Σε τι διαφέρει η λέξη «ζώα» από αυτήν που πρώτη μαθαίνουν από τη γλώσσα του Ομήρου οι εν Ελλάδι αλλοδαποί ποδοσφαιριστές; Ή η λέξη «ντιντήδες» από εκείνη που αρχίζει με τη συλλαβή «που»; Ακόμη, η λέξη «κοπρίτης» από την περίφραση «ξύνει…»; Εννοιολογικώς, δεν υπάρχει διαφορά.
Όμως, ως προς την
τηλεοπτική μεταχείρισή τους υφίσταται διάκριση: Οι λέξεις «ζώα», «ντιντήδες» και «κοπρίτης» δεν καλύπτονται από «μπιπ». Έχοντας, λοιπόν, το προνόμιο να είναι ακουστές, οι λέξεις αυτές καταβάλλουν τα σπουδαία και προβάλλουν τα αγοραία.
Οι περισσότεροι των Ελλήνων συζητούμε αυτές τις ημέρες όσα εκπορεύονται από πάγκαλα κρανία και γινόμαστε –έστω για λίγο- αμνήμονες, δηλαδή μη ενθυμούμενοι και μη σκεπτόμενοι τι μας συνέβη μετά το Καστελλόριζο και τι μας περιμένει ακόμη.
Θαυμαστές του επουσιώδους, χειροκροτητές του σαχλού και οπαδοί του ακαλαίσθητου, οι Έλληνες βάζουμε, εμείς οι ίδιοι «μπιπ» στη σκέψη μας.
Πολιτικοί και επικοινωνιολόγοι (δηλαδή, οι κατ’ ευφημισμόν προπαγανδιστές) το γνωρίζουν και… καλά μας κάνουν!
Έτσι, το λεκτικό μπούγιο συγκαλύπτει προβλήματα, ανομολόγητες επί του παρόντος προθέσεις και από καιρού επιχειρούμενες μεθοδεύσεις. Για να επιβεβαιώνεται συνεχώς ότι είμαστε –αν μη τι άλλο, οπωσδήποτε νοητικά- «κοπρίτες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου