 

Στα ερωτικά ενδιαφέροντα μου δεν ήταν ο άντρας του θεάτρου. Να βάφεται, να αγωνιά για την ταμπέλα, με τον ρόλο.

Με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα μοιάζατε απόλυτο ταίρι...
Επαγγελματικά ήμασταν υπέροχο ταίρι. Ιδιωτικά δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα. Εκείνος ερωτευμένος αλλού, εγώ αλλού. Άλλα τα ενδιαφέροντα του καθενός. Πολύ ωραίος επαγγελματίας. Φοβερός.
Ήταν τόσο αστείος όσο έβγαζε στο σινεμά;
Όχι, στην ιδιωτική ζωή του καθόλου.
Ποιος ήταν πιο αστείος;
Ο Χορν ήταν πολύ αστείος ιδιωτικά με χιούμορ και αυτοσαρκασμό φοβερό. Πειράγματα.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος;
Γλύκας. Ευγενής. Με χιούμορ. Δεν ξέρω οι άντρες ηθοποιοί στα μάτια μου ήταν πάντα παιδιά. Δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να θαυμάσω, να ακουμπήσω, να εμπιστευθώ έναν άντρα ηθοποιό. Να είναι ο άντρας μου. Να βάφεται, να αγωνιά για την ταμπέλα, με τον ρόλο. Το να είσαι ηθοποιός είναι ένα ταλέντο, για να μην σου πω, να είναι ένα καλώς εννοούμενο χόμπι.
Επομένως...
Επομένως, στα ερωτικά ενδιαφέροντα μου δεν ήταν οι άντρες του θεάτρου.

Επαγγελματικά ήμασταν υπέροχο ταίρι με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ιδιωτικά δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης πώς ήταν;
Όμορφος, γλύκας, ταλαντούχος και τζέντλεμαν. Είχε κλάση. Όλοι είχαν μια χάρη. Οι ηθοποιοί, γενικότερα, είναι ιδιαίτερα πλάσματα. Χαρισματικά. Τους αγαπώ. Συνεργάζομαι φανταστικά, αλλά είναι η μία πλευρά της ζωής μου. Η άλλη είναι η καθημερινή. Όπως η δική σου.
Δηλαδή, ξυπνάτε, κάνετε δουλειές, αναρωτιέστε για το φαγητό;
Ασυζητητί. Τι θα ψωνίσω. Να μαγειρέψω.
Παλιές ταινίες που παίζονται στην τηλεόραση βλέπετε;
Βλέπω. Κανένα τεταρτάκι. Θα χαζέψω. Θα θυμηθώ. Πάντα τσαντίζομαι για τα κιλά μου. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 63 κιλά. Τώρα είμαι 70, γιατί; Αυτό λέω. Τα ωραία ρούχα, τα ψώνια που έκανα, πόσα λεφτά έδινα, θα πω. Τώρα μπορείς να με δεις με μια φόρμα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν με νοιάζουν καθόλου τα λούσα. Περνάω ωραία με ένα φλιτζάνι καφέ και μόνη μου. Θαύμα. Με την ζωγραφική μου, το μαγείρεμα. Τι γλάστρες. Όλα μου φαίνονται πολύ ωραία. Όταν βγω στους δρόμους ή ανοίξω την τηλεόραση με προσγειώνει όλη αυτή η κατήφεια, η προχειρότητα, σαν να χάλασε η ράτσα μας. Δεν θέλω να το σκέφτομαι.

Η κακή πλευρά της Μάρως Κοντού

 

Δεν μπορώ τώρα να μην το πάω στην πολιτική και γελάει. Το περιμένει, όμως δεν θέλει να το συζητάει για πολύ. Μια σημαντική εμπειρία.
Ήσασταν δημοτική σύμβουλος πολλά χρόνια...
Και μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα να κάνω πράγματα. Πίστευα και στο Δήμο και στη Βουλή, ότι όλοι αυτοί τρέχουν για τους άλλους. Οι περισσότεροι τρέχουν για τον εαυτό τους. Αυτό δεν μου άρεσε. Υπάρχουν εξαιρέσεις, δεν μπορούν να μπουν όλοι σε ένα τσουβάλι, αλλά δυστυχώς είναι η μειοψηφία. Πίστευα ότι η Βουλή είναι προσφορά, δεν είναι. Το δίκαιο. Δεν είναι.

Συνήθως ακούω ότι είμαι πάρα πολύ καλό παιδί. Κάποιοι θεατρικοί επιχειρηματίες λέγανε "Η ψηλή, ο μαλάκας".

Ποια είναι δική σας κακή πλευρά; Υπάρχει;
Σίγουρα θα υπάρχει. Το ψέμα δεν μου αρέσει. Το να σου υποτιμούν την νοημοσύνη με τρελαίνει. Η κακογουστιά, η φθήνια, η πονηριά. Παναγία μου!  Για την δική μου κακή πλευρά, μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε κάποιον απέναντι. Καμιά από τις φίλες μου. Συνήθως ακούω ότι είμαι πάρα πολύ καλό παιδί. Κάποιοι θεατρικοί επιχειρηματίες λέγανε "Η ψηλή, ο μαλάκας".
Είχατε πει στο Χορν ότι θέλατε να γίνετε Αλίκη Βιουγιουκλάκη και εκείνος σας είπε καλύτερα να μην γίνετε και να δουλεύετε μέχρι τα 80. Έπεσε μέσα.
Έπεσε πολύ κοντά. "Να μην διαβάζεις ποτέ κριτικές. Να μην γίνεις λαϊκό είδωλο. Να συνεχίσεις να κάνεις την δουλειά σου όσο καλά μπορείς. Μέχρι το 80 σου. Αυτό να κάνεις!", έτσι μου έλεγε. 
Γιατί σας έκατσε τόσο αρνητικά η "Μαύρη Φορντ";
Γιατί δεν είχα καμιά πείρα από μουσική. Όταν άκουσα τον στίχο, μια μαύρη Φορντ, μοντέλο του '23 φτάνει λαμπρή στην μικρή μας την πλατεία... έβαλα τα κλάματα, θα το πω και θα με κοροϊδεύουν. Θέλουν να γελάσουν και να με ξεπετάξουν. Ο Χορν με έπεισε. Δεν ξέρεις τι σου γίνεται μου είπε. Από την Οδό Ονείρων θα μείνει "το ηθοποιός σημαίνει φως" και η μαύρη Φορντ. Ήμουν τυχερή που τον γνώρισα. Και όλους τους συναδέλφους μου.
Ήσασταν ερωτευμένη μαζί του;
Ποτέ. Ήμουν ερωτευμένη με τον άνδρα μου. (σ.σ. Με τον με τον διευθυντή φωτογραφίας της Φίνος Αριστείδη Καρύδη Φουκς).

Ο χαρακτήρας της κυρίας Κοκοβίκου δεν ήταν ποτέ ο δικός μου. Ούτε της Ιταλίδας από την Κυψέλη.

Αν μπορούσατε να επιλέξετε ανάμεσα στην κυρία Κοκοβίκου και την Ιταλίδα από τη Κυψέλη, ποια θα διαλέγατε;
Η ταινία η γυνή να φοβήται τον άνδρα μου άρεσε πιο πολύ. Ο χαρακτήρας της κυρίας Κοκοβίκου δεν ήταν ποτέ ο δικός μου. Ούτε της Ιταλίδας, βέβαια. Τις αγαπώ και τις δύο ταινίες, είναι κομμάτια του εαυτού μου.
Υπάρχει κάποιος ρόλος με τον οποίο έχετε ταυτιστεί απόλυτα;
Έχω την εντύπωση ότι έχω πολλά κοινά με την Ελισάβετ που παίζω τώρα. Την ανάγκασαν να γίνει βασίλισσα. Δεν έζησα τα παιδικά της χρόνια πολύ καλά. Ούτε τα εφηβικά. Ούτε τον μεγάλο της έρωτα μπόρεσε να ζήσει. Έχει διατηρήσει μια παιδικότητα, η οποία της βγαίνει. Το κορίτσι που ονειρεύεται. Που επιθυμεί. Που ερωτεύεται, αλλά συγχρόνως πρέπει να είναι και σκληρή. Να πάρει άγριες αποφάσεις.
Η Μάρω Κοντού κινείται με χάρη και τα χρόνια που σπούδασε χορό δεν πήγαν χαμένα. Η ηλικία είναι κάτι που την έχει προσπεράσει. Είναι φρέσκια, ευχάριστη, φιλική, σε κάνει να νιώθεις άνετα. Έχει πολύ χιούμορ και πολλά πράγματα να κάνει μετά από την συνέντευξή μας, εξάλλου, στο ραντεβού με την αδερφή της, δεν αργεί ποτέ.
Η Μάρω Κοντού αυτή την εποχή πρωταγωνιστεί στο "Γυναίκα από σύμπτωση-Ελισάβετ" του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου, στο Αγγέλων Βήμα, και στην ταινία "Αν..." του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.